Inmiddels zijn we al ver over de helft van mijn verblijf. Voor ik wegging was het “ik ga een heel jaar weg...” maar al 8 maanden van dat jaar zijn voorbij. Acht maanden! Waanzin. Inmiddels werk ik weer naar mijn toekomst thuis toe, ik wil graag sollicitatiegesprekken hebben staan nadat ik weer thuis ben. Ik kijk ernaar uit om thuis verder te kunnen met mijn leven, om mijn eigen plek in deze wereld verder op te bouwen. Ik denk niet dat het makkelijk zal worden maar dat zou ook wel erg saai zijn, hè...
Weet je, ik heb nooit gehad dat ik wist wat ik wilde worden. Ik vond werken bij de brandweer of bij de politie altijd gaaf, was zo stoer om te zien. Dat was ook maar tot ik een jaar of 12 was, daarvoor is dolfijnentrainer natuurlijk ook nog eens langs gekomen. Maar na mijn twaalfde heb ik het volgens mij nooit geweten. Ik kan me ook nooit herinneren wat ik op schreef als ze mij vroegen waar ik mezelf in 5 of 10 jaar zag. Vanaf mijn zestiende was het iets vaags als “goede baan, huisdieren, gelukkig”, nooit iets specifieks. Ik heb nooit gedroomd van een gezinnetje, ik ben daar niet mee bezig en nooit mee bezig geweest. Nu ik hier zit is dat ook niet veranderd, het zit gewoon niet in mij.
Ik heb altijd moeite gehad met naar het grotere plaatje kijken. Wij waren geen rijk gezin, ook zeker niet arm en we kwamen nooit wat tekort maar ik hoefde geen cadeautjes van over de €25 voor kerst of Sinterklaas, ik hoefde geen super coole step en ik hoefde niet perse de nieuwste telefoon. Alles wat wij hadden, daar werkten mijn ouders hard voor. Ik denk dat ik daarom misschien snel tevreden ben. Voor mij is een baan hebben altijd een kwestie geweest van “verdien ik goed en ben ik gelukkig?”. Ik weet niet wat mijn passie is, ik weet niet wat bij mij zou passen en er is niets wat ik mezelf tot een pensioen zie doen. Ik ben sowieso meer van het doen dan van hele dagen op kantoor zitten. Ik vind creatief zijn leuk, nieuwe manieren ontdekken waarop je iets kunt doen, mensen weten te bereiken en mensen helpen. Dat zijn dingen waarvan ik kan zeggen dat ik dat wel zoek in een baan. Daar houdt het ook mee op.
Dat ik nooit fan ben geweest van naar school gaan, is geen geheim. Middelbare school maar net gehaald (niet omdat ik het niet kon maar omdat ik niet gemotiveerd was), eerste studie gestopt (te saai, paste niet bij mij), tweede studie gestopt (ging plots in een andere richting en dat was iets waardoor ik weer motivatie kwijt was) en mijn derde studie werd ook niks, al was dat een studie die mij wel motiveerde, dat werd alleen niks omdat er wiskunde bij betrokken was. Ik heb wel iets uitdagends nodig, iets waarin ik mijn grenzen kan verleggen.
Hier op kantoor ben ik nog steeds bang als de telefoon gaat. De eerste paar keren was dat omdat ik dacht dat ze mij niet zouden kunnen verstaan of begrijpen maar nu is het omdat ik bang ben dat ik hén niet begrijp, hoewel het 9 van de 10 keer goed gaat. En als het dan toch die ene keer mis gaat, kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan! Ik heb hier geleerd met wildvreemden te communiceren en dat ook nog eens in een andere taal. Ik heb hier geleerd verschillende services op te zetten, in een andere taal. Ik vind dat allemaal interessant. Maar weet je, iedereen heeft zoveel wensen en ze gaan lang niet allemaal uitkomen, daarom ben ik al blij als ik goed geld verdien en gelukkig ben.
We hadden nooit veel maar we hadden nooit niets, juist wat daar tussenin zit is waardevol geweest. “Ik wil, ik wil, ik wil”, ik wil zoveel. We willen allemaal zoveel. Maar zoveel is nooit teveel, zolang je er wat voor wil doen. Ik zie er nu alweer tegenop om te reageren op vacatures omdat ik toch al denk “ik ben daar toch niet goed genoeg voor?” of “ik heb toch niet genoeg ervaring?”. Mijn gedachten wisselen zo erg, de ene keer lul ik mezelf naar de hoogste bergtop en schreeuw ik er vanaf dat ik in Toronto werk, hier een baan heb waarvoor ik geen ervaring had, dat goed doe en het ook nog eens financieel niet slecht doe. De andere keer lig ik onderaan die hoogste berg te miepen, hoor ik alleen maar ge-maar in mijn hoofd want ja, ik heb echt geen diploma en ik heb echt niet zoveel ervaring en ik vind mezelf daar niet voor geschikt en ik ga nooit goed genoeg zijn voor een bedrijf. En 2 minuten later ga ik weer terug naar het vorige. 2 minuten daarna weer terug naar het laatste.
Je gedachten kunnen je zo bespelen, zelf manipulatie is echt één van de meest ontmoedigende dingen die er is. Je kan zoveel veren in mijn kont steken als je wil maar als ik ze er zelf allemaal weer uittrek, voel ik er niks meer van. Ik moet die veer in mijn eigen hol steken.
Nou dit draaide weer op helemaal niets uit.
