Lately I've been measuring

One of the things I hate the most about getting older is that you become more aware of people around you growing older also. I'm talking about my grandparents in particular. Lately I've been noticing time is running out. It sounds plain and rude but that's what it is. I can't say it beautifully because it's not good. I don't like it. It's not beautiful, I can't romanticize this. I can't denie it.

Ever since August '12 things have been going downhill with all my grandparents. I still have 4, I feel very lucky. It's hard to witness it all without being able to do anything for them. If I could trade places with them, I would. These are 4 of the people I love the most. These are the people who taught me what it was like back in the days, these are the people who made it possible to live in the world I live in. Not because they magically created my parents, but because they learned me how to handle certain situations and they've been such good rolemodels. They are my life. I recognize myself in the things they do, I recognize myself in their faces. It may sound weird, but that's an honor to me.

It's weird to think about it. I wish I could know them longer. I've known them for over 21 years now and there's still so much left to discover. I know quite a lot about how they've become the persons they're these days and they have inspired me in many ways. They still inspire me every day and every time I visit them. I think it's really important to keep visiting them. I don't know how much time I have left with them, I don't know how much things I'm going to get to tell them. I don't know, I just don't.

I could never do them justice with all the words I say. There are no words to describe how amazing they are, how much influence they've had on me and everyone around me. I wish you all could meet them because you'd agree with me on everything I just said. I'm certain of that. Of course there've been ups and downs but everyone has that and it's not fair to only judge on that while there's so mnay great things that happened.

And I also hope you have people like this in your life, not necessarily your grandparents, just anyone. It's important to have that person, that is like your rock. Someone that inspires you, gives you good advice and just makes you feel like you. My parents do that, my grandparents do that and the most part of my family does that. I would like to thank them for it but there's no way I can ever explain. I hope you understand though.

My grandparents are the best part about me. I love them, no matter what. I will be there to take care of them when they need it because they've taken care of me when I needed it.

When in doubt

When you're in doubt about something and you ask someone whether you should do something or not, they always say "when in doubt, don't do it". Why the fuck not? Why not take a risk every once in a while? Something could've been amazing and great but you didn't to it because someone who never takes risks told you not to do it in case it fails. So what if it fails? So what? What's to lose if you haven't even tried it yet? What if you actually do it and that something changes your views on certain things. Would've totally been worth the risk but because you didn't take it, you'd never know. Even if it changed your views in a negative way, it still would've been worth the risk because at least you found that out and now you don't have to wonder anymore.

I'm just saying that when in doubt you should never ask for others opinions because they'll never match what you feel deep inside. It's up to you to decide if you wanna take a chance or not.

Let's dance to some fitting music now. Please admit to yourself you love it and don't hate me for this. I know you like it. I can see you dance. Shake what yo momma gave ya. No no no, don't start headbanging. I'm talking about your bootay. Shake it, yes, you. I'm talking to you, Jude Law. what. What. No. Err......

bye

Smile

Even though things are going quite alright, I don't know what's bothering me. Is it that others have high expectations and that I'm afraid I can not live up to them? No, it's fucking not. Because the only expectations I have to live up to, are mine. It'd be a lot better if no one ever expected anything. You'd be surprised all the time and not let down.

I understand teens, maybe it's because I was one just a few years ago. Maybe because I still feel like one. I still feel like I can't make a decision, I still feel useless and I still don't know what I want to do in the future. You have to make these decisions in high school, in the 2nd year of high school. That's too early. It's not normal.

People judge all the people all the time. "You're 21, shouldn't you be working now? Shouldn't you be thinking about getting married already?" no. That was 20 years ago, it was different back then. Obviously you don't know shit about how hard it is to find a normal job.

I can feel the weight of the world resting on my shoulders and it's about to collapse. Why? Because the world is so fucking judgemental and I'm actually going insane over it. I don't live up to other people's expectations because that's total bullshit. Why would I? It won't make me feel better about myself, it will make the people feel better about me. But you know what, I can't satisfy everyone. There's only one person in this entire fucked up world I want to feel good about me; and that is me. It may sound dumb and foolish but I don't give a flying fuck.

It's just the judgement every fucking day. "You should do this, you should do that" NOOOOOOOOOOOOOOO I don't WANT to do that. I want to do what I want. But if I continue doing that I'll be fucking miserable. Should I just pretend to be someone else, just so I have a good shot at having a normal future? No. I don't think so. I don't think I have to change. I don't think I have to start thinking inside the box, in stead of outside the box. I don't think I need to do anything I don't want to.

I'm already about 400% done with this entire fucking world and I'm only 21 years old. I actually feel sorry for people younger than me. But am I going to leave? No I'm fucking not. I'm going to show everyone I can do it by myself, I don't need your fucking stupid support. Just take one look at how miserable your life is and then talk about mine. I can do it on my own, I know at least 5 people have my back. That's enough. I get joy out of things such as concerts and meeting new awesome people. I like it when people appreciate me for what I do and who I am. I don't care if that's 2 people or 200.

I am here on this world for myself and for people that care about me. I am here to make my life, my life. I am here to live my life my way. I am here to hopefully help you someday, finding your way in life and maybe make you smile every once in a while.

This all may have sounded pretty depressing but I didn't mean it that way. I'm just really glad I have this blog and I can let you read about what I have to say. I hope some things change your views on things. 

Bloggity bligblog

Waddupppppppppppppp, people of the interwebzzzzzzzzz?

Just kidding, I'm not interested in how you feel right now.
Errrrrrr.. Last saturday I went to this radio show which always has bands playing live. This time it was Record Store Day and Seasick Steve was coming. If you don't  know who Seasick Steve is you should feel very ashamed of yourself and your environment. Start youtubing the living shit out of youtube, RIGHT NOW. Even though he only played 5 songs, it was absolutely amazing. He's a really funny & caring man who is devoted to what he does, he's fully aware of the amount of talent he has and he knows how to use it. My mother didn't believe he's 71 already. Seasick Steve is a magician. My dad's colleague has this amazing cigfiddle (little guitar made of cigar boxes) and he asked me and my dad to take it with us so we could get it signed by Seasick Steve for him. So we did! At the end of the show I took the cigfiddle and went looking for the manager, who was very very kind. He asked me if we could wait until Steve had calmed down a bit. After 5 minutes of waiting, we got called in. Sanne, my dad & me met Seasick Steve, his son Paul & his drummer Dan. All very nice & funny people. We got to take a picture with Steve and we shook hands. When we left we were all shaking and still couldn't believe what just happened. So when me & my dad drove home he kept saying 'I never thought this would happen to me, at this age' and stuff like that. It made me feel really good, saturday was a really really good day with lovely people. If you wanna see the pic you can click here ; LE CLICKETY CLICK

I'm going to see Neil Young in just a little over a month. Some of you know how much he means to me. For those who don't know; NEIL YOUNG MEANS SO MUCH TO ME I ALMOST CHOKE IN WHATEVER I'M EATING WHEN I HEAR SOMEONE SAYING HIS NAME ON TV OR WHEREVER. Goosebumps, every fucking time. I'm a little nervous, I need to be front row and see my hero play. I'm this tiny midget thing (well I'm 168 cm, exaggeration) so when I'm too far back I can't see anything. Crazy Horse's guitarist said this might be Neil's last tour ever. I didn't cry, came pretty close to it though. It CAN NOT BE NEIL'S LAST TO EVER. OK UNIVERSE???? YOU LISTENING??? You better fucking be. I'm only 21 years old, I want to spend at least 5 more years looking forward to a new Neil Young show. Let's just hope he does at least one more tour, then I'll  be saving my money and I'm going to see him at least 3 fucking times on the same tour. I need to prepare emotionally because I know that even though he is my hero, he's not gonna live forever with everything he has been through.

The 14th of June, 2013. Guess what's going to happen? PPPPPPPPPPPPINKPOPPPPPPP!!!!!!!! With 2 of the most awesome people on the entire planet; Tessa & Sanne. IT GON BE GOOD MY FRIEND. I'm really excited but also really nervous because AGAIN I need to be front row @ Queens of the Stone Age. They are one hell of an amazing band. I can't even begin to explain how unique and magical they all. I saw them once, in may of 2011. In 'de Effenaar'. IT SUCKED. The band didn't suck. I came there at least 5 hours early, the waiting didn't suck either. You know what sucked? The audience. I can still get a little upset and angry when I think of it, even though it's almost 3 years ago. The audience was just fighting. To me it seemed like they came to fight each other. There was no attention for the band, there was no singing along. I came home with some bruised ribs and bruises on my legs. I was glad I was still alive, actually. But what sucked the most is that QotSA felt it was shit too. They deserve a better audience, they mostly have the greatest audience a band could have. I guess I should let it go now and just see Pinkpop as my first Queens of the Stone Age gig. So I've been excited abo

So this is a little music-update. I hope you enjoyed. And if you didn't; you just wasted your time on reading something you didn't enjoy. HAHAHAHA.

En dan wat?

Tegenwoordig hoor je zo vaak dat er dieren mishandeld worden. Al een hele tijd trouwens maar je ziet het steeds meer op Facebook. Op Facebook zijn het vaker oudere mishandelingen die al opgelost zijn, maar mensen kijken daar niet naar als ze het delen. Zelfde geldt voor als er een persoon vermist is, dan is die misschien allang gevonden tegen de tijd dat jij die foto deelt. Let daar dus op in de toekomst. Maar daar gaat dit mini-blog niet over.

Ik kijk net Hart van Nederland en daar gaat het over de verkrachting van 2 paarden. Bij het ene paard is iets in 't kontgat gestopt en daarmee is er nog een gat gemaakt in het kontgat.. ofzo.. Maar dan komt het nieuwsbericht ten einde en zie je de politie weer een praatje houden; weet u wie de dader is of heeft u tips, meld het dan. En dan? Dan loopt diegene over een paar weken/maanden weer vrij en krijgen we weer van die nare berichten. Ga er godverdomme eens een keer hogere straffen tegenaan gooien. Zo blijven ze bezig.

Je wordt er toch helemaal fucking naar van. Elke keer gebeurd het weer en elke keer loopt de dader (als die gevonden wordt) na een aantal dagen weer vrij. Ik vind dat er voor mishandeling tegen mensen al lage straffen zijn maar voor dierenmishandeling al helemaal. Verder wordt er ook niet veel gedaan om de daders te vinden. Omdat het "maar" een dier is. Wat nou maar een dier? Mensen zijn ook dieren.

DOEI.

IDGAFF

The worst thing about this town is that everyone knows you. Tonight I went grocery shopping with my mom and as usual we bumped into someone we know. This time it was the mother of an old classmate. By old classmate I mean someone I saw last 8 years ago. I hate it when this happens.

The first thing they mostly say to you is "wow you've become very tall and all grown up!" what the fuck did you expect me to be? A fucking midget who looks like a 3 year old? It's probably me but to me it's quite normal that people grow. And I'm not even that tall (168 cm, I don't give a flying fuck about what that is in inches and stuff like that) so don't fucking lie to me. Don't fake the interest 'cause I know you're just curious.

And there comes the next question you know you're going to hate; How is school? Well I don't know how school is since IT'S WEEKEND AND I DON'T WANT TO TALK ABOUT THAT IN MY WEEKENDS. But then you have to pretend you're interested in their lives as well. That's probably the hardest part about the conversation. "So err.. How's your son doing.. at school.. and.. life.. and stuff?" you can already tell I'm not good at that because if I don't give a fuck you're going to notice that. But she was either blind or deaf because she gave me this large speech about what he's doing and when he's going to be finished and all of that shit. By the time she was done I figured I could've eaten 20 chickennuggets. That's how long she kept on talking.

What would've made it a better conversation was if she would've asked me what music I listen to. Of course those people never do, but it'd be fun 'cause I'd be boring them with my biography of Neil Young, the tracklist of QotSA's new album and lyrics of the Foo Fighters. Life will never be that good.

Luister. Bedankt.

Ik ben het een beetje zat. Ja, ik ben alweer eens een keer iets zat ja. Maar dit keer is er niets sarcastisch bedoeld en meen ik alles. Ik lees zo vaak dingen van mensen die ziek zijn van binnen, wat je niet aan de buitenkant kan zien, en daar herken ik mezelf in. Er wordt luchtig over gedaan want "aan mij zie je toch niets". Jammer genoeg zie ik het zelf wel als ik het even niet meer kan. Jammer genoeg heb ik bij mezelf de afgelopen jaren wel de verschillen gezien, niet alleen in mijn uiterlijk maar ook in mijn doen en laten. Ik zal mezelf nader verklaren.

Jullie lezen vast vaak op mijn twitter en facebook dat ik hoofdpijn heb. Dat heb ik ook vaak. Elke dag, eigenlijk. Als ik 1x in de drie weken 1 keer geen hoofdpijn heb, mag ik in mijn handen klappen van geluk. Mensen lijken te onderschatten wat hoofdpijn voor invloed heeft op je dagelijkse leven. Als jij een keer hoofdpijn hebt, heel erg, dan heb ik dat waarschijnlijk twee keer zo erg. En dat minimaal 3, als ik heel veel pech heb, 4 keer per week. En bij mij helpen paracetamollen of andere pijnstillers niet. Niet 'niet meer' maar gewoon niet.

'S ochtends als ik mijn bed uit wil voelt het alsof er met een stevige hand op mijn voorhoofd wordt gedrukt en ik terug in bed wordt geduwd. Met elke stap die ik zet bonkt mijn hoofd net een beetje harder. Het is dan moeilijk om het lopen vol te houden en vaak lukt mijn ogen open houden zelfs niet. Ik heb dit al zo'n 10 jaar maar de laatste 2-3 jaar lijkt het erger te zijn geworden. Tot nu toe weet ik niet wat er aan de hand is. Volgende week heb ik mijn allereerste afspraak met de neuroloog en ik ben benieuwd wat er uit gaat komen. Het is al duidelijk dat ik geen migraine heb, dat wel.

Toen ik 5 jaar was kwam ik ineens heel scheel uit school en had ik meteen +5. Dat is niet normaal. Ik werd eraan geopereerd maar die operatie is mislukt. Sinds toen is de sterkte niet onder +5 geweest. Ergens in 2010 had ik +6.25 en toen ging ik een jaar later voor een check-up en toen was het ineens +7.25. Zo veranderlijk is het bij mij. Het kan zijn dat mijn hoofdpijn bij mijn ogen vandaan komt maar niets is zeker.

Soms voelt het alsof mijn hoofd heel zwaar is en alsof er iets zwaars tegen de overgang van mijn nek naar mijn hoofd wordt geduwd. Ik denk dat jullie allemaal kunnen beamen dat dat geen fijn gevoel is. Als die pijn dan vervolgens door trekt, recht over je hoofd naar je slapen, is dat al helemaal geen fijn gevoel.

Ik zit dit nu te typen terwijl ik al 4 dagen achter elkaar erge hoofdpijn heb. Niet op de computer gaan helpt niet, geen medicijnen nemen helpt niet, minder cola drinken helpt niet. Ik hoef verder ook geen theorieen van jullie te horen, hoe aardig ik ook vind dat een aantal van jullie daar steeds weer mee komen. Het is nu aan mijn huisarts, en volgende week de neuroloog, om te kijken wat we eraan kunnen doen om er achter de komen waar het vandaan komt. En of er überhaupt wat te vinden valt.

Als je dit hebt gelezen; bedankt. En ik hoop dat jullie nu wat meer begrijpen waarom ik soms ergens niet ben of waarom ik soms zo zeur om hoofdpijn enzo. Doei.

Bluesfestival

Afgelopen zaterdag ging ik naar de tiende editie van het Bluesfestival in Ridderkerk. Omdat het de tiende editie was, had de organisatie een aantal bands die er de afgelopen jaren gespeeld hebben terug laten komen. Uiteindelijk was er een prachtig programma compleet die bestond uit de UB Dolls (ITA), The Veldman Brothers (NL), Twelve Bar Blues Band (NL), King Mo (NL), Julian Sas (NL), Joe Louis Walker (USA) & Nico Wayne Toussaint (FR). Prachtig toch? Zo prachtig dat ik ontzettend blij was dat ik 4 dagen van tevoren toch nog een kaartje kon kopen.

Omdat ik het de voorgaande 3 jaar in de Fakkel (waar het plaatsvond) nogal koud vond, besloot ik me dit jaar goed aan te kleden. Een shirtje met lange mouwen en daaroverheen een zomerjasje leek me genoeg. Niet dus. Ik kon niet stoppen met trillen wat ertoe leidde dat mijn benen onwijs veel pijn deden, al na de eerste band.

De UB Dolls waren als eerst aan de beurt en waren een goed begin. Na 5 tot 6 nummers vond ik het eentonig worden en kon ik eigenlijk niet meer wachten tot The Veldman brothers zouden beginnen. Jammer genoeg was de organisatie niet in mijn handen en kon ik de tijd niet laten vliegen dus moest ik de UB Dolls uitzitten. Ik heb me wel echt kapot gelachen om het Italiaanse accent van de zangeres, als zij Engels sprak. Zo werden de boots die made for walking waren, ineens de boots die made voor wokking waren. En toen ze riep "ARE YOU READY BOOTS?" kon ik alleen maar lachen en hier aan denken; Click .

Toen was het eindelijk zo ver; The Veldman Brothers. Van mijn vader had ik al gehoord dat het een onwijs toffe band was en niets is minder waar. nog geen minuut nadat ze begonnen waren leek iedereen al bezeten te zijn door ze. Het was echt onwijs tof en toen het optreden van The Veldman Brothers tot een einde kwam vond ik het jammer. Snel maar eens even kijken of ze binnenkort ergens in de buurt komen en als ik jou was zou ik dat ook maar doen, als je van Blues houdt dan. Oke, als je van Blues houdt dan moet je ze eigenlijk al kennen.

Hierna kwam, zoals gezegd, de beste bluesband van Nederland. Mijn verwachtingen waren hoog en misschien komt het daardoor maar zo'n groot succes vond ik het nou ook weer niet. De zanger kwam redelijk arrogant over en ik voelde een grote afstand tussen het publiek dat deze band nog niet zo die hard kon als de fans vooraan en de zanger. Ik vond het na een aantal nummers toch eigenlijk wel genoeg, ze wisten me niet te boeien met solo's en praatjes. Vlak nadat het optreden was begonnen raakten er 2 lampen los en werd 1 gedeelte voor het podium afgezet met hekken. Dit was voor niemand een beperking want de vaste fans van de band bezette nog steeds de eerste en tweede rij. Over het algemeen vond ik het niet voldoen aan mijn verwachtingen en zoals ik al eerder zei, afstandelijk tegenover de niet-fans. Toen de band het einde naderde ben ik gaan kijken of ik nog snel iets kon eten voor King Mo begon maar blijkbaar had iedereen dat idee; de kantine stond helemaal vol.

Toen kwam de band waarnaar ik ook had uitgekeken; King Mo. Ik heb ze in 2009 gezien op het Bluesfestival, toen die nog gehouden werd in De Gooth. Helaas was dat niet meer mogelijk omdat het pand niet veilig was. Natuurlijk is een sporthal minder bluesy & minder sfeervol maar de laatste 3 jaar is de organisatie er toch in geslaagd om het minder kaal aan te laten voelen. Met de aanhoudende kou begaven we ons naar het andere podium waar de mannen van King Mo al klaar stonden. King Mo begon & het was gewoon stil. Iedereen luisterde aandachtig naar de mooie stem van zanger Phil Bee maar ook vooral naar het gitaarspel van Sjors Nederlof. De interactie tussen de bandleden van King Mo is duidelijk aanwezig en heel tof om te zien. Plek voor arrogantie is er in deze band niet; er wordt duidelijk samen gewerkt om een geweldig resultaat te krijgen en iedereen heeft daar een duidelijk aandeel in. Dit in tegendeel tot de vorige band. Mensen dansten, mensen zongen en mensen lachten.

Toen het eenmaal afgelopen was had ik niet het gevoel dat de aankomende bands de pijn in mijn benen waard waren en besloot ik naar huis te gaan. Ik heb nog ongeveer 20 minuten meegekregen van Julian Sas. Hoewel hij en zijn band ook erg goed zijn, hou ik persoonlijk niet van zijn stem. Nog voor King Mo begon kreeg ik te horen dat de frituur kapot was en dat er eigenlijk geen warm eten meer was, op een tosti na. En tijdens King Mo ging gedurende 3 nummers het brandalarm af. Dit was ironisch, gezien de burgemeester aan het begin van het festival de organisatie nog geprezen had voor de goede organisatie, het feit dat er nooit incidenten zijn en hoe zij de financiën aan elkaar knopen.

Het tofste aan het bluesfestival vind ik toch wel dat je merkt dat het georganiseerd wordt door een onwijs gepassioneerd team, met als een van de "aanvoerders" Nico Bravenboer. Dus ook namens mij complimenten voor de organisatie, muziek & uitvoering van het Bluesfestival. Ik ga er altijd met plezier heen en kom met goede herinneringen terug, zo ook dit jaar, ondank dat ik eerder weg ging. Het is iets waar ik een jaar lang naar uit kijk en als het dan eindelijk zo ver is, het ook aan mijn verwachtingen voldoet.

Als je van Blues houdt is dit Bluesfestival niet iets wat je zomaar kan missen. Dus komen jullie ook volgend jaar? www.sbrr.nl <- voor meer informatie!