Wat! Een! Jaar!
Ik lig op 31 december 2017 kruidnoten te eten. Op zich niet heel gek en niet zeldzaam. Maar ik lig in mijn bed, dat is ook niets nieuws. Wat dan wel, waar ga je heen met je gezeik? Nou... Dat bed, dat staat in mijn appartment in Toronto, Canada.
Mijn 2017 begon met het vooruitzicht dat mijn ouders hun scheiding officieel zou zijn en dat mijn moeder zou verhuizen. Heel raar, na 25 jaar samen in één huis te hebben gewoond en een gezin geweest te zijn. Maar aan de andere kant ook fijn dat er aan die periode een einde kwam. Mijn vooruitzicht was ook dat ik in maart voor 5 weken naar Toronto zou gaan om de baan van mijn vaders neefs dochter over te nemen terwijl zij en haar man op vakantie waren.
Laat me je meenemen naar 4 jaar geleden (iel nee, ik wil niet. Jawel, pak je Jip en Janneke koffer en reis met me mee). Ongeveer 4 jaar geleden vond ik mijn vaders neef op Facebook, nadat me verteld werd dat hij het enige familielid in het buitenland is. Ik stuurde hem een bericht omdat ik nieuwsgierig was naar hoe hij in Canada beland is en hoe het met hem gaat. Gelukkig stond hij open voor contact, wat voor mij best een wonder was want we wisten niet van elkaars bestaan. Vele skypesessies over o.a mijn werk en CV later, werd ik dus uitgenodigd. Ik kende Joost, Marilyn, Jessica en Francis niet in het echt en toch voelde het meteen goed zodra ik geland was.
De 5 weken vlogen voorbij en ik had het werk goed opgepakt, ook al had ik 0 ervaring in dat vakgebied. Aan het einde kwam uit dat Jessica zwanger was en dat ze mij dan als vervanging wilden, mocht alles goed blijven gaan. Eenmaal thuis werd het weken later nogmaals besproken over Skype en moest ik ja of nee zeggen. Ik kreeg mijn tijd ervoor en heb er best lang over na moeten denken, al lijkt het een makkelijke keuze.
Maar veel mensen begrijpen niet hoe close ik ben met mijn families en mijn vrienden, om alles te missen voor een jaar vond (spoiler alert: VIND) ik moeilijk. Op onze familievakantie in Frankrijk heb ik erover kunnen praten met mijn vaders familie, zij snapten dat het twee kanten heeft. Mijn moeders familie steunde me ook meteen en iedereen zei feitelijk "Wat je ook kiest, wij staan achter je.". Uiteindelijk besloot ik het te doen. Voor mijn eigen ontwikkeling, voor mijn eigen toekomst (ik heb geen diploma's dus ik kan zogenaamd niks) en om even weg te zijn van huis na het afgelopen jaar.
Mijn werkvergunning werd aangevraagd en daar ging echt maanden overheen zonder bericht. In die maanden wisten we allemaal wel dat het wel goed zou komen en heb ik heel veel leuke dingen gedaan met mijn familie, vrienden en vriendinnen.
Eind Augustus kwam het bericht dat ik een werkvergunning kreeg, toen begon het plannen pas echt want ik moest rond 16 oktober al weg. Ik ben vanaf half september (met pijn in mijn hart) gestopt met schoonmaken bij ouderen en mensen die het zelf niet meer kunnen. Ik ben op vakantie naar Porto geweest met twee van mijn beste vriendinnen. Mijn families kwamen gedag zeggen.
Ik ben hier inmiddels bijna drie maanden en het voelt als een thuis. Niet mijn thuis maar een thuis. Ik mis mijn familie en vrienden heel erg, ik ben echt een onwijs familiemens en ben er eigenlijk altijd geweest wanneer iemand me nodig had en dat vond ik fijn. De laatste tijd was het wa minder maar man, wat heb ik veel tijd doorgebracht bij mijn opa en oma. Ze wonen praktisch om de hoek maar voor veel mensen betekent dat niets. Voor mij wel, ik wil zo lang mogelijk en zo vaak mogelijk met ze zijn, nu ze er nog zijn. Dingen met ze doen en lachen, nu ze er nog zijn. Mijn opa's en oma zijn zeldzaam lief en zorgzaam. Ik wil ze niet te lang missen, de één is 88, de ander is bijna 80 en mijn oma is.... een leeftijd (Oma, u ziet eruit als 20 jaa oud dus ik zal uw leeftijd niet verraden). Het is gewoon zo dat de tijd doorgaat maar je nooit weet hoe lang je nog hebt en om dan een heel jaar te missen voelt lang voor mij.
Maar ik ben hier, het gaat goed, ik word goed opgevangen door mijn lieve familie hier en het werk gaat prima. Het is een unieke ervaring en dat zoiets op mijn pad iz gekomen, is absurd! Ik heb zoveel geluk gehad en nog steeds. Ik lig in een bed, in een prachtige (nu hele fokking koude) stad, in een vreemd land ver van huis. Maar ik heb het toch maar mooi gedaan.
Zonder mijn lieve families en vrienden had ik dit nooit gedurft. Ik zie niet altijd mijn eigen kracht en vind het moeilijk als mensen mij anders zien dan ik mezelf zie. Waar ik nooit had gedacht dat ik dit kon, lachten mensen me uit omdat ze wisten dat ik het wel.
Inmiddels is alles thuis in een rustig vaarwater. Mijn moeder is gelukkig zielsgelukkig met haar nieuwe partner die onwijs goed voor haar, en ons!!, zorgt. Mijn vader doet zijn eigen ding en vindt geluk in o.a die bluesclub. Mijn zusje is jonger en moet het allemaal een plekje geven maar dat komt nog wel.
Ik draai me nog heel even om in mijn bed in Toronto, knijp mezelf nog twee keer, of ik hier nou écht ben en ga erna lekker oliebollen bakken bij mijn lieve oom en tante, voor wie ik een volslagen vreemde was maar voor wie ze alles doen.
Gelukkig nieuwjaar fijne mensen en onwijs bedankt voor alle lieve woorden en steun. Bedankt voor het zeggen van wat ik soms moest horen en voor het zeggen van wat ik soms niet wílde horen.
zondag 31 december 2017
donderdag 30 november 2017
6 weken
Ik ben hier nu ongeveer 6 weken en die zijn voorbij gevlogen. Wennen aan de omgeving, wennen aan het werk, wennen aan de mensen waar je elke dag mee op kantoor zit, wennen aan alles. Wat dat betreft heb ik best veel geluk dat ik in Toronto zit, de mentaliteit is vrijwel hetzelfde als in Nederland. De plek waar ik woon is fijn en tussen 2 metrostations in dus wanneer ik wil, kan ik weg. Mijn werk is op 10-15 minuten lopen afstand van mijn appartement en het is een fijn stukje om te lopen.
Verder gaat alles eigenlijk wel zijn gangetje hier. Op mijn verjaardag hier heb ik niks hoeven missen. Ik ben verwend door lieve mensen hier en ik heb onwijs veel kaarten (En cadeautjes!) mogen ontvangen van het thuisfront. Volgend jaar ben ik gewoon weer thuis hoor, dan hoeven jullie niet zoveel verzendkosten te betalen.
Oma's verjaardag komt eraan, dat ga ik voor de eerste keer ooit (geloof ik) missen. Vind ik raar, normaal maak ik gehaktballetjes en bereid ik de hapjes. Nu kan ik haar alleen een kaart en cadeautje sturen, wat ik heb gedaan. Maar volgend jaar ben ik ook daar gewoon weer.
De kerst komt eraan. Het familiediner met mijn vaders familie moet ik ook (geloof ik) voor het eerst missen. Vind ik jammer, het is altijd onwijs gezellig en er staat altijd heerlijk eten op tafel. Dat zijn ook de dagen dat ik mijn achterneefjes en achternichtjes weer zie, die zo snel groeien.
Daarna hebben we het nieuwe jaar. Ik ben niet iemand die daar veel waarde aan hecht, ik heb nooit specifieke plannen. Vorig jaar hebben mijn moeder en ik het samen gevierd, vanwege de scheiding. We hebben daar ook niet echt tradities voor.
Vorig jaar was alles voor mij al anders, door de scheiding. Mijn zusje en ik hadden de feestdagen verdeeld omdat we niet wilden dat een van onze ouders zich alleen zou voelen. Intussen is alles rustiger geworden, alles is op z'n plek gevallen.
In januari ga ik een weekje naar huis. Dat wilde ik graag omdat ik echt een familiemens ben. Mijn opa wordt op 21 januari 80, hij is al een aantal jaar best ziek en ieder jaar dat hij leeft is er een die we niet verwacht hadden dus 80 is een hele leeftijd. Na alle feestdagen wil ik toch mijn beide families een gelukkig nieuw jaar in het echt kunnen wensen, eer dat ik terug ben zitten we bijna in 2018. En voor mij breekt die week dit jaar een beetje. Na januari gaan we naar juni, dan komen mijn zusje en mijn moeder en haar partner langs. En dan komt mijn vader in de laatste week dat ik hier ben, om mee te helpen mijn kleren naar huis te vervoeren.
Want ja, natuurlijk ga ik hier gewoon verder met shoppen. Ik heb een budget voor elke keer dat ik ga shoppen en dat gaat goed. Ik verdien hier gewoon een normaal salaris maar mijn huur is erg hoog waardoor ik hier vrijwel niet kan sparen. Ik wil gewoon kunnen leven hier zoals ik dat in Nederland deed. Ik wil hier ook leuke dingen doen, of dat nou een shirtje kopen of een concert is. Ik wil dat kunnen doen en dat kan ik nu.
Ik voel me hier welkom en gewild, het is niet zo dat nu ik hier eenmaal ben, er niet naar me omgekeken wordt. Elke dag wordt er gevraagd hoe het met me gaat en als ik ergens mee zit kan ik daar openlijk over praten. Als er iets gemaakt moet worden of ik moet iets doen wat ik nog nooit heb gedaan (vooral hier niet), staat er iemand klaar om te helpen. Als ik boodschappen nodig heb of iets voor in huis, hoef ik maar te bellen en er rijdt iemand voor.
Binnen het bedrijf zijn er zoveel verschillende afkomsten. We hebben mensen uit Pakistan, Libanon, Egypte, Kenia, Rusland, noem het maar op. Iedereen gaat goed met elkaar om. Dan neemt de een iets mee uit zijn of haar cultuur, dan neemt de ander weer eens iets mee. We accepteren elkaar en werken fijn samen, daar gaat het om. Dat vind ik fijn, zo leer je nog eens iets over elkaar en elkaars cultuur.
Dat was een kleine update uit Toronto :-)
Verder gaat alles eigenlijk wel zijn gangetje hier. Op mijn verjaardag hier heb ik niks hoeven missen. Ik ben verwend door lieve mensen hier en ik heb onwijs veel kaarten (En cadeautjes!) mogen ontvangen van het thuisfront. Volgend jaar ben ik gewoon weer thuis hoor, dan hoeven jullie niet zoveel verzendkosten te betalen.
Oma's verjaardag komt eraan, dat ga ik voor de eerste keer ooit (geloof ik) missen. Vind ik raar, normaal maak ik gehaktballetjes en bereid ik de hapjes. Nu kan ik haar alleen een kaart en cadeautje sturen, wat ik heb gedaan. Maar volgend jaar ben ik ook daar gewoon weer.
De kerst komt eraan. Het familiediner met mijn vaders familie moet ik ook (geloof ik) voor het eerst missen. Vind ik jammer, het is altijd onwijs gezellig en er staat altijd heerlijk eten op tafel. Dat zijn ook de dagen dat ik mijn achterneefjes en achternichtjes weer zie, die zo snel groeien.
Daarna hebben we het nieuwe jaar. Ik ben niet iemand die daar veel waarde aan hecht, ik heb nooit specifieke plannen. Vorig jaar hebben mijn moeder en ik het samen gevierd, vanwege de scheiding. We hebben daar ook niet echt tradities voor.
Vorig jaar was alles voor mij al anders, door de scheiding. Mijn zusje en ik hadden de feestdagen verdeeld omdat we niet wilden dat een van onze ouders zich alleen zou voelen. Intussen is alles rustiger geworden, alles is op z'n plek gevallen.
In januari ga ik een weekje naar huis. Dat wilde ik graag omdat ik echt een familiemens ben. Mijn opa wordt op 21 januari 80, hij is al een aantal jaar best ziek en ieder jaar dat hij leeft is er een die we niet verwacht hadden dus 80 is een hele leeftijd. Na alle feestdagen wil ik toch mijn beide families een gelukkig nieuw jaar in het echt kunnen wensen, eer dat ik terug ben zitten we bijna in 2018. En voor mij breekt die week dit jaar een beetje. Na januari gaan we naar juni, dan komen mijn zusje en mijn moeder en haar partner langs. En dan komt mijn vader in de laatste week dat ik hier ben, om mee te helpen mijn kleren naar huis te vervoeren.
Want ja, natuurlijk ga ik hier gewoon verder met shoppen. Ik heb een budget voor elke keer dat ik ga shoppen en dat gaat goed. Ik verdien hier gewoon een normaal salaris maar mijn huur is erg hoog waardoor ik hier vrijwel niet kan sparen. Ik wil gewoon kunnen leven hier zoals ik dat in Nederland deed. Ik wil hier ook leuke dingen doen, of dat nou een shirtje kopen of een concert is. Ik wil dat kunnen doen en dat kan ik nu.
Ik voel me hier welkom en gewild, het is niet zo dat nu ik hier eenmaal ben, er niet naar me omgekeken wordt. Elke dag wordt er gevraagd hoe het met me gaat en als ik ergens mee zit kan ik daar openlijk over praten. Als er iets gemaakt moet worden of ik moet iets doen wat ik nog nooit heb gedaan (vooral hier niet), staat er iemand klaar om te helpen. Als ik boodschappen nodig heb of iets voor in huis, hoef ik maar te bellen en er rijdt iemand voor.
Binnen het bedrijf zijn er zoveel verschillende afkomsten. We hebben mensen uit Pakistan, Libanon, Egypte, Kenia, Rusland, noem het maar op. Iedereen gaat goed met elkaar om. Dan neemt de een iets mee uit zijn of haar cultuur, dan neemt de ander weer eens iets mee. We accepteren elkaar en werken fijn samen, daar gaat het om. Dat vind ik fijn, zo leer je nog eens iets over elkaar en elkaars cultuur.
Dat was een kleine update uit Toronto :-)
dinsdag 19 september 2017
Het is voorbij
Vandaag was mijn laatste dag als schoonmaakster in de thuiszorg, na er 14 maanden gewerkt te hebben. Ik begon als vakantiekracht, mocht blijven en kreeg contractverlenging. Ik zou geen vaste klanten krijgen maar toch kreeg ik er twee en uiteindelijk om de week nog één erbij. Mijn eerste vaste klant was iemand van 92. Zoveel levenservaring in één mens, onvoorstelbaar.
Ik heb de mooiste, meest verdrietige en tofste verhalen gehoord het afgelopen jaar. Ik heb vaak ongeveer 6 klantjes per week gehad. De laatste weken waren dat er vaak een stuk of 9 á 10. Je komt zo veel mensen tegen, zo veel verschillende mensen. Niet alleen oude mensen. Van jonge mensen met kinderen die problemen hebben tot invalide mensen. Natuurlijk is 90% wel op leeftijd maar lang niet iedereen was oud.
Sowieso ben ik er achter gekomen dat "oud" zo'n apart woord is. Ik heb mensen van 94 gehad die veel "jonger" waren dan mensen van nog geen 70. Natuurlijk ligt dat o.a aan de levenservaringen en herinneringen van mensen maar ook aan de mentaliteit. Veel mensen zijn eenzaam, héél eenzaam. En dan maakt het helemaal niet uit of je kinderen hebt of niet, want sommige kinderen komen gewoon niet bij hun ouders. Om de meest lullige redenen, of zelfs helemaal geen reden. Natuurlijk is het voor mij makkelijk oordelen, ik hoor maar één kant. Maar wetende dat ik meer tijd met deze mensen door breng dan hun kinderen gemiddeld hebben gedaan in een jaar, mag ik best een vooroordeel hebben.
Misschien trek ik me het ook teveel aan maar als schoonmaakhulp ben je er vaak niet alleen voor het schoonmaak-gedeelte. Je bent er ook voor het sociale aspect, voor mensen die inderdaad niet veel mensen zien. Ik vind dat ik er ook ben om te signaleren. Als er iets bij mijn (groot)ouders zou gebeuren, zou ik dat ook willen weten. Gaan ze mentaal achteruit? Fysiek? Je bent er niet om dat te negeren, om je er niets van aan te trekken.
Ik heb heel veel geleerd in het afgelopen jaar en ben vrijwel nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan. Het is absoluut dankbaar werk maar daarmee ook heel zwaar. Zoals ik zei, ik ben er ook voor het sociale aspect. Het verdriet dat sommige mensen hebben is heel zwaar. Zij hebben verdriet om de eenzaamheid, om een verloren partner, een verloren kind, wat dan ook. Sommigen hebben verdriet omdat zij nog leven, die willen niet meer leven. Als je in zo'n situatie komt, kun je niets anders doen dan luisteren. Maar voor mij is het zo dat dat mij niet in de koude kleren gaat zitten. Dat laat mij niet los, omdat ik in mijn naaste omgeving niemand heb die zich zo voelt. Waarom zou iemand zich zo voelen? Wat kan ik eraan doen? Vaak is dat niets en hoop ik maar dat de vaste hulp een groot steunpunt is, wat gelukkig vaak zo is.
Fysiek is het ook zwaar, ga je in je eigen huis 6 - 7 uur lang schoonmaken? Ik denk dat het antwoord nee is. Maar dat fysieke valt voor mij compleet weg als je je bedenkt wat je voor iemand kan betekenen in de korte tijd dat je er bent. Ik ben invalkracht geweest dus vaak was ik er maar één keer. Sommige mensen zijn al blij als je komt stofzuigen. Het is moeilijk om te accepteren dat je weinig meer kunt als je je hele leven alles zelf hebt gedaan en vervolgens alles ook nog eens uit handen moet geven aan iemand die je helemaal niet kent. Als je bij iemand komt en dat begrijpt, snap je het. Dan maakt het niet uit hoe veel stof er ligt, hoe vies de WC is of hoe veel je moet doen. Dan begrijp je dat je komt om te helpen, dat je geen slaaf bent, dat je niet alleen komt om je geld te verdienen.
Ik zou niet in de toekomst willen kijken hoe ik ben op die leeftijd. Zoveel mensen die ik heb leren kennen hebben zulke andere wegen begaan om te komen waar ze nu zijn. De mooiste wegen en de zwaarste wegen. Zoveel verschillende beroepen, verschillende gezinssamenstellingen en toch hebben ze uiteindelijk allemaal hulp nodig. Dan maakt het niet meer uit wie je bent en wat je hebt gedaan. En dat die hulp er dan is, is alleen maar fijn.
Neem de thuishulp van je moeder, vader, tante, oom, zus, broer, whatever niet voor lief. En neem als thuishulp je klantje niet voor lief. Je moet elkaar helpen, we leven allemaal op dezelfde wereld. Wij geven de hulp en een luisterend oor, wij krijgen waardering en liefde terug.
Ik heb intens genoten van het afgelopen jaar en ga nu verder met een andere uitdaging, in een ander vakgebied. Ik weet dat ik nooit, maar dan ook nooit spijt zal krijgen van het afgelopen jaar en ik ben zo dankbaar dat ik zoveel mensen heb kunnen helpen, van zoveel mensen waardering heb gekregen en dat ik terug kan kijken op veel mooie dagen.
Ik heb de mooiste, meest verdrietige en tofste verhalen gehoord het afgelopen jaar. Ik heb vaak ongeveer 6 klantjes per week gehad. De laatste weken waren dat er vaak een stuk of 9 á 10. Je komt zo veel mensen tegen, zo veel verschillende mensen. Niet alleen oude mensen. Van jonge mensen met kinderen die problemen hebben tot invalide mensen. Natuurlijk is 90% wel op leeftijd maar lang niet iedereen was oud.
Sowieso ben ik er achter gekomen dat "oud" zo'n apart woord is. Ik heb mensen van 94 gehad die veel "jonger" waren dan mensen van nog geen 70. Natuurlijk ligt dat o.a aan de levenservaringen en herinneringen van mensen maar ook aan de mentaliteit. Veel mensen zijn eenzaam, héél eenzaam. En dan maakt het helemaal niet uit of je kinderen hebt of niet, want sommige kinderen komen gewoon niet bij hun ouders. Om de meest lullige redenen, of zelfs helemaal geen reden. Natuurlijk is het voor mij makkelijk oordelen, ik hoor maar één kant. Maar wetende dat ik meer tijd met deze mensen door breng dan hun kinderen gemiddeld hebben gedaan in een jaar, mag ik best een vooroordeel hebben.
Misschien trek ik me het ook teveel aan maar als schoonmaakhulp ben je er vaak niet alleen voor het schoonmaak-gedeelte. Je bent er ook voor het sociale aspect, voor mensen die inderdaad niet veel mensen zien. Ik vind dat ik er ook ben om te signaleren. Als er iets bij mijn (groot)ouders zou gebeuren, zou ik dat ook willen weten. Gaan ze mentaal achteruit? Fysiek? Je bent er niet om dat te negeren, om je er niets van aan te trekken.
Ik heb heel veel geleerd in het afgelopen jaar en ben vrijwel nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan. Het is absoluut dankbaar werk maar daarmee ook heel zwaar. Zoals ik zei, ik ben er ook voor het sociale aspect. Het verdriet dat sommige mensen hebben is heel zwaar. Zij hebben verdriet om de eenzaamheid, om een verloren partner, een verloren kind, wat dan ook. Sommigen hebben verdriet omdat zij nog leven, die willen niet meer leven. Als je in zo'n situatie komt, kun je niets anders doen dan luisteren. Maar voor mij is het zo dat dat mij niet in de koude kleren gaat zitten. Dat laat mij niet los, omdat ik in mijn naaste omgeving niemand heb die zich zo voelt. Waarom zou iemand zich zo voelen? Wat kan ik eraan doen? Vaak is dat niets en hoop ik maar dat de vaste hulp een groot steunpunt is, wat gelukkig vaak zo is.
Fysiek is het ook zwaar, ga je in je eigen huis 6 - 7 uur lang schoonmaken? Ik denk dat het antwoord nee is. Maar dat fysieke valt voor mij compleet weg als je je bedenkt wat je voor iemand kan betekenen in de korte tijd dat je er bent. Ik ben invalkracht geweest dus vaak was ik er maar één keer. Sommige mensen zijn al blij als je komt stofzuigen. Het is moeilijk om te accepteren dat je weinig meer kunt als je je hele leven alles zelf hebt gedaan en vervolgens alles ook nog eens uit handen moet geven aan iemand die je helemaal niet kent. Als je bij iemand komt en dat begrijpt, snap je het. Dan maakt het niet uit hoe veel stof er ligt, hoe vies de WC is of hoe veel je moet doen. Dan begrijp je dat je komt om te helpen, dat je geen slaaf bent, dat je niet alleen komt om je geld te verdienen.
Ik zou niet in de toekomst willen kijken hoe ik ben op die leeftijd. Zoveel mensen die ik heb leren kennen hebben zulke andere wegen begaan om te komen waar ze nu zijn. De mooiste wegen en de zwaarste wegen. Zoveel verschillende beroepen, verschillende gezinssamenstellingen en toch hebben ze uiteindelijk allemaal hulp nodig. Dan maakt het niet meer uit wie je bent en wat je hebt gedaan. En dat die hulp er dan is, is alleen maar fijn.
Neem de thuishulp van je moeder, vader, tante, oom, zus, broer, whatever niet voor lief. En neem als thuishulp je klantje niet voor lief. Je moet elkaar helpen, we leven allemaal op dezelfde wereld. Wij geven de hulp en een luisterend oor, wij krijgen waardering en liefde terug.
Ik heb intens genoten van het afgelopen jaar en ga nu verder met een andere uitdaging, in een ander vakgebied. Ik weet dat ik nooit, maar dan ook nooit spijt zal krijgen van het afgelopen jaar en ik ben zo dankbaar dat ik zoveel mensen heb kunnen helpen, van zoveel mensen waardering heb gekregen en dat ik terug kan kijken op veel mooie dagen.
maandag 26 juni 2017
Day by day
A little less than 2 years ago I lost one of my grandmothers. She was a bright light in my life. She was kind, stubborn, funny and so sweet. Losing her was harder than I could have imagined. Losing her was something I never even thought of. Losing her was, and is, hard.
Less than a year ago, my parents decided to get divorced. We were the type of family that had our own jokes, our own way of doing things and even with 50 people there, we'd still be sitting next to each other. Less than a year ago, I lost the family I called my family.
I am just now getting used to things being this different. I am processing it all. I've learnt a lot in the last 2 years. New feelings, new situations, completely new chapters in my life.
It's hard to lose someone you love after 23 years. It's hard to lose something you just had after 24 years.
When you still live at home but you're older and you have to continue living in the same house for another 7 months, it gets harder to control your feelings. It gets harder to just not say anything. It gets a lot harder to live your life.
My trip to Toronto was a real eye-opener. I can do stuff on my own, by myself, for myself. I deserve that. I deserve to relax, after I've had a hard time.
I don't think people really noticed how much of a hard time I was having with all of this. I don't like to show my sadness, I was surrounded by it for months & I was relieved every time I got to "escape", even if "escape" meant meeting my friends for some ice cream. I didn't want to talk about it because it was so present in my life. I lived in that sadness, I lived in a house filled with hurt, anger and pain.
Everything is coming together now. I don't need to come up with excuses for the things I do. The last 2 years have been a rollercoaster of emotions in which I sometimes really wanted to talk to someone or for someone to ask me "so how are you really feeling?" but there were also times where I'd rather be watching TV, not talking to anyone, just minding my own business.
I just want to thank everyone who stayed with me during the 2 most difficult years of my life so far. I am a person that loved and hates deeply. I am a person that feels a lot but hardly shows it. I think a lot, I am opinionated, I'm trying to improve myself. But there are days when I'm really motivated & days where I'm not. And that's not weird, I think we all have that. I'm just taking things day by day.
Less than a year ago, my parents decided to get divorced. We were the type of family that had our own jokes, our own way of doing things and even with 50 people there, we'd still be sitting next to each other. Less than a year ago, I lost the family I called my family.
I am just now getting used to things being this different. I am processing it all. I've learnt a lot in the last 2 years. New feelings, new situations, completely new chapters in my life.
It's hard to lose someone you love after 23 years. It's hard to lose something you just had after 24 years.
When you still live at home but you're older and you have to continue living in the same house for another 7 months, it gets harder to control your feelings. It gets harder to just not say anything. It gets a lot harder to live your life.
My trip to Toronto was a real eye-opener. I can do stuff on my own, by myself, for myself. I deserve that. I deserve to relax, after I've had a hard time.
I don't think people really noticed how much of a hard time I was having with all of this. I don't like to show my sadness, I was surrounded by it for months & I was relieved every time I got to "escape", even if "escape" meant meeting my friends for some ice cream. I didn't want to talk about it because it was so present in my life. I lived in that sadness, I lived in a house filled with hurt, anger and pain.
Everything is coming together now. I don't need to come up with excuses for the things I do. The last 2 years have been a rollercoaster of emotions in which I sometimes really wanted to talk to someone or for someone to ask me "so how are you really feeling?" but there were also times where I'd rather be watching TV, not talking to anyone, just minding my own business.
I just want to thank everyone who stayed with me during the 2 most difficult years of my life so far. I am a person that loved and hates deeply. I am a person that feels a lot but hardly shows it. I think a lot, I am opinionated, I'm trying to improve myself. But there are days when I'm really motivated & days where I'm not. And that's not weird, I think we all have that. I'm just taking things day by day.
zondag 16 april 2017
Dear CA,
- Scroll naar beneden voor Nederlands -
So... The only reason why I didn't write about this yet, is because I've not yet been able to find the right words to say how thankful I am. To say how welcome I felt & to say how at home I felt.
Before I left I wasn't nervous at all. Was it gonna be my first time far away from home? Yes. Was it gonna be my first time travelling by airplane by myself? Fuck yes. Was I worried? No. I felt like everything would be OK, and it was. The few weeks before I left were messy. My mom had just moved into her own/new house & wasn't there to help me pack and wash and iron now that I was going on this 5 week trip by myself. Of course it would have been nice to have a helping hand. But my suitcase weighed 21 kilos so I think I took every piece winter clothing I had.
My trip started at Schiphol, where my father & sister dropped me off on a saturday morning. Dropping off my suitcase wasn't too hard, but then I had to wait about an hour to get through security. Of course I put my Nikes on (because they are heavy af and I needed some winter-y shoes for in CA) and had to take them off at security. I didn't even think about that, amateurs mistake I think. The lady who grabbed my shoes walked away with them and then totally disapeared because her shift was over. My shoes were somewhere on the belt & I just grabbed them and was like HELL NAW I ain't leaving my shoes here. So I put them back on & continued to get through all the passport checks. It took me an hour and a half to get through all that. Crazy! Then I of course had some Starbucks and McDonald's before I left for my gate.
The seat I chose was OK, way in the back and at the aisle so I could stretch my legs (No I'm not tall but I still need my space). The first couple of hours were incredibly boring, as there were hardly any movies (only 8 and they were all Ghostbusters, Star Trek, more of that shit and A Streetcat named Bob, which I'd already seen but loved so I watched that) and hardly any music/episodes of series. Then my neighbor started talking & we talked for 3 hours straight so the time flew (ha ha ha) by!!!! We landed within 6 hours, instead of 7. And that's where my true journey began!
Joost welcomed me at the airport & brought me one of Jessica's (his daughter) coats. I thought mine was going to be OK but boy WAS I WROOOONGG!!!!!! Canada, do something about that wind because I nearly flew back to Holland four times in the last 5 weeks. Of course I was welcomed with open arms and since it was Jessica's birthday, we immediately went to the party. I met so many nice people but crashed at some point so I HAD to go to bed. The jetlag lasted about a week. I fell asleep so early every night. The week after I kept crashing at 7:30pm til 8.30pm, after dinner.
I was on my own for 3.5, as Jessica & Francis went to the Philippines. I made it through OK, I had fries & steak, fries & chicken, fries & pork tenderloin & roasted potatoes A LOT! But it's all I need though. Joost & Marilyn took me to see all the touristy places & I had a blast. They are 2 of the nicest & warmest people EVER. And of course their dog Libby & I became best friends 5ever.
I met so many amazing, nice, supportive, motivating, welcoming, heartwarming people those 5 weeks. I'm talking about the BTI crew here. I was welcomed in such a special way that I felt at home right away. Everyone trusted me and treated me like I'd been there for years. And in the end, it felt like I was! But it also felt like I'd only been there for such a short period of time because it FLEW by.
I never in a million years would have expected to ever be able to go to Canada. But thanks to Joost, Marilyn, Jessica & Francis, it was all made possible and it became an unforgettable experience. Jessica & Francis took me into their home & took care of me. They made me feel at home in their home, which is so special. They trusted me with their beautiful condo while they were on their honeymoon (which they SO deserved). That's special! And Joost & Marilyn trusted me enough to get me there, to be part of the BTI crew for a couple of weeks and to let me do things I'd never thought I could do. It's crazy to me that someone has so much faith in me that they're willing to get me to another country and let me do things I'd never done or never even looked at before!
Lunch at the CN tower is the best memory for me. Being able to eat in a rotating restaurant, so you can see all of the gorgeous city that is Toronto, is crazy! The company was beyond amazing and I was pretty pleased with the food.
The food was a struggle for me though. A lot of different flavours and a lot of sourness & bitterness. But their meat is A+ & my god their sirloin steaks are MAGICAL.
The flight back was great, it took 7 hours & I made friends with an almost 2 year old boy. His mother invited me to visit them whenever I get back to Toronto. I also made friends with a 74 year old woman, originally from Germany but she has been living in Niagara on the Lake for a loooong time now. So I spoke Dutch. German AND English on the plane. Living up to my full potential, thank you high school.
I think you've noticed by now that I've had the most amazing time, didn't wanna go home yet & would go back in a heartbeat. I've had my own life there for a couple of weeks & learnt that if someone that doesn't even know me in real life, that knows me only through skype, has faith in me... I should probably have a little more faith in myself.
Dear Joost, Marilyn, Jessica & Francis, thank you again, for this once in a lifetime trip. For making things as special as they were, or as they became. Thank you to the BTI crew, if you read this, for welcoming me the way you did. For guiding me, for trusting me and for making the long days FLY by!!!!
And as for Canada: I'll be back!!
--- Nederlands ---
Ik heb er natuurlijk wel dingen over gezegd maar er nog niets over geschreven. Ik kan de juiste woorden niet vinden om uit te drukken hoe dankbaar ik ben en hoe ik verwelkomd werd.
Deze grote trip zou de eerste keer worden dat ik ver van huis was en dat ik alleen met het vliegtuig ging reizen. Maar was ik nerveus? Nee. En alles is op z'n pootjes terecht gekomen. De weken in aanloop naar mijn vertrek waren chaotisch. Mijn moeder woonde net in haar huis en kon dus niet helpen met wassen, strijken en inpakken. Het had fijn geweest als iemand had kunnen helpen, gezien ik voor het eerst zo lang weg zou gaan. Maar uiteindelijk woog mijn koffer 21 kilo dus had ik volgens mij al mijn winterse kleding gewoon ingepakt!
Mijn reis begon op Schiphol. Mijn vader en zusje brachten mij er op zaterdagochtend naartoe. Mijn koffer op de band leggen was niet moeilijk maar het duurde zo lang voor ik door de security was. Ik heb een uur staan te wachten. En ik had ook nog eens mijn zware Nikes aan die ik uit moest! Helemaal niet over nagedacht, beginnersfoutje. De schoenen moesten ook door de scanner en de mevrouw verdween met mijn schoenen. En toen verdween de mevrouw ook! Uiteindelijk snel mijn schoenen gepakt want no way in HELL dat ik mijn nieuwe schoenen daar laat liggen. Hup, verder door de paspoort check! Alles bij elkaar duurde het anderhalf uur. Maar ik werd getroost door Starbucks en McDonalds.
Ik had een stoel langs het gangpad gekozen, vrijwel helemaal achterin, zodat ik mijn benen kon strekken. En nee, nou ben ik niet super lang maar zo veel ruimer dan Transavia was de ruimte niet dus I needed to stretch!!!! De eerste paar uren waren echt verschrikkelijk saai. We hadden een oud vliegtuig dus stonden er hooguit 8 films op het entertainment systeem. En dat waren dan films zoals Ghostbusters en Star Trek. Uiteindelijk bleek dat A Streetcat Named Bob er ook op stond, dus heb ik die maar weer gekeken. Er stond zo weinig muziek op & amper een paar series. Toen begon mijn buurman te praten & zo zijn we de komende 3 uur doorgekomen. Uiteindelijk duurde de vlucht maar 6 uur!
Joost verwelkomde me op het vliegveld, mét een winterjas van Jessica! Ik dacht dat ik met de mijne wel OK zou zijn maar dat had ik dus flink verkeerd. Het zou de eerste nacht -20 worden. Oeps! Het ergste was de wind, die is zo snijdend. Verschrikkelijk! Ik liep op een gegeven moment gewoon naast het zebrapad in plaats van erop. De dag waarop ik aan kwam, was Jessica's verjaardag. Dus het was van het vliegveld naar het appartement en zo door naar het feestje! Ik heb een aantal ontzettend aardige mensen ontmoet maar ineens was ik op. Ik kon niet meer en moest echt gaan slapen. Mijn jetlag duurde ongeveer een week, ik wilde elke dag vroeg naar bed. De week erna, toen Jessica & Francis weg waren, sliep ik elke avond van ongeveer 19:30 tot 20:30.
In de 3,5 weken dat Jessica & Francis weg waren, was ik alleen in hun appartement. Ik heb veel patat (uit de oven!!) met steak, varkenshaas of kip op. En veel geroosterde aardappeltjes! In de weekenden namen Joost & Marilyn me mee naar alle toeristische plekken, wat fantastisch was. Joost & Marilyn zijn 2 van de liefste & warmste mensen die ik ooit heb mogen ontmoeten. En natuurlijk werd ik binnen no time beste vriendinnen met hun hond, Libby.
Ik heb zo veel aardige, warme, motiverende en vooral lieve mensen ontmoet in die 5 weken. En dan heb ik het vooral over de BTI crew. Ze verwelkomden me op een bepaalde manier waardoor ik me gelijk thuis voelde. Iedereen vertrouwde me en behandelde me alsof ik er al jaren was! En tegen het einde voelde het ook alsof dat zo was, al leek het ook nog maar 2 dagen omdat de tijd zó snel voorbij was gegaan.
Ik had nooit maar dan ook echt nooit verwacht dat ik ooit naar Canada zou kunnen maar dankzij Joost, Marilyn, Jessica & Francis kon het allemaal gebeuren en werd het een onvergetelijke ervaring. Jessica & Francis verwelkomden me in hun huis en lieten me voelen alsof het ook mijn huis was. Ze vertrouwden me met hun appartement terwijl ze zelf op huwelijksreis waren, die ze zo verdiend hebben want mijn god wat is het daar duur en wat moeten mensen hard werken om normaal rond te kunnen komen. Joost & Marilyn vertrouwden me genoeg om me naar Canada te halen, om me bij de BTI crew te betrekken en om me dingen te laten doen waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zou kunnen. Als ik er over na denk is het echt compleet belachelijk voor mij dat iemand mij naar een heel ander land laat komen om me dingen te laten doen die ik nog nooit gedaan had en waar ik geen kennis over had.
Mijn favoriete herinnering is die aan de CN Tower. Om lunch te hebben in een roterend restaurant, met uitzicht op het prachtige Toronto, voelde echt onwerkelijk. We hadden geweldig gezelschap en het eten was heerlijk.
Het eten was wel een dingetje voor mij, veel vanzelfsprekende dingen waren bitter of zuur. Maar hun vlees, hun steaks in het bijzonder, zijn FANTASTISCH.
De vlucht terug duurde wel gewoon 7 uur en ik heb vrienden gemaakt met een jongetje van net geen 2. Zijn moeder heeft me zelfs uitgenodigd om langs te komen, mocht ik weer eens in Toronto zijn! Ik heb ook vrienden gemaakt met een mevrouw van 74 die oorspronkelijk uit Duitsland komt maar nu al jaaaaaaren in Niagara on the Lake woont. Ik heb dus Nederlands, Engels én Duits gesproken in het vliegtuig. Is dat hele middelbare school ding toch nuttig geweest.
Zoals jullie kunnen lezen heb ik het dus echt fantastisch gehad. Ik wilde nog niet naar huis en zou zo terug gaan. Ik heb daar zo'n beetje mijn eigen leven opgebouwd in die 5 weken. Wat ik vooral heb geleerd is dat als iemand die mij niet in het echt kent, die ik alleen op Skype gesproken heb, zelfs vertrouwen in mij kan hebben, dat ik dan best wel wat meer vertrouwen in mezelf mag hebben.
Lieve Joost, Marilyn, Jessica & Francis, nogmaals bedankt voor deze fantastische trip, waarvan ik nooit had durven dromen. Bedankt voor de manier waarop jullie mij verwelkomt hebben in jullie levens en voor de speciale dingen die we hebben gedaan. Dankjewel BTI crew, voor de manier waarop jullie mij verwelkomt hebben, voor de begeleiding, het vertrouwen en het korter maken van de lange dagen!
Enne Canada, ik kom terug.
So... The only reason why I didn't write about this yet, is because I've not yet been able to find the right words to say how thankful I am. To say how welcome I felt & to say how at home I felt.
Before I left I wasn't nervous at all. Was it gonna be my first time far away from home? Yes. Was it gonna be my first time travelling by airplane by myself? Fuck yes. Was I worried? No. I felt like everything would be OK, and it was. The few weeks before I left were messy. My mom had just moved into her own/new house & wasn't there to help me pack and wash and iron now that I was going on this 5 week trip by myself. Of course it would have been nice to have a helping hand. But my suitcase weighed 21 kilos so I think I took every piece winter clothing I had.
My trip started at Schiphol, where my father & sister dropped me off on a saturday morning. Dropping off my suitcase wasn't too hard, but then I had to wait about an hour to get through security. Of course I put my Nikes on (because they are heavy af and I needed some winter-y shoes for in CA) and had to take them off at security. I didn't even think about that, amateurs mistake I think. The lady who grabbed my shoes walked away with them and then totally disapeared because her shift was over. My shoes were somewhere on the belt & I just grabbed them and was like HELL NAW I ain't leaving my shoes here. So I put them back on & continued to get through all the passport checks. It took me an hour and a half to get through all that. Crazy! Then I of course had some Starbucks and McDonald's before I left for my gate.
The seat I chose was OK, way in the back and at the aisle so I could stretch my legs (No I'm not tall but I still need my space). The first couple of hours were incredibly boring, as there were hardly any movies (only 8 and they were all Ghostbusters, Star Trek, more of that shit and A Streetcat named Bob, which I'd already seen but loved so I watched that) and hardly any music/episodes of series. Then my neighbor started talking & we talked for 3 hours straight so the time flew (ha ha ha) by!!!! We landed within 6 hours, instead of 7. And that's where my true journey began!
Joost welcomed me at the airport & brought me one of Jessica's (his daughter) coats. I thought mine was going to be OK but boy WAS I WROOOONGG!!!!!! Canada, do something about that wind because I nearly flew back to Holland four times in the last 5 weeks. Of course I was welcomed with open arms and since it was Jessica's birthday, we immediately went to the party. I met so many nice people but crashed at some point so I HAD to go to bed. The jetlag lasted about a week. I fell asleep so early every night. The week after I kept crashing at 7:30pm til 8.30pm, after dinner.
I was on my own for 3.5, as Jessica & Francis went to the Philippines. I made it through OK, I had fries & steak, fries & chicken, fries & pork tenderloin & roasted potatoes A LOT! But it's all I need though. Joost & Marilyn took me to see all the touristy places & I had a blast. They are 2 of the nicest & warmest people EVER. And of course their dog Libby & I became best friends 5ever.
I met so many amazing, nice, supportive, motivating, welcoming, heartwarming people those 5 weeks. I'm talking about the BTI crew here. I was welcomed in such a special way that I felt at home right away. Everyone trusted me and treated me like I'd been there for years. And in the end, it felt like I was! But it also felt like I'd only been there for such a short period of time because it FLEW by.
I never in a million years would have expected to ever be able to go to Canada. But thanks to Joost, Marilyn, Jessica & Francis, it was all made possible and it became an unforgettable experience. Jessica & Francis took me into their home & took care of me. They made me feel at home in their home, which is so special. They trusted me with their beautiful condo while they were on their honeymoon (which they SO deserved). That's special! And Joost & Marilyn trusted me enough to get me there, to be part of the BTI crew for a couple of weeks and to let me do things I'd never thought I could do. It's crazy to me that someone has so much faith in me that they're willing to get me to another country and let me do things I'd never done or never even looked at before!
Lunch at the CN tower is the best memory for me. Being able to eat in a rotating restaurant, so you can see all of the gorgeous city that is Toronto, is crazy! The company was beyond amazing and I was pretty pleased with the food.
The food was a struggle for me though. A lot of different flavours and a lot of sourness & bitterness. But their meat is A+ & my god their sirloin steaks are MAGICAL.
The flight back was great, it took 7 hours & I made friends with an almost 2 year old boy. His mother invited me to visit them whenever I get back to Toronto. I also made friends with a 74 year old woman, originally from Germany but she has been living in Niagara on the Lake for a loooong time now. So I spoke Dutch. German AND English on the plane. Living up to my full potential, thank you high school.
I think you've noticed by now that I've had the most amazing time, didn't wanna go home yet & would go back in a heartbeat. I've had my own life there for a couple of weeks & learnt that if someone that doesn't even know me in real life, that knows me only through skype, has faith in me... I should probably have a little more faith in myself.
Dear Joost, Marilyn, Jessica & Francis, thank you again, for this once in a lifetime trip. For making things as special as they were, or as they became. Thank you to the BTI crew, if you read this, for welcoming me the way you did. For guiding me, for trusting me and for making the long days FLY by!!!!
And as for Canada: I'll be back!!
--- Nederlands ---
Ik heb er natuurlijk wel dingen over gezegd maar er nog niets over geschreven. Ik kan de juiste woorden niet vinden om uit te drukken hoe dankbaar ik ben en hoe ik verwelkomd werd.
Deze grote trip zou de eerste keer worden dat ik ver van huis was en dat ik alleen met het vliegtuig ging reizen. Maar was ik nerveus? Nee. En alles is op z'n pootjes terecht gekomen. De weken in aanloop naar mijn vertrek waren chaotisch. Mijn moeder woonde net in haar huis en kon dus niet helpen met wassen, strijken en inpakken. Het had fijn geweest als iemand had kunnen helpen, gezien ik voor het eerst zo lang weg zou gaan. Maar uiteindelijk woog mijn koffer 21 kilo dus had ik volgens mij al mijn winterse kleding gewoon ingepakt!
Mijn reis begon op Schiphol. Mijn vader en zusje brachten mij er op zaterdagochtend naartoe. Mijn koffer op de band leggen was niet moeilijk maar het duurde zo lang voor ik door de security was. Ik heb een uur staan te wachten. En ik had ook nog eens mijn zware Nikes aan die ik uit moest! Helemaal niet over nagedacht, beginnersfoutje. De schoenen moesten ook door de scanner en de mevrouw verdween met mijn schoenen. En toen verdween de mevrouw ook! Uiteindelijk snel mijn schoenen gepakt want no way in HELL dat ik mijn nieuwe schoenen daar laat liggen. Hup, verder door de paspoort check! Alles bij elkaar duurde het anderhalf uur. Maar ik werd getroost door Starbucks en McDonalds.
Ik had een stoel langs het gangpad gekozen, vrijwel helemaal achterin, zodat ik mijn benen kon strekken. En nee, nou ben ik niet super lang maar zo veel ruimer dan Transavia was de ruimte niet dus I needed to stretch!!!! De eerste paar uren waren echt verschrikkelijk saai. We hadden een oud vliegtuig dus stonden er hooguit 8 films op het entertainment systeem. En dat waren dan films zoals Ghostbusters en Star Trek. Uiteindelijk bleek dat A Streetcat Named Bob er ook op stond, dus heb ik die maar weer gekeken. Er stond zo weinig muziek op & amper een paar series. Toen begon mijn buurman te praten & zo zijn we de komende 3 uur doorgekomen. Uiteindelijk duurde de vlucht maar 6 uur!
Joost verwelkomde me op het vliegveld, mét een winterjas van Jessica! Ik dacht dat ik met de mijne wel OK zou zijn maar dat had ik dus flink verkeerd. Het zou de eerste nacht -20 worden. Oeps! Het ergste was de wind, die is zo snijdend. Verschrikkelijk! Ik liep op een gegeven moment gewoon naast het zebrapad in plaats van erop. De dag waarop ik aan kwam, was Jessica's verjaardag. Dus het was van het vliegveld naar het appartement en zo door naar het feestje! Ik heb een aantal ontzettend aardige mensen ontmoet maar ineens was ik op. Ik kon niet meer en moest echt gaan slapen. Mijn jetlag duurde ongeveer een week, ik wilde elke dag vroeg naar bed. De week erna, toen Jessica & Francis weg waren, sliep ik elke avond van ongeveer 19:30 tot 20:30.
In de 3,5 weken dat Jessica & Francis weg waren, was ik alleen in hun appartement. Ik heb veel patat (uit de oven!!) met steak, varkenshaas of kip op. En veel geroosterde aardappeltjes! In de weekenden namen Joost & Marilyn me mee naar alle toeristische plekken, wat fantastisch was. Joost & Marilyn zijn 2 van de liefste & warmste mensen die ik ooit heb mogen ontmoeten. En natuurlijk werd ik binnen no time beste vriendinnen met hun hond, Libby.
Ik heb zo veel aardige, warme, motiverende en vooral lieve mensen ontmoet in die 5 weken. En dan heb ik het vooral over de BTI crew. Ze verwelkomden me op een bepaalde manier waardoor ik me gelijk thuis voelde. Iedereen vertrouwde me en behandelde me alsof ik er al jaren was! En tegen het einde voelde het ook alsof dat zo was, al leek het ook nog maar 2 dagen omdat de tijd zó snel voorbij was gegaan.
Ik had nooit maar dan ook echt nooit verwacht dat ik ooit naar Canada zou kunnen maar dankzij Joost, Marilyn, Jessica & Francis kon het allemaal gebeuren en werd het een onvergetelijke ervaring. Jessica & Francis verwelkomden me in hun huis en lieten me voelen alsof het ook mijn huis was. Ze vertrouwden me met hun appartement terwijl ze zelf op huwelijksreis waren, die ze zo verdiend hebben want mijn god wat is het daar duur en wat moeten mensen hard werken om normaal rond te kunnen komen. Joost & Marilyn vertrouwden me genoeg om me naar Canada te halen, om me bij de BTI crew te betrekken en om me dingen te laten doen waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zou kunnen. Als ik er over na denk is het echt compleet belachelijk voor mij dat iemand mij naar een heel ander land laat komen om me dingen te laten doen die ik nog nooit gedaan had en waar ik geen kennis over had.
Mijn favoriete herinnering is die aan de CN Tower. Om lunch te hebben in een roterend restaurant, met uitzicht op het prachtige Toronto, voelde echt onwerkelijk. We hadden geweldig gezelschap en het eten was heerlijk.
Het eten was wel een dingetje voor mij, veel vanzelfsprekende dingen waren bitter of zuur. Maar hun vlees, hun steaks in het bijzonder, zijn FANTASTISCH.
De vlucht terug duurde wel gewoon 7 uur en ik heb vrienden gemaakt met een jongetje van net geen 2. Zijn moeder heeft me zelfs uitgenodigd om langs te komen, mocht ik weer eens in Toronto zijn! Ik heb ook vrienden gemaakt met een mevrouw van 74 die oorspronkelijk uit Duitsland komt maar nu al jaaaaaaren in Niagara on the Lake woont. Ik heb dus Nederlands, Engels én Duits gesproken in het vliegtuig. Is dat hele middelbare school ding toch nuttig geweest.
Zoals jullie kunnen lezen heb ik het dus echt fantastisch gehad. Ik wilde nog niet naar huis en zou zo terug gaan. Ik heb daar zo'n beetje mijn eigen leven opgebouwd in die 5 weken. Wat ik vooral heb geleerd is dat als iemand die mij niet in het echt kent, die ik alleen op Skype gesproken heb, zelfs vertrouwen in mij kan hebben, dat ik dan best wel wat meer vertrouwen in mezelf mag hebben.
Lieve Joost, Marilyn, Jessica & Francis, nogmaals bedankt voor deze fantastische trip, waarvan ik nooit had durven dromen. Bedankt voor de manier waarop jullie mij verwelkomt hebben in jullie levens en voor de speciale dingen die we hebben gedaan. Dankjewel BTI crew, voor de manier waarop jullie mij verwelkomt hebben, voor de begeleiding, het vertrouwen en het korter maken van de lange dagen!
Enne Canada, ik kom terug.
maandag 20 februari 2017
I'm ready!
NOG 12 DAGEN
Bij iedere opleiding die ik heb gedaan (Ja, dat zijn er veel. Nee, ik heb er geen afgemaakt) werd gevraagd waar je jezelf over 5 of 10 jaar ziet. Voor mij was dat simpel;
Goed bevriend met Neil Young, zittend in de tuin ergens in Canada met alle zwerfhonden die ik opgevangen heb en daarnaast de 52 mannen van mijn wishlist.
Maar goed, ik schreef dat nooit op omdat ik nooit zo ver durfde te dromen. De droom om naar Canada te kunnen gaan is er al sinds ik 12 was, het is de grootste droom die ik heb die daadwerkelijk uit kan komen. Wij zijn nooit het rijkste gezin geweest, gelukkig ook zeker niet het armste, maar ik zou heel hard moeten sparen wilde ik die droom waar maken. Maar ineens kwam daar afgelopen december verandering in.
Zo'n 3 jaar geleden heb ik contact gezocht met de neef van mijn vader, Joost, die al jaaaaaren in Toronto woont met zijn gezin. Vanaf toen zijn we regelmatig gaan skypen om elkaar op de hoogte te houden van de families en Joost hielp mij heel erg met het aanpassen van mijn CV, motivatiebrieven en e-mails. Ik kreeg in december het aanbod, of ik voor 5 weken naar Toronto wil komen, dan kan ik in het appartement van zijn dochter en haar man verblijven. Perfect! Ik was vooral de laatste 3 jaar hard aan het proberen om naar Toronto te kunnen, gezien ik hen allemaal graag wilde ontmoeten. Maar nu kwam dit zo op mijn pad en heb ik het aangegrepen.
Afgelopen oktober ben ik voor het eerst gaan vliegen. Een vlucht van 2 uur, met mijn beste vriendin. Ik vond het vliegen niet erg. Maar nu 7 uur lang alleen vind ik toch wel een beetje spannend. Wat de FUCK moet ik 7 uur gaan doen? Nou weet ik dat er zat te doen is in een vliegtuig maar realiseer je ff dat ik nog nooit in zo'n groot ding met al die zooi heb gezeten. Ik kan me dat nog even niet inbeelden.
Ik heb er wel echt onwijs veel zin in. Ik ga eindelijk Joost, Marilyn, Jessica & Francis ontmoeten! Ik ga eindelijk naar het land waarvan ik niet heb DURVEN dromen! Ik ga nog eens heerlijk alleen ook! Na de afgelopen paar maanden heb ik hier zo veel behoefte aan. Ik heb zo veel rekening gehouden met iedereen. Proberen niet teveel te laten merken, proberen mijn stemming goed te houden, proberen om niet teveel te zeuren. Nou is dat niet altijd gelukt maar om er dan even obamaself op uit te gaan vind ik echt een heerlijk vooruitzicht.
I'm READY!
vrijdag 10 februari 2017
Hallo. Het voelt een klein beetje alsof jullie dit bericht van mij verwachten, al weet ik heel goed dat ik geen fanbase heb maar veel steun van mensen die een update verdienen. Ik kan niet met 1 bericht komen en het daarbij laten.
Vandaag is dé dag. Mijn moeder gaat, na 25 jaar een gezin te hebben gevormd, op zichzelf wonen. In haar eigen huis. Met haar eigen meubels. Met haar eigen spullen. Met onze hond Jip.
En dat vind ik dan ook gelijk het moeilijkste. Mijn hond gaat weg. Natuurlijk gaat hij de wereld niet uit, het is hooguit 10 minuten fietsen, maar het is wel anders als hij er niet is.
Mijn moeder gaat dus uit huis. Mijn zusje en ik blijven bij mijn vader. De hele week helpen mensen ons met het huis klaar maken en met de nodige spullen halen. Maar eerlijk gezegd helpen mensen ons al maanden.
Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat ik vind dat we echt enorm veel steun hebben gehad van zoveel mensen. Mijn families, mijn lieve vrienden en daarnaast ook nog eens kennissen die ik vrijwel nooit spreek. We mogen dankbaar zijn voor iedereen.
In Juli werd de knoop doorgehakt. Vanaf daar ging het niet echt snel. We zijn nu een half jaar verder en de scheiding is er nog niet officieel door en mijn moeder heeft pas sinds vorige week een huis. Natuurlijk leef je 24/7 met spanningen die zijn tol eisen. Ik denk dat we alle 4 kapot zijn en hierna bij kunnen gaan komen en kunnen gaan proberen om alles zo snel mogelijk als "normaal" te gaan zien.
Over 3 weken vertrek ik voor 5 weken naar Toronto, Canada. Ik ben blij dat ik voor die tijd nog wat rust krijg. Mijn eerste (vlieg)reis alleen, gelukkig naar familie, dus toch een beetje spannend. Ik heb er zo ontzettend veel zin in en wat mij betreft vertrek ik over 5 minuten. Maar het is fijn dat er nu een tijd aangebroken is waarin we tot rust kunnen komen, misschien opnieuw uit kunnen vinden wie we ook alweer zijn en waar we voor staan. Misschien ook om te kijken hoe we erin staan en hoe we dat gaan handelen.
Bedankt voor jullie oprechte interesse. Bedankt.
Stuur me varkenshaas ik ben echt vet zielig
Vandaag is dé dag. Mijn moeder gaat, na 25 jaar een gezin te hebben gevormd, op zichzelf wonen. In haar eigen huis. Met haar eigen meubels. Met haar eigen spullen. Met onze hond Jip.
En dat vind ik dan ook gelijk het moeilijkste. Mijn hond gaat weg. Natuurlijk gaat hij de wereld niet uit, het is hooguit 10 minuten fietsen, maar het is wel anders als hij er niet is.
Mijn moeder gaat dus uit huis. Mijn zusje en ik blijven bij mijn vader. De hele week helpen mensen ons met het huis klaar maken en met de nodige spullen halen. Maar eerlijk gezegd helpen mensen ons al maanden.
Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat ik vind dat we echt enorm veel steun hebben gehad van zoveel mensen. Mijn families, mijn lieve vrienden en daarnaast ook nog eens kennissen die ik vrijwel nooit spreek. We mogen dankbaar zijn voor iedereen.
In Juli werd de knoop doorgehakt. Vanaf daar ging het niet echt snel. We zijn nu een half jaar verder en de scheiding is er nog niet officieel door en mijn moeder heeft pas sinds vorige week een huis. Natuurlijk leef je 24/7 met spanningen die zijn tol eisen. Ik denk dat we alle 4 kapot zijn en hierna bij kunnen gaan komen en kunnen gaan proberen om alles zo snel mogelijk als "normaal" te gaan zien.
Over 3 weken vertrek ik voor 5 weken naar Toronto, Canada. Ik ben blij dat ik voor die tijd nog wat rust krijg. Mijn eerste (vlieg)reis alleen, gelukkig naar familie, dus toch een beetje spannend. Ik heb er zo ontzettend veel zin in en wat mij betreft vertrek ik over 5 minuten. Maar het is fijn dat er nu een tijd aangebroken is waarin we tot rust kunnen komen, misschien opnieuw uit kunnen vinden wie we ook alweer zijn en waar we voor staan. Misschien ook om te kijken hoe we erin staan en hoe we dat gaan handelen.
Bedankt voor jullie oprechte interesse. Bedankt.
Stuur me varkenshaas ik ben echt vet zielig
Abonneren op:
Posts (Atom)