Vandaag was het zover. Alweer een begrafenis. De laatste tijd gaat het hard. Ik word ouder en zo ook iedereen om mij heen. In een korte tijd heb ik er 3 gehad. De zus van mijn oma, mijn achternichtje van 14 en vandaag de zus van mijn opa. 4 jaar geleden die van mijn overgrootopa, en die is mij het meest bij gebleven.
Toen mijn overgrootopa bijna 4 jaar geleden overleed, kon ik het geen mooie begrafenis noemen. Hij was christelijk. Het is misschien hoe hij zijn afscheid had gepland maar voor mij viel dat heel anders. Ik ben het verre van christelijk, sterker nog, ik heb een hekel aan geloven. Maar mijn overgrootopa was een onwijs lieve, grappige en zorgzame man dus voor hem had ik het over om in een kerk te gaan zitten. Ik zeg met schaamte dat ik niet heb gehuild op zijn begrafenis, tot we aan zijn graf stonden en ik mijn oma zag huilen. Toen brak mijn hart. Van tevoren heb ik 3 dagen lang gehuild maar toen kon ik het even niet. Hoe respectloos er werd om gegaan met niet-gelovigen, was bizar. Het kwam er op neer dat niet-gelovigen sneller zouden sterven als gelovigen. Daar zit je dan, op de begrafenis van een man waar je erg veel van hield. Op dat moment kon ik niets, behalve verbijsterd toe kijken met mijn armen over elkaar. Even voelde ik niets behalve woede. Maar ik accepteerde het omdat het mijn overgrootopa zijn begrafenis was en dit is hoe hij het wilde. Wie ben ik dan om het tegen te houden of om er iets over te zeggen. Precies, niemand. En dat deed ik ook alleen maar niet uit respect voor mijn overgrootopa. Het is gewoon egoïstisch van mij om dit te zeggen, maar het lukt gewoon niet om het te verwerken. Ik word alleen maar boos als ik aan de begrafenis denk.
Maar het begint mij steeds meer dwars te zitten. Ik snap de good in goodbye niet, als ik aan die begrafenis denk. Ik kan me er amper wat van herinneren, er werden geen worden toegewijd aan hoe mijn overgrootopa was. In mijn hoofd en hart heb ik nog steeds geen goed afscheid van hem genomen. Het is ontzettend egoïstisch maar mijn god, wat had ik het liever anders gezien. Ik moet het nog verwerken op mijn manier en als ik die manier vind zal ik er ook geen minuut langer meer over doen.
Het enige pluspunt aan dit alles is dat er geen Frans Bauer gedraaid kon worden. Bij de begrafenis van mijn achternichtje van 14, werd k3 gedraaid. Geloof mij, dan krijgt zo'n liedje ineens een heel andere betekenis. Maar vandaag, op de begrafenis van mijn opa's zus, werd Frans Bauer gedraaid. En dat, lieve mensen, dat is echt helemaal nooit mooi. Bij alle 3 de liedjes stroomden de tranen over mijn wangen maar toen, wat chagrijnig werd ik ineens.
Afscheid nemen is nooit mooi, zelfs niet als het nodig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten