Het is voorbij

Vandaag was mijn laatste dag als schoonmaakster in de thuiszorg, na er 14 maanden gewerkt te hebben. Ik begon als vakantiekracht, mocht blijven en kreeg contractverlenging. Ik zou geen vaste klanten krijgen maar toch kreeg ik er twee en uiteindelijk om de week nog één erbij. Mijn eerste vaste klant was iemand van 92. Zoveel levenservaring in één mens, onvoorstelbaar.

Ik heb de mooiste, meest verdrietige en tofste verhalen gehoord het afgelopen jaar. Ik heb vaak ongeveer 6 klantjes per week gehad. De laatste weken waren dat er vaak een stuk of 9 á 10. Je komt zo veel mensen tegen, zo veel verschillende mensen. Niet alleen oude mensen. Van jonge mensen met kinderen die problemen hebben tot invalide mensen. Natuurlijk is 90% wel op leeftijd maar lang niet iedereen was oud.

Sowieso ben ik er achter gekomen dat "oud" zo'n apart woord is. Ik heb mensen van 94 gehad die veel "jonger" waren dan mensen van nog geen 70. Natuurlijk ligt dat o.a aan de levenservaringen en herinneringen van mensen maar ook aan de mentaliteit. Veel mensen zijn eenzaam, héél eenzaam. En dan maakt het helemaal niet uit of je kinderen hebt of niet, want sommige kinderen komen gewoon niet bij hun ouders. Om de meest lullige redenen, of zelfs helemaal geen reden. Natuurlijk is het voor mij makkelijk oordelen, ik hoor maar één kant. Maar wetende dat ik meer tijd met deze mensen door breng dan hun kinderen gemiddeld hebben gedaan in een jaar, mag ik best een vooroordeel hebben.

Misschien trek ik me het ook teveel aan maar als schoonmaakhulp ben je er vaak niet alleen voor het schoonmaak-gedeelte. Je bent er ook voor het sociale aspect, voor mensen die inderdaad niet veel mensen zien. Ik vind dat ik er ook ben om te signaleren. Als er iets bij mijn (groot)ouders zou gebeuren, zou ik dat ook willen weten. Gaan ze mentaal achteruit? Fysiek? Je bent er niet om dat te negeren, om je er niets van aan te trekken.

Ik heb heel veel geleerd in het afgelopen jaar en ben vrijwel nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan. Het is absoluut dankbaar werk maar daarmee ook heel zwaar. Zoals ik zei, ik ben er ook voor het sociale aspect. Het verdriet dat sommige mensen hebben is heel zwaar. Zij hebben verdriet om de eenzaamheid, om een verloren partner, een verloren kind, wat dan ook. Sommigen hebben verdriet omdat zij nog leven, die willen niet meer leven. Als je in zo'n situatie komt, kun je niets anders doen dan luisteren. Maar voor mij is het zo dat dat mij niet in de koude kleren gaat zitten. Dat laat mij niet los, omdat ik in mijn naaste omgeving niemand heb die zich zo voelt. Waarom zou iemand zich zo voelen? Wat kan ik eraan doen? Vaak is dat niets en hoop ik maar dat de vaste hulp een groot steunpunt is, wat gelukkig vaak zo is.

Fysiek is het ook zwaar, ga je in je eigen huis 6 - 7 uur lang schoonmaken? Ik denk dat het antwoord nee is. Maar dat fysieke valt voor mij compleet weg als je je bedenkt wat je voor iemand kan betekenen in de korte tijd dat je er bent. Ik ben invalkracht geweest dus vaak was ik er maar één keer. Sommige mensen zijn al blij als je komt stofzuigen. Het is moeilijk om te accepteren dat je weinig meer kunt als je je hele leven alles zelf hebt gedaan en vervolgens alles ook nog eens uit handen moet geven aan iemand die je helemaal niet kent. Als je bij iemand komt en dat begrijpt, snap je het. Dan maakt het niet uit hoe veel stof er ligt, hoe vies de WC is of hoe veel je moet doen. Dan begrijp je dat je komt om te helpen, dat je geen slaaf bent, dat je niet alleen komt om je geld te verdienen.

Ik zou niet in de toekomst willen kijken hoe ik ben op die leeftijd. Zoveel mensen die ik heb leren kennen hebben zulke andere wegen begaan om te komen waar ze nu zijn. De mooiste wegen en de zwaarste wegen. Zoveel verschillende beroepen, verschillende gezinssamenstellingen en toch hebben ze uiteindelijk allemaal hulp nodig. Dan maakt het niet meer uit wie je bent en wat je hebt gedaan. En dat die hulp er dan is, is alleen maar fijn.

Neem de thuishulp van je moeder, vader, tante, oom, zus, broer, whatever niet voor lief. En neem als thuishulp je klantje niet voor lief. Je moet elkaar helpen, we leven allemaal op dezelfde wereld. Wij geven de hulp en een luisterend oor, wij krijgen waardering en liefde terug.

Ik heb intens genoten van het afgelopen jaar en ga nu verder met een andere uitdaging, in een ander vakgebied. Ik weet dat ik nooit, maar dan ook nooit spijt zal krijgen van het afgelopen jaar en ik ben zo dankbaar dat ik zoveel mensen heb kunnen helpen, van zoveel mensen waardering heb gekregen en dat ik terug kan kijken op veel mooie dagen.