Mijn benen doen pijn, mijn hoofd doet pijn en mijn hart doet pijn. Toch schrijf ik dit omdat jullie allemaal willen weten hoe het was. Geweldig natuurlijk.
Vanaf de eerste seconde tot de laatste was alles perfect. Behalve de wiet-rokende Amerikaan voor me die gewoon zijn jointje op stak tijdens het optreden. Neil is een held, de beste in wat hij ook maar kan. Het klinkt stom en corny maar ik hou van hem. Ik hou van die man. Niet als in fuck me show me ur dick maar als in hij is mijn held, degene die me inspireert en motiveert. Degene die me na laat denken over dingen waar ik nooit over na dacht, degene die mijn mening over dingen kan veranderen en degene waarvan ik ieder woord zou geloven als hij mij toe zou spreken.
Mijn benen doen pijn van het staan en mijn hoofd doet pijn van de lange dag met weinig eten maar mijn hart doet pijn omdat het niet altijd zo perfect kan zijn als vanavond. Ik mag met recht zeggen dat dit (tot nu toe) de beste avond uit mijn leven is. Ik wil niet dat dit de laatste keer was dat ik Neil zou zien. Ik wil niet naar bed. Ik wil niks. Ik wil even helemaal niks. Ik wil huilen van blijdschap maar ook uit angst dat ik mijn grote held misschien nooit meer live zou zien.
Mijn oren suizen en mijn hart gaat tekeer. Enerzijds ben ik de gelukkigste persoon op aarde maar anderzijds doet het pijn dat alles zo in 2 uur en 15 minuten weg is. Alles waar ik naar uit heb gekeken, misschien wel voor de laatste keer. Dit concert is nu al een geweldige herinnering & die zal nog lang in mij voort leven.
Wat betreft nummers vond ik vooral Cinnamon Girl, Fucking Up, Heart Of Gold & Hey Hey, My My heel bijzonder. Neil kortte Ramada Inn in (stop) maar ging bijna dubbel zo lang door met Fucking Up door te roepen "You're a fuck up!". En natuurlijk was daar de enige echte geweldige encore die iedereen harder liet schreeuwen en raarder deed dansen; Like A Hurricane. Toen die over was, kwam iemand Neil zijn gitaar weg halen.. Maar nope... Neil gooide de strap weer om en sprak ons toe. Op dat moment kon ik mijn tranen niet meer inhouden. Zo stom. Toen zette hij Roll Another Number in.. Nog geen vijf minuten later namen we afscheid.
Hij heeft naar me gelachen en me opgemerkt. "Natuurlijk, dat doet hij bij velen". Nou en, nou en. Het voelde speciaal voor mij. Toen hij zonder woorden vroeg of iedereen wilde juichen kon ik dat niet, ik stond aan de grond genageld. Neil had mij net recht in mijn ogen aangekeken en ik deed mijn best om zo niet-scheel mogelijk terug te kijken.
Mijn schoenen plakken, mijn tas ruikt naar het bier maar wat ben ik een onwijs mooie herinnering rijker. Oja, laten we mijn mooie nieuwe t-shirt niet vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten