Dag lieveling, ik mis je zo.
Ik mis je als ik aan je denk, ik mis je als ik niet aan je denk, ik mis je als ik adem, als ik kijk, als ik praat, als ik loop, bij alles wat ik doe. Je bent er niet meer.
Nu moeten we een heel nieuw jaar beginnen, voor het eerst zonder jou. Zonder je lieve lach, je ondeugende ogen, je aparte trekjes, je grappige gezegden en gewoon, zonder je aanwezigheid. Voor het eerst in 27 jaar hoef ik je geen gelukkig en gezond nieuwjaar te wensen, voor het eerst in 27 jaar kán ik je geen gelukkig en gezond nieuwjaar wensen.
Ik vind het nog zo moeilijk om over je te praten in de verleden tijd, ik heb nog zo het gevoel dat ik zo naar je toe kan fietsen en je even kan horen en zien. Ik heb nog het gevoel dat je vanmiddag lekker over de gang aan het wandelen bent en dat je me dan zondag gaat vertellen dat je weer zoveel meter hebt gelopen. Ik vind het zo gek dat je er niet meer bent.
Ik betrap mezelf erop dat ik ergens loop en dingen zie waarvan ik denk "Die neem ik voor je mee" en dan komt het soms niet meteen binnen dat dat niet meer kan. Dan loop ik maar weer terug naar waar ik het vandaan heb gepakt en zet ik het daar weer terug. Ik ben zo met je bezig.
Toen ik in Toronto zat, miste ik je zo maar je hield niet zo van bellen. We hebben het een keer of drie gedaan en dat vond je fijn, ik ook want ik miste je zo. Ik dacht maar "Wat nou als ik niet meer tijd met je heb?", ik vind het fijn dat we dat nog wel hebben gehad maar ik had nog zo veel meer tijd met je gewild.
Ik had je nog graag verteld over hoe het op mijn werk gaat, ik had je nog graag horen tellen hoe veel weken er nog komen gaan tot Frankrijk, ik had je nog vaak mee uiteten willen nemen maar het allerliefst van alles had ik nog graag even je hand beet gehad. Gewoon om er even in te knijpen, om je te laten weten dat het goed is.
Ik mis je zo.
