Het is de zomer van 2016, ik ben net aangenomen bij een organisatie als vakantiehulp in de schoonmaak. Ik bel aan bij een huis niet ver van waar ik woon vandaan. Ik weet niet wat of wie ik moet verwachten, het is pas mijn tweede week en ik heb al zo veel verschillende mensen getroffen. Als ik de deurbel indruk, duurt het lang voor de deur open gaat. Er staat een nette, oudere vrouw met rollator die iets voorzichtig mij naar binnen laat. Ik heb het gevoel alsof ze onwijs over me oordeelt, ze kijkt naar mijn haar en tatoeages maar zegt niets. We hebben het over wat er gedaan moet worden en ik ga aan de slag, als ik klaar ben vraagt ze of ik iets wil drinken. Daar begon een van de meest waardevolle vriendschappen in mijn leven tot nu toe.
Voor we het wisten waren we al door de eerste 50 jaar van haar leven heen, toen kwam de andere 41 nog. Ik kwam erachter dat ze 91 jaar oud was, ze woonde alleen in een groot huis waar tot een aantal jaar geleden, haar man haar bijstond. Helaas was hij al overleden maar ze hebben een prachtige tijd gehad samen. We gingen van het ene onderwerp naar het andere en de tijd vloog voorbij. Ik zou 5 weken lang bij haar schoonmaken, 2 keer per week voor 2 uur. Uiteindelijk kwam ik, als mijn rooster het toeliet, een uur van tevoren en bleef ik een uur erna. We dronken eerst een lekker bakje thee met een heel oud chocolaatje of koekje erbij, dan ging ik aan de slag en dan hadden we altijd een glaasje sinaasappelsap en een plakje cake.
In mijn tweede week dat ik bij haar werkte, kwam uit dat mijn ouders gingen scheiden. Mevrouw wist inmiddels al veel over mijn leven dus het duurde niet lang voor ze er achter kwam dat er iets aan de hand was. Ze heeft mij toen zo gesteund, ze heeft me zo veel perspectieven laten zien en door haar ben ik er best goed doorheen gekomen. Toen die 5 weken voorbij waren kwam haar gewone hulp terug. Helaas viel er iets voor en mocht ik terug naar haar, dit keer tot mijn contract afliep en uiteindelijk zelfs tot ik naar Toronto vertrok. Ik begon meer voor haar te doen in mijn eigen tijd, een boodschapje hier en daar, wat eten dat ze nog wilde proberen of waar ze echt trek in had.
Ik bewonderde haar zo, ze had veel verloren en nog zei ze altijd dat ze nog zo veel had om voor te leven. Ze waardeerde iedereens hulp zo intens. Wat ze niet wist, is dat ze ons net zo hielp. Haar deur stond altijd open, je kreeg koffie of thee, een chocolaatje of koekje, wat wijze raad, een dosis humor en altijd een glimlach na. Ze kon zo hard schaterlachen en was zo ondeugend.
Toen ik haar vorig jaar vertelde dat ik 5 weken naar Toronto zou gaan, was ze daar niet blij mee. Haar vorige ervaringen met (tijdelijke) thuishulp waren echt niet goed, daardoor had ze haar vertrouwen verloren. Ik vond het moeilijk om haar achter te laten maar hoopte dat de 5 weken voorbij zouden vliegen voor haar, dat deden ze gelukkig. Later kwam het gedeelte waar ik haar moest vertellen dat ik de keuze had gemaakt dat ik voor een jaar naar Toronto zou gaan, vooral om mijn carriere een beetje te helpen. Ze begreep het maar was meteen verdrietig. De weken erna hebben we nog genoten van een bakje thee en een plakje cake, tot ik dan echt voor de laatste keer kwam.
Samen hebben we gehuild, ik heb haar beloofd dat ik haar elke maand iets zou laten horen. Maar zo veel mensen komen hun beloftes niet na dus ze zei "Dat zien we dan wel.". Toen ik de deur uitliep, had ik een brok in mijn keel. Ze was al 92 nu, een mens van de dag. Op 24 oktober stuurde ik haar mijn eerste kaartje, op de kaart stonden mijn appartement en de omgeving. Een paar dagen daarna belde ik haar en dan kletsten we erover. Zo ging dat eigenlijk elke maand, tot ik in januari een week naar huis toe kwam. Toen we elkaar weer zagen was het alsof ik nooit weg was geweest. We verzekerden elkaar ervan dat de tijd naar oktober ook zou vliegen, dat dat net zo snel zou gaan.
Ik wist helaas niet dat ik haar in mei voor het allerlaatst zou spreken. Ik wist niet dat de telefoon niet opgepakt ging worden in juni, dat ze met veel pijn en weinig energie in het ziekenhuis zou liggen in juli en uiteindelijk zou overlijden in augustus.
Als ik dat wel had geweten had ik haar verzekerd van dat haar God, waarin zij sterk geloofd, bestaat. En dat die op haar wacht aan de hemelpoort, waar hij haar dan koningin maakt omdat ze het meest onbaatzuchtige en zorgzame mens op de hele planeet is. Daar zullen haar man en dochter op haar wachten. Ik had haar gerust gesteld, gezegd dat het zo echt goed is en dat ik onze tijd samen zo gewaardeerd heb. 93 jaar mocht ze worden, het is niet makkelijk geweest maar wat was ze altijd tevreden. Ik geloof niet in God, ik geloof niet in de hemel of de hel maar mocht ik verkeerd zitten en mochten die er wel zijn, dan prijst iedereen in de hemel zich gelukkig met haar aanwezigheid.
Haar kracht, haar doorzettingsvermogen, haar humor, haar wijsheid, haar zorgzaamheid en haar eerlijkheid zorgden ervoor dat ze veel jonger over kwam dan ze daadwerkelijk was. Helaas voelde ze zich lichamelijk wel 93.
Na de 5 eerste weken die ik voor haar had gewerkt, kreeg ik een kaart waar op stond "Bedankt voor je vriendschap" en nu zijn we dat voor altijd, vriendinnen. Ik miste haar de afgelopen maanden al maar het idee dat ik nu nooit meer met haar kan praten of haar maar eventjes kan zien breekt mijn hart elke seconde een beetje meer. Het is het leven en 93 is ook onwijs oud maar uiteindelijk wil je van niemand waar je om geeft afscheid nemen. Ik wist dat onze tijd samen geen lange tijd zou zijn maar het had van mij nog wel minimaal 7 jaar mogen duren. Het was kort maar zo krachtig. Het was een eer om in haar gezelschap te mogen zijn.
Dag lieve vriendin, het gaat u goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten