Het was fucking geweldig. Biffy Clyro in 013 (Tilburg), afgelopen donderdag. Ja, het was niet alleen Halloween en Biffy Clyro dag maar ook mijn tweeëntwintigste verjaardag. Dat maakte het misschien nog wel iets toffer. De rij was erg gezellig, Kelly en ik begonnen samen en eindigden met een aanhang van nog drie meiden. Sanne, de schenker van mijn ticket (tevens goede vriendin), kwam wat later. Nadat we allemaal gegeten hadden en onze spullen in de auto hadden gelegd, ging Kelly haar ticket ophalen bij de kassa. Als je in de presale besteld moet je die dus bij het gebouw ophalen. Op de website van 013 staat dat je je kaartje tussen 10 en 5 op kan halen bij de kassa, maar als er een concert is kan dat tot later. Rond een uur 6 ging Kelly naar de kassa maar die was dicht! Paniek, echt paniek. Gelukkig stond ze om kwart voor 7 (tijd dat de deuren open zouden gaan) voor de kassa, die 10 minuten eerder open ging. Toen ook Kelly haar ticket bemachtigd had begon ik te schreeuwen. "KELLY, KELLY, KELLY!" klonk het al snel vanuit de hele rij. Prachtig. Na even wachten in de rij gingen de deuren open en moesten we trap op en de trap in de zaal af. Iedereen dacht "ik ga fucking hard naar beneden rennen voor een goede plek" maar le nope. Als je dat probeerde ging je gegarandeerd héél hard op je smoel. De treden zijn groot, dus als je klein/gemiddeld bent loop je erbij als een kip.
Al snel hadden we ons plekje gevonden. Voor Simon stond het al vol op de eerste rij dus stonden wij bij de bassist, James. Mooi plekje, vonden we. Het voorprogramma was Dry The River, een bandje uit de UK. Ik had geen moeite gedaan om muziek op te zoeken. Ik kende ze van naam, dat was voor mij genoeg. De liedjes startte onwijs langzaam maar werden langzaam opgebouwd naar wat harder. Toen ze er eenmaal waren klonk het goed. Zo ging het elke keer. Gelukkig stond er een Engelsman op de eerste rij om ons te entertainen door tussen de liedjes door o.a "SIGN MY TITS" te schreeuwen anders was er geen klote aan geweest.
Toen Biffy Clyro eenmaal begon ging alles zo snel. Ze hebben 21 nummers gespeeld en ik ben de helft alweer vergeten. Alles kwam voorbij, echt van alles. We hebben geschreeuwd, gedanst, ik heb nog even gejankt maar we hebben ook gelachen. Ik vond het geweldig, echt fucking bizar hoe geweldig. Spontane mannen, goede muzikanten, onwijs mooie mannen. Ik was echt kapot erna. Smashed. BAM! JONGUH! Nee. Nee. Nee. Dat heb ik net niet getypt. Ssht. Zwijg. Don't judge me. Het was ook echt een heel fijn publiek. Je kon duidelijk merken dat het vrijwel allemaal mensen waren die ze al vaker live hadden gezien en elk liedje werd luidkeels mee geschreeuwd. Ook heb ik nog een plectrum gekregen. James gooide een aantal plectra weg en keek me aan toen hij er één naar me gooide, die belandde helaas voor het hek. Ik was blij dat de mevrouw tussen het podium en het hek in het plectrum daadwerkelijk aan mij gaf toen ik mijn hand uitstak.
Gelukkig mocht ik bij Sanne en Roel crashen, altijd fijn! Alleen had één van de poezen mijn schoen onder de bank geslingerd, met haar kop! Ik vind het knap. Leuke ninja Puk & Kiki. De volgende ochtend werd ik om 10:00 wakker. De tijd dat de verkoop voor kaarten voor Queens of the Stone Age in Tivoli, aanstaande zaterdag, begon. Maar daar zou ik niet heen gaan. Ik kon in eerste instantie niet en ik vond het vrij duur. Je kon namelijk alleen een kaartje kopen als je ook naar ze toe gaat als ze in de Ziggo Dome staan. Een kaartje daarvoor was ongeveer 55 euro en die van Tivoli was 45 euro. En dan ook nog de trein, dat vond ik een beetje duur. Toen werd ik vrijdagavond ineens gebeld. Het was één van mijn vriendinnen, Merel. Die ging mij aan de telefoon vertellen dat zij, Sonja, Anna & Steven geld bij elkaar hebben gelegd en een kaartje voor míj voor QotSA in Tivoli hebben gekocht!!!!! Natuurlijk flipte ik en geloofde ik het niet. Maar het schijnt echt waar te zijn! Dus ik blijf zeker tot zondag lekker op cloud 9 en daarna kom ik vast wel weer met een chagrijnig blog ofzo :-))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten