Ik ben hier nu ongeveer 6 weken en die zijn voorbij gevlogen. Wennen aan de omgeving, wennen aan het werk, wennen aan de mensen waar je elke dag mee op kantoor zit, wennen aan alles. Wat dat betreft heb ik best veel geluk dat ik in Toronto zit, de mentaliteit is vrijwel hetzelfde als in Nederland. De plek waar ik woon is fijn en tussen 2 metrostations in dus wanneer ik wil, kan ik weg. Mijn werk is op 10-15 minuten lopen afstand van mijn appartement en het is een fijn stukje om te lopen.
Verder gaat alles eigenlijk wel zijn gangetje hier. Op mijn verjaardag hier heb ik niks hoeven missen. Ik ben verwend door lieve mensen hier en ik heb onwijs veel kaarten (En cadeautjes!) mogen ontvangen van het thuisfront. Volgend jaar ben ik gewoon weer thuis hoor, dan hoeven jullie niet zoveel verzendkosten te betalen.
Oma's verjaardag komt eraan, dat ga ik voor de eerste keer ooit (geloof ik) missen. Vind ik raar, normaal maak ik gehaktballetjes en bereid ik de hapjes. Nu kan ik haar alleen een kaart en cadeautje sturen, wat ik heb gedaan. Maar volgend jaar ben ik ook daar gewoon weer.
De kerst komt eraan. Het familiediner met mijn vaders familie moet ik ook (geloof ik) voor het eerst missen. Vind ik jammer, het is altijd onwijs gezellig en er staat altijd heerlijk eten op tafel. Dat zijn ook de dagen dat ik mijn achterneefjes en achternichtjes weer zie, die zo snel groeien.
Daarna hebben we het nieuwe jaar. Ik ben niet iemand die daar veel waarde aan hecht, ik heb nooit specifieke plannen. Vorig jaar hebben mijn moeder en ik het samen gevierd, vanwege de scheiding. We hebben daar ook niet echt tradities voor.
Vorig jaar was alles voor mij al anders, door de scheiding. Mijn zusje en ik hadden de feestdagen verdeeld omdat we niet wilden dat een van onze ouders zich alleen zou voelen. Intussen is alles rustiger geworden, alles is op z'n plek gevallen.
In januari ga ik een weekje naar huis. Dat wilde ik graag omdat ik echt een familiemens ben. Mijn opa wordt op 21 januari 80, hij is al een aantal jaar best ziek en ieder jaar dat hij leeft is er een die we niet verwacht hadden dus 80 is een hele leeftijd. Na alle feestdagen wil ik toch mijn beide families een gelukkig nieuw jaar in het echt kunnen wensen, eer dat ik terug ben zitten we bijna in 2018. En voor mij breekt die week dit jaar een beetje. Na januari gaan we naar juni, dan komen mijn zusje en mijn moeder en haar partner langs. En dan komt mijn vader in de laatste week dat ik hier ben, om mee te helpen mijn kleren naar huis te vervoeren.
Want ja, natuurlijk ga ik hier gewoon verder met shoppen. Ik heb een budget voor elke keer dat ik ga shoppen en dat gaat goed. Ik verdien hier gewoon een normaal salaris maar mijn huur is erg hoog waardoor ik hier vrijwel niet kan sparen. Ik wil gewoon kunnen leven hier zoals ik dat in Nederland deed. Ik wil hier ook leuke dingen doen, of dat nou een shirtje kopen of een concert is. Ik wil dat kunnen doen en dat kan ik nu.
Ik voel me hier welkom en gewild, het is niet zo dat nu ik hier eenmaal ben, er niet naar me omgekeken wordt. Elke dag wordt er gevraagd hoe het met me gaat en als ik ergens mee zit kan ik daar openlijk over praten. Als er iets gemaakt moet worden of ik moet iets doen wat ik nog nooit heb gedaan (vooral hier niet), staat er iemand klaar om te helpen. Als ik boodschappen nodig heb of iets voor in huis, hoef ik maar te bellen en er rijdt iemand voor.
Binnen het bedrijf zijn er zoveel verschillende afkomsten. We hebben mensen uit Pakistan, Libanon, Egypte, Kenia, Rusland, noem het maar op. Iedereen gaat goed met elkaar om. Dan neemt de een iets mee uit zijn of haar cultuur, dan neemt de ander weer eens iets mee. We accepteren elkaar en werken fijn samen, daar gaat het om. Dat vind ik fijn, zo leer je nog eens iets over elkaar en elkaars cultuur.
Dat was een kleine update uit Toronto :-)
