I'm still alive! And kicking. Well, kicking not so much since I'm currently in bed. Ik was gebleven bij het gedeelte waarin ik "jullie" bedankte voor alle steun en goede woorden, want ik had eindelijk een baan. Voor een paar maanden, maar het was een baan. En dat is nu voorbij. Ik heb een geweldige tijd gehad waarin een vriendschap sterker is geworden en waarin nieuwe vriendschappen zijn ontstaan. Ik heb de mooiste mensen leren kennen en de leukste dingen meegemaakt. Ik vond het jammer dat het tot een eind kwam, maar het was niet meer realistisch voor mij om nog door te gaan.
Zoals velen van jullie weten is mijn familie mijn hele leven. Het begint bij mijn familie en het eindigt bij mijn familie. Wie heeft er vrienden nodig als je zulke familie hebt? Gelukkig heb ik echt ontzettend lieve vrienden, die zelfs een beetje als familie voelen, maar ik denk dat jullie het principe snappen. Mijn familie is de enige houvast die ik al die jaren heb gehad. Zij zijn de enigen waar ik altijd van op aan kan. Misschien niet allemaal in dezelfde mate, niet iedereen is hetzelfde, maar uiteindelijk ligt het redelijk close. Mijn familie is heel leuk. Ik wou dat jullie ze allemaal konden ontmoeten.
Maar goed. Ik ben onder andere terug naar huis gegaan omdat het niet goed gaat met 1 van mijn oma's. Nou weten sommigen ook dat mijn grootouders mijn hele wereld zijn, alle 4. En hoe vaak ik wel niet aan moet horen hoe blij ik moet zijn dat ik ze allemaal nog heb en zo lang heb gekend... Dat ben ik, vanzelfsprekend. Ik zou ze nooit voor lief durven nemen. Mijn grootouders hebben altijd veel voor mij gedaan, of het nou bewust of onderbewust was. Ik probeer er altijd voor ze te zijn omdat zij er ook altijd voor mij waren. Maar ook omdat ze geweldige mensen zijn, die niet 1, 2, 3 oordelen en die je wel uit laten praten.
Ik ben ontzettend blij met mijn grootouders en trots op alle vier. Hoe sterk ze zijn, hoe eerlijk ze zijn, hoe grappig ze zijn. Het is allemaal een groot gedeelte van wie ik ben. Ik vind dan ook dat zij het mooiste deel zijn van mij. Zonder hen zou ik me geen leven meer voor kunnen stellen. 23 jaar met alle 4, waarvan 16 zelfs nog met mijn lieve overgrootopa, dat is veel. 23 jaar waarin ik met alle 4 geweldige dingen heb beleefd. 23 jaar waarin ik ze ieder jaar weer op een ander gebied heb mogen leren kennen. 23 jaar waarin ze elk jaar een beetje mooier worden. En ik hoop dat dat nog lang door blijft gaan want, egoïstisch als ik ben, wens ik ze zo lang mogelijk bij me te hebben. Om me te troosten als kleindochter, om me te adviseren als persoon en om mijn hart te doen smelten als geliefde. Ik hou van ze, elke dag een beetje meer. En soms denk ik dat dat niet mogelijk is, maar dan denk ik aan 4 oprechte glimlachen, 8 ondeugende ogen en ontelbare trouwe woorden en dan voel ik het. De liefde groeit, net als het verlangen naar vroeger. Want zij worden er niet jonger op en ik ook niet.
Wat ik vroeger niet zag, zie ik nu sneller. En soms doet dat pijn maar soms voelt dat fijn omdat ik het nu begrijp. Nu meer dan ooit. En ik kan meeleven, meepraten en meelachen. Er is geen dag die voorbij gaat dat ik niet aan ze denk. En nu het verlies van 1 dichterbij komt, wordt de winst van 23 jaar duidelijker. 23 jaar met 4 van de meest geweldige personen op aarde, die ik persoonlijk heb leren kennen en die ik nog steeds mooie mensen vind. Ieder huissie hebse kruissie maar dat neemt de liefde nooit weg. En ik hoop dat ze weten dat ik veel van ze hou. En dat ik hoop dat er nog zo veel jaren mogen komen waarin ze mij nog zo veel leren en ik hen ook. Ik hoop het.
