Oepsiefloepsie

Oeps. Oepsie. Oopsieoops. AHAHAHAHAHAHAHA.

Vanochtend zat er een briefje in de brievenbus, dat het pakketje, dat voor de vrouw des huizes bestemd was, bij de buren afgeleverd is omdat ik niet open deed. De buren had ik nog geen een keer gezien en n.a.v wat ik elke dag tot nu toe heb gehoord was dat ook niet iets wat ik graag wilde. Maar he, pakketjes moeten opgehaald worden. Dus ik loop erheen, om de dikke auto heen (en ik begreep later waarom hij er zo een heeft, iets met compensatie) en bel aan. Moet ik eerst een jaar wachten tot de deur opgedaan wordt en vervolgens staat er een man in de deur.

"Hallo, ik ben aan het housesitten op het huis hiernaast en hier staat dat een pakketje bij jullie afgeleverd is" waren mijn aardige woorden. Hij kijkt me aan en ik zie meteen dat er wat is. "Ben jij Michelle?" Nee. "Zit jij op twitter?" Nee. "Weet je dat zeker?" Nee. Wat de fuck is dit nou weer. "Wil jij niet zo over ons tweeten?" ik kreeg een preek. Hij had mijn tweets gelezen over hoe ik vind dat zijn vrouw het kind commandeert alsof het een hond is. Hij had gelezen dat ik vind dat ze schreeuwt en hoe iemand had gereplied of ik ze niet voorgoed weg kon jagen. Zijn vrouw was er erg verdrietig om. Ik verontschuldigde me, hield mijn lach onwijs in en pakte het pakketje aan. De woorden "fijne avond" lagen op het puntje van mijn tong maar in plaats daar van lachte ik ontzettend overdreven en liep ik weg.

Toen ik weer binnen kwam drong het eigenlijk pas tot me door. Hóe heeft hij mijn twitter gevonden. Ik heb de plaatsnaam niet genoemd, de naam niet, niks niet. Ik ben op de twitter accounts gaan kijken van de lieve mensen die hier normaal wonen en hij volgt ze niet. Ook zij niet. Hóe eng is het om de twitter accounts van je buren op te zoeken en gesprekken terug te lezen en daarna mijn account door te scrollen op zoek naar meer? Ik vind dat best wel eng. Dan is het volgens mij ook je eigen schuld dat je die dingen leest. Staat daar zo'n klein mannetje, zo'n omhoog gevallen net-geen-kakker-want-geen-geld-genoeg (maar wel een dikke auto, dat dus) mij te vertellen hoe ontzettend fout ik ben. Als ze aan me hadden gevraagd of ze veel herrie maken had ik ook ja gezegd. Ze moet zichzelf eens horen. En hij is overdag normaal niet eens thuis.

Dus nu zit ik hier, enerzijds te lachen maar aan de andere kant creeped out. Ik weet wat ik tweet en dat is mijn verantwoording maar als jij mensen op gaat zoeken en gesprekken terug gaat lezen, waaruit in eerste instantie al blijkt dat ze niet heel vriendelijk zijn, is het je eigen fout dat je dingen tegen komt. Maar he, als ik al wakker was toen dat pakje bezorgd werd en ik het aangenomen had, had ik nooit geweten dat ze het hebben gelezen. Hij heeft mij "vriendelijk" verzocht er niet meer over te tweeten, komt goed man. Nu ik weet dat je me stalkt zal ik het niet meer doen. & als je dit leest: 't zegt meer over jou dan over mij.