- Scroll naar beneden voor Nederlands -
So... The only reason why I didn't write about this yet, is because I've not yet been able to find the right words to say how thankful I am. To say how welcome I felt & to say how at home I felt.
Before I left I wasn't nervous at all. Was it gonna be my first time far away from home? Yes. Was it gonna be my first time travelling by airplane by myself? Fuck yes. Was I worried? No. I felt like everything would be OK, and it was. The few weeks before I left were messy. My mom had just moved into her own/new house & wasn't there to help me pack and wash and iron now that I was going on this 5 week trip by myself. Of course it would have been nice to have a helping hand. But my suitcase weighed 21 kilos so I think I took every piece winter clothing I had.
My trip started at Schiphol, where my father & sister dropped me off on a saturday morning. Dropping off my suitcase wasn't too hard, but then I had to wait about an hour to get through security. Of course I put my Nikes on (because they are heavy af and I needed some winter-y shoes for in CA) and had to take them off at security. I didn't even think about that, amateurs mistake I think. The lady who grabbed my shoes walked away with them and then totally disapeared because her shift was over. My shoes were somewhere on the belt & I just grabbed them and was like HELL NAW I ain't leaving my shoes here. So I put them back on & continued to get through all the passport checks. It took me an hour and a half to get through all that. Crazy! Then I of course had some Starbucks and McDonald's before I left for my gate.
The seat I chose was OK, way in the back and at the aisle so I could stretch my legs (No I'm not tall but I still need my space). The first couple of hours were incredibly boring, as there were hardly any movies (only 8 and they were all Ghostbusters, Star Trek, more of that shit and A Streetcat named Bob, which I'd already seen but loved so I watched that) and hardly any music/episodes of series. Then my neighbor started talking & we talked for 3 hours straight so the time flew (ha ha ha) by!!!! We landed within 6 hours, instead of 7. And that's where my true journey began!
Joost welcomed me at the airport & brought me one of Jessica's (his daughter) coats. I thought mine was going to be OK but boy WAS I WROOOONGG!!!!!! Canada, do something about that wind because I nearly flew back to Holland four times in the last 5 weeks. Of course I was welcomed with open arms and since it was Jessica's birthday, we immediately went to the party. I met so many nice people but crashed at some point so I HAD to go to bed. The jetlag lasted about a week. I fell asleep so early every night. The week after I kept crashing at 7:30pm til 8.30pm, after dinner.
I was on my own for 3.5, as Jessica & Francis went to the Philippines. I made it through OK, I had fries & steak, fries & chicken, fries & pork tenderloin & roasted potatoes A LOT! But it's all I need though. Joost & Marilyn took me to see all the touristy places & I had a blast. They are 2 of the nicest & warmest people EVER. And of course their dog Libby & I became best friends 5ever.
I met so many amazing, nice, supportive, motivating, welcoming, heartwarming people those 5 weeks. I'm talking about the BTI crew here. I was welcomed in such a special way that I felt at home right away. Everyone trusted me and treated me like I'd been there for years. And in the end, it felt like I was! But it also felt like I'd only been there for such a short period of time because it FLEW by.
I never in a million years would have expected to ever be able to go to Canada. But thanks to Joost, Marilyn, Jessica & Francis, it was all made possible and it became an unforgettable experience. Jessica & Francis took me into their home & took care of me. They made me feel at home in their home, which is so special. They trusted me with their beautiful condo while they were on their honeymoon (which they SO deserved). That's special! And Joost & Marilyn trusted me enough to get me there, to be part of the BTI crew for a couple of weeks and to let me do things I'd never thought I could do. It's crazy to me that someone has so much faith in me that they're willing to get me to another country and let me do things I'd never done or never even looked at before!
Lunch at the CN tower is the best memory for me. Being able to eat in a rotating restaurant, so you can see all of the gorgeous city that is Toronto, is crazy! The company was beyond amazing and I was pretty pleased with the food.
The food was a struggle for me though. A lot of different flavours and a lot of sourness & bitterness. But their meat is A+ & my god their sirloin steaks are MAGICAL.
The flight back was great, it took 7 hours & I made friends with an almost 2 year old boy. His mother invited me to visit them whenever I get back to Toronto. I also made friends with a 74 year old woman, originally from Germany but she has been living in Niagara on the Lake for a loooong time now. So I spoke Dutch. German AND English on the plane. Living up to my full potential, thank you high school.
I think you've noticed by now that I've had the most amazing time, didn't wanna go home yet & would go back in a heartbeat. I've had my own life there for a couple of weeks & learnt that if someone that doesn't even know me in real life, that knows me only through skype, has faith in me... I should probably have a little more faith in myself.
Dear Joost, Marilyn, Jessica & Francis, thank you again, for this once in a lifetime trip. For making things as special as they were, or as they became. Thank you to the BTI crew, if you read this, for welcoming me the way you did. For guiding me, for trusting me and for making the long days FLY by!!!!
And as for Canada: I'll be back!!
--- Nederlands ---
Ik heb er natuurlijk wel dingen over gezegd maar er nog niets over geschreven. Ik kan de juiste woorden niet vinden om uit te drukken hoe dankbaar ik ben en hoe ik verwelkomd werd.
Deze grote trip zou de eerste keer worden dat ik ver van huis was en dat ik alleen met het vliegtuig ging reizen. Maar was ik nerveus? Nee. En alles is op z'n pootjes terecht gekomen. De weken in aanloop naar mijn vertrek waren chaotisch. Mijn moeder woonde net in haar huis en kon dus niet helpen met wassen, strijken en inpakken. Het had fijn geweest als iemand had kunnen helpen, gezien ik voor het eerst zo lang weg zou gaan. Maar uiteindelijk woog mijn koffer 21 kilo dus had ik volgens mij al mijn winterse kleding gewoon ingepakt!
Mijn reis begon op Schiphol. Mijn vader en zusje brachten mij er op zaterdagochtend naartoe. Mijn koffer op de band leggen was niet moeilijk maar het duurde zo lang voor ik door de security was. Ik heb een uur staan te wachten. En ik had ook nog eens mijn zware Nikes aan die ik uit moest! Helemaal niet over nagedacht, beginnersfoutje. De schoenen moesten ook door de scanner en de mevrouw verdween met mijn schoenen. En toen verdween de mevrouw ook! Uiteindelijk snel mijn schoenen gepakt want no way in HELL dat ik mijn nieuwe schoenen daar laat liggen. Hup, verder door de paspoort check! Alles bij elkaar duurde het anderhalf uur. Maar ik werd getroost door Starbucks en McDonalds.
Ik had een stoel langs het gangpad gekozen, vrijwel helemaal achterin, zodat ik mijn benen kon strekken. En nee, nou ben ik niet super lang maar zo veel ruimer dan Transavia was de ruimte niet dus I needed to stretch!!!! De eerste paar uren waren echt verschrikkelijk saai. We hadden een oud vliegtuig dus stonden er hooguit 8 films op het entertainment systeem. En dat waren dan films zoals Ghostbusters en Star Trek. Uiteindelijk bleek dat A Streetcat Named Bob er ook op stond, dus heb ik die maar weer gekeken. Er stond zo weinig muziek op & amper een paar series. Toen begon mijn buurman te praten & zo zijn we de komende 3 uur doorgekomen. Uiteindelijk duurde de vlucht maar 6 uur!
Joost verwelkomde me op het vliegveld, mét een winterjas van Jessica! Ik dacht dat ik met de mijne wel OK zou zijn maar dat had ik dus flink verkeerd. Het zou de eerste nacht -20 worden. Oeps! Het ergste was de wind, die is zo snijdend. Verschrikkelijk! Ik liep op een gegeven moment gewoon naast het zebrapad in plaats van erop. De dag waarop ik aan kwam, was Jessica's verjaardag. Dus het was van het vliegveld naar het appartement en zo door naar het feestje! Ik heb een aantal ontzettend aardige mensen ontmoet maar ineens was ik op. Ik kon niet meer en moest echt gaan slapen. Mijn jetlag duurde ongeveer een week, ik wilde elke dag vroeg naar bed. De week erna, toen Jessica & Francis weg waren, sliep ik elke avond van ongeveer 19:30 tot 20:30.
In de 3,5 weken dat Jessica & Francis weg waren, was ik alleen in hun appartement. Ik heb veel patat (uit de oven!!) met steak, varkenshaas of kip op. En veel geroosterde aardappeltjes! In de weekenden namen Joost & Marilyn me mee naar alle toeristische plekken, wat fantastisch was. Joost & Marilyn zijn 2 van de liefste & warmste mensen die ik ooit heb mogen ontmoeten. En natuurlijk werd ik binnen no time beste vriendinnen met hun hond, Libby.
Ik heb zo veel aardige, warme, motiverende en vooral lieve mensen ontmoet in die 5 weken. En dan heb ik het vooral over de BTI crew. Ze verwelkomden me op een bepaalde manier waardoor ik me gelijk thuis voelde. Iedereen vertrouwde me en behandelde me alsof ik er al jaren was! En tegen het einde voelde het ook alsof dat zo was, al leek het ook nog maar 2 dagen omdat de tijd zó snel voorbij was gegaan.
Ik had nooit maar dan ook echt nooit verwacht dat ik ooit naar Canada zou kunnen maar dankzij Joost, Marilyn, Jessica & Francis kon het allemaal gebeuren en werd het een onvergetelijke ervaring. Jessica & Francis verwelkomden me in hun huis en lieten me voelen alsof het ook mijn huis was. Ze vertrouwden me met hun appartement terwijl ze zelf op huwelijksreis waren, die ze zo verdiend hebben want mijn god wat is het daar duur en wat moeten mensen hard werken om normaal rond te kunnen komen. Joost & Marilyn vertrouwden me genoeg om me naar Canada te halen, om me bij de BTI crew te betrekken en om me dingen te laten doen waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zou kunnen. Als ik er over na denk is het echt compleet belachelijk voor mij dat iemand mij naar een heel ander land laat komen om me dingen te laten doen die ik nog nooit gedaan had en waar ik geen kennis over had.
Mijn favoriete herinnering is die aan de CN Tower. Om lunch te hebben in een roterend restaurant, met uitzicht op het prachtige Toronto, voelde echt onwerkelijk. We hadden geweldig gezelschap en het eten was heerlijk.
Het eten was wel een dingetje voor mij, veel vanzelfsprekende dingen waren bitter of zuur. Maar hun vlees, hun steaks in het bijzonder, zijn FANTASTISCH.
De vlucht terug duurde wel gewoon 7 uur en ik heb vrienden gemaakt met een jongetje van net geen 2. Zijn moeder heeft me zelfs uitgenodigd om langs te komen, mocht ik weer eens in Toronto zijn! Ik heb ook vrienden gemaakt met een mevrouw van 74 die oorspronkelijk uit Duitsland komt maar nu al jaaaaaaren in Niagara on the Lake woont. Ik heb dus Nederlands, Engels én Duits gesproken in het vliegtuig. Is dat hele middelbare school ding toch nuttig geweest.
Zoals jullie kunnen lezen heb ik het dus echt fantastisch gehad. Ik wilde nog niet naar huis en zou zo terug gaan. Ik heb daar zo'n beetje mijn eigen leven opgebouwd in die 5 weken. Wat ik vooral heb geleerd is dat als iemand die mij niet in het echt kent, die ik alleen op Skype gesproken heb, zelfs vertrouwen in mij kan hebben, dat ik dan best wel wat meer vertrouwen in mezelf mag hebben.
Lieve Joost, Marilyn, Jessica & Francis, nogmaals bedankt voor deze fantastische trip, waarvan ik nooit had durven dromen. Bedankt voor de manier waarop jullie mij verwelkomt hebben in jullie levens en voor de speciale dingen die we hebben gedaan. Dankjewel BTI crew, voor de manier waarop jullie mij verwelkomt hebben, voor de begeleiding, het vertrouwen en het korter maken van de lange dagen!
Enne Canada, ik kom terug.
