Al meer dan 5 weken ben je weg bij ons, het voelt als een eeuwigheid sinds ik je gezien heb. Nog maar 5 weken sinds je ons verlaten hebt, het voelt als gisteren dat ik je stem nog even hoorde. Je aanwezigheid is nu afwezigheid, een leegte die niet opgevuld kan worden.
Ineens kwam dat ene belletje waar we al jaren op wachtten maar die we nog lang niet verwachtten. Ik schoot omhoog uit bed maar het was al te laat, je kon niet meer wachten op ons. Geen gedag, geen zoen, geen boks, geen blik, alleen maar stilte. Ik ben blij dat je er zelf niet bij kon zijn, dat had je vreselijk gevonden.
Een leven overladen met liefde, warmte en drukte is voldaan en dat neemt niemand je meer af, die vrijheid in zoveel beperking was alsnog een verademing maar daaraan kwam helaas abrupt een einde. Wat had je nog graag in je stoel gezeten en stiekem genoten van alles om je heen en wat hadden we jou daar nog graag zien zitten.
Helaas hebben we niets te wensen en was dat eigenlijk ook niet nodig, het is egoïstisch om te denken dat dat anders had gemoeten want dit is hoe je het wilde en dat heb je gekregen, wie zijn wij om het van je af te nemen om je te vertellen dat we zielsveel van je houden en je niet kwijt willen terwijl je dat wist.
Ik kan nog geen afscheid van je nemen want weg ben je niet maar waarom kan ik je dan niet zien? Waarom kan ik je dan niet horen? Ik wil ook rouwen maar ik ben daar nog niet want je bent nog hier.
