Wat! Een! Jaar!
Ik lig op 31 december 2017 kruidnoten te eten. Op zich niet heel gek en niet zeldzaam. Maar ik lig in mijn bed, dat is ook niets nieuws. Wat dan wel, waar ga je heen met je gezeik? Nou... Dat bed, dat staat in mijn appartment in Toronto, Canada.
Mijn 2017 begon met het vooruitzicht dat mijn ouders hun scheiding officieel zou zijn en dat mijn moeder zou verhuizen. Heel raar, na 25 jaar samen in één huis te hebben gewoond en een gezin geweest te zijn. Maar aan de andere kant ook fijn dat er aan die periode een einde kwam. Mijn vooruitzicht was ook dat ik in maart voor 5 weken naar Toronto zou gaan om de baan van mijn vaders neefs dochter over te nemen terwijl zij en haar man op vakantie waren.
Laat me je meenemen naar 4 jaar geleden (iel nee, ik wil niet. Jawel, pak je Jip en Janneke koffer en reis met me mee). Ongeveer 4 jaar geleden vond ik mijn vaders neef op Facebook, nadat me verteld werd dat hij het enige familielid in het buitenland is. Ik stuurde hem een bericht omdat ik nieuwsgierig was naar hoe hij in Canada beland is en hoe het met hem gaat. Gelukkig stond hij open voor contact, wat voor mij best een wonder was want we wisten niet van elkaars bestaan. Vele skypesessies over o.a mijn werk en CV later, werd ik dus uitgenodigd. Ik kende Joost, Marilyn, Jessica en Francis niet in het echt en toch voelde het meteen goed zodra ik geland was.
De 5 weken vlogen voorbij en ik had het werk goed opgepakt, ook al had ik 0 ervaring in dat vakgebied. Aan het einde kwam uit dat Jessica zwanger was en dat ze mij dan als vervanging wilden, mocht alles goed blijven gaan. Eenmaal thuis werd het weken later nogmaals besproken over Skype en moest ik ja of nee zeggen. Ik kreeg mijn tijd ervoor en heb er best lang over na moeten denken, al lijkt het een makkelijke keuze.
Maar veel mensen begrijpen niet hoe close ik ben met mijn families en mijn vrienden, om alles te missen voor een jaar vond (spoiler alert: VIND) ik moeilijk. Op onze familievakantie in Frankrijk heb ik erover kunnen praten met mijn vaders familie, zij snapten dat het twee kanten heeft. Mijn moeders familie steunde me ook meteen en iedereen zei feitelijk "Wat je ook kiest, wij staan achter je.". Uiteindelijk besloot ik het te doen. Voor mijn eigen ontwikkeling, voor mijn eigen toekomst (ik heb geen diploma's dus ik kan zogenaamd niks) en om even weg te zijn van huis na het afgelopen jaar.
Mijn werkvergunning werd aangevraagd en daar ging echt maanden overheen zonder bericht. In die maanden wisten we allemaal wel dat het wel goed zou komen en heb ik heel veel leuke dingen gedaan met mijn familie, vrienden en vriendinnen.
Eind Augustus kwam het bericht dat ik een werkvergunning kreeg, toen begon het plannen pas echt want ik moest rond 16 oktober al weg. Ik ben vanaf half september (met pijn in mijn hart) gestopt met schoonmaken bij ouderen en mensen die het zelf niet meer kunnen. Ik ben op vakantie naar Porto geweest met twee van mijn beste vriendinnen. Mijn families kwamen gedag zeggen.
Ik ben hier inmiddels bijna drie maanden en het voelt als een thuis. Niet mijn thuis maar een thuis. Ik mis mijn familie en vrienden heel erg, ik ben echt een onwijs familiemens en ben er eigenlijk altijd geweest wanneer iemand me nodig had en dat vond ik fijn. De laatste tijd was het wa minder maar man, wat heb ik veel tijd doorgebracht bij mijn opa en oma. Ze wonen praktisch om de hoek maar voor veel mensen betekent dat niets. Voor mij wel, ik wil zo lang mogelijk en zo vaak mogelijk met ze zijn, nu ze er nog zijn. Dingen met ze doen en lachen, nu ze er nog zijn. Mijn opa's en oma zijn zeldzaam lief en zorgzaam. Ik wil ze niet te lang missen, de één is 88, de ander is bijna 80 en mijn oma is.... een leeftijd (Oma, u ziet eruit als 20 jaa oud dus ik zal uw leeftijd niet verraden). Het is gewoon zo dat de tijd doorgaat maar je nooit weet hoe lang je nog hebt en om dan een heel jaar te missen voelt lang voor mij.
Maar ik ben hier, het gaat goed, ik word goed opgevangen door mijn lieve familie hier en het werk gaat prima. Het is een unieke ervaring en dat zoiets op mijn pad iz gekomen, is absurd! Ik heb zoveel geluk gehad en nog steeds. Ik lig in een bed, in een prachtige (nu hele fokking koude) stad, in een vreemd land ver van huis. Maar ik heb het toch maar mooi gedaan.
Zonder mijn lieve families en vrienden had ik dit nooit gedurft. Ik zie niet altijd mijn eigen kracht en vind het moeilijk als mensen mij anders zien dan ik mezelf zie. Waar ik nooit had gedacht dat ik dit kon, lachten mensen me uit omdat ze wisten dat ik het wel.
Inmiddels is alles thuis in een rustig vaarwater. Mijn moeder is gelukkig zielsgelukkig met haar nieuwe partner die onwijs goed voor haar, en ons!!, zorgt. Mijn vader doet zijn eigen ding en vindt geluk in o.a die bluesclub. Mijn zusje is jonger en moet het allemaal een plekje geven maar dat komt nog wel.
Ik draai me nog heel even om in mijn bed in Toronto, knijp mezelf nog twee keer, of ik hier nou écht ben en ga erna lekker oliebollen bakken bij mijn lieve oom en tante, voor wie ik een volslagen vreemde was maar voor wie ze alles doen.
Gelukkig nieuwjaar fijne mensen en onwijs bedankt voor alle lieve woorden en steun. Bedankt voor het zeggen van wat ik soms moest horen en voor het zeggen van wat ik soms niet wílde horen.
