Ik vind het fijn.

Ik vind het fijn. Ik vind het fijn om alleen te zijn. Ik kan rijmen. 2 weken geleden vroeg een ontzettend lief persoon of ik op haar katten & huis wilde passen als ze op vakantie was met haar gezin. Drie weken. Drie fucking weken. Ik wilde eigenlijk meteen "Nee" zeggen maar ik dacht "he, waarom eigenlijk niet?" dus ik zei ja. I did it. Niet alleen doe ik het gezin & de katten een groot plezier, maar ook mijzelf. Ik ben nu 21, binnenkort word ik 22. Dat klinkt oud en geloof me, de tijd gaat fucking snel. Ik ben 21, kan amper koken, nog nooit een was zelf gewassen. Zelf vind ik het best schandalig, daar moet maar eens verandering in komen. Daarom heb ik ja gezegd. Zelfstandigheid. Ik vind dat een big deal. Ik ben graag alleen dus dat was sowieso het probleem niet. Die drie weken overleef ik makkelijk, al kwam er niemand langs.

Nu zit ik hier bijna een week en spijt komt niet eens voor in mijn woordenboek. Het is wel grappig geweest, af en toe wat klunzige en stomme momenten. Ik vind het fijn hier. De tuin grenst aan een slootje, ziet er super rustig uit. Dat is dan ook waar ik mijn tijd doorbreng. Ik vind het fijn om de ruimte en tijd te hebben om na te denken. Thuis heb je het vaak wat drukker, meer mensen om je heen waardoor je je gedachten tijdelijk uitschakelt. Hier kan ik het niet uitstellen, ik heb niets anders. Nou moet ik ook wel eerlijk zeggen dat ik niet de hele tijd alleen maar nadenk, dan zou ik gek worden. Ik ben hier ook voor mijn plezier. Muziek luisteren, tekenen, schrijven, fotograferen, wandelen en nog een aantal dingen. De katten zijn crazygekleip. De ene praat en de andere kwispelt. Ze springen wel beide tegen het raam op als er een vlieg op zit. Of een libel. Of een vlinder, eigenlijk maakt het niet zo veel uit. Het is een wonder dat ik nog geen hartaanval heb gehad. Overdrijven is een vak en ik had een 10. Van de week lag er een dode wesp in de woonkamer. Snel daarna kwam er een dode libel mee naar binnen. Vlak daarna deed ik een poging om een half levende vlinder te redden door die (dacht ik) hoog en veilig neer te leggen.. Die werd ingepakt door een spin. Maar daarna kwam mevrouw binnen met een levende libel. Wat-de-fuck. Hoe krijg je zo'n ding ooit uit huis zonder dat het steekt? Ik wilde het niet dood maken, daar was ie te mooi voor. Nou, wonder. Hij bleef aan het keukenpapiertje hangen en toen gooide ik hem naar buiten. De enige die het overleefd heeft. 2 weken lang heb ik lopen schreeuwen over hoe goed ik wel niet zou gaan koken. Well. Le not. Gisteren probeerde ik kipstukjes en aardappeltjes (uit de diepvries, met bourgondische kruiden. Serveertip: niet doen.) te bakken. Kip ging prima, aardappeltjes gingen ok. Keukenraam wagenwijd open, afzuigkap aan, schuifpui open. Het ging goed. Tot dat de brandmelder zich ermee ging bemoeien en ging lopen schreeuwen als een of andere dronken blanke teef. Fun! Ik heen en weer rennen, wapperen met van alles. Hoppa. Eten aangebrand. De kip was al dood maar nu was hij dood, gereïncarneerd & opnieuw dood. You go girl. Thanks. Shoulderknockje. Zoals elke avond zat ik gisteravond even aan de sloot. De lucht was mooi blauw met een beetje roze/oranje. De reflectie in het water was prachtig. Ik pak mijn telefoon, maak een foto en hoor dan een buurman keihard lachen. "HAHAHA! Zit je nou een foto van me te maken?" Natuurlijk, het zal eens niet genant zijn. "Natuurlijk, ik moest wel. U bent zo fotogeniek!" riep ik terug. Ik kon die vent niet eens zien, zo donker was het. Maar hee, good one Michelle, good one. Ik zit hier nog 2 weken en morgen komen mijn ouders en zusje langs. Ik vind het vooral onwijs tof dat mensen mij zo erg vertrouwen dat ze mij alleen laten in hun huis. Niet dat het gedoemd is te mislukken maar gewoon. Het is toch wel heel wat. Hierbij: dank voor het vertrouwen, it means a lot. A whole lot. Ik vermaak me hier wel.