2015

At the end of every year (since I started this blog) I write a little about what happened and how I feel. Sometimes I read it the year after & delete it. But this year I do not have a lot to say.

There were no 12 months this year, no 54 weeks. There were 2 periods. The one in which grandma was alive and the one in which she was no longer with us.

The highs were high but the lows were actually killing me. Are killing me.

I am unable to think of happy things that I really do want to remember. I am unable to put away the sadness and pretend everything is alright. I have not felt alright in a while.

I'd like to think 2016 is gonna treat me better but we all know that's not true. In January, it will still be only 4 months since my grandmother passed away. In february it will still be only 5 months. In march it will still only be 6 months. In april it will still only be 7 months. In may we are gonna go to France and we're gonna set her free. I want her to be free. She always was but she never went far. She always took care of everyone, she took care of them perfectly fine. But it will still be only 8 months.

In 80 years it will still be only 80 years ago.

Soms

Soms doet het een beetje pijn, soms doet het veel pijn. Soms doet het zo veel pijn dat ik er niets van voel. Dat is niet soms het geval, eigenlijk best vaak. Ik ben teleurgesteld. Het was geen droom, geen nachtmerrie. Het is levensecht. Vind ik het moeilijk om opa te zien? Ja. Oma staat niet aan zijn zijde. Op woensdag gaan we niet meer, we hebben geen plek om heen te gaan. Op woensdag halen we opa op, eten we en brengen we hem naar huis. De tijd erna voelt leeg, ook al vul ik die tijd tegenwoordig op met mijn werk. Dat is leuk, het brengt afleiding, maar de pijn steekt. Iedere dag, ieder uur, iedere minuut, iedere seconde. Ik vind het moeilijk om naar haar lege stoel te kijken, in haar stoel zitten wil ik liever helemaal niet. Ik vind het moelijk om opa over haar te horen praten maar ik vind het ook mooi. Zij hebben 67 jaar van hun levens met elkaar gedeeld en nu begint het leven zonder haar weer voor hem. Voor mij is het zwaar, voor hem is het ondraagbaar. "Soms als ik wakker word, kijk ik naast me. Dan ligt ze er nog steeds niet.", "Soms als ik wakker schrik, zeg ik dat ze wakker moet worden maar is ze er nog steeds niet." en "Soms heb ik het er nog heel moeilijk mee hoor." zijn uitspraken die ik geregeld hoor. En opa denkt dat het erg is om dat te zeggen, wat mijn hart breekt. Na zevenenzestig jaar samen verwacht ik niet anders. Na zevenenzestig jaar hou je van elkaar voor eeuwig, mis je elkaar voor altijd en vergeet je elkaar nooit.

Soms voelt het alsof we in de auto gaan stappen, naar u toe rijden en samen kunnen gaan lachen. Soms voelt het alsof ik u moet bellen om iets leuks te vertellen. Soms, als de telefoon gaat, denk ik dat u het bent. Soms doet het geen pijn, maar dat is eigenlijk nooit.

Sunshine & rain

I just wanted to write for a little bit. Writing has always helped me in many ways. I don't look at the quality of my blogs but I look at myself, to see if I'm satisfied with what I wrote. Mostly I just write them & post them, I don't even look at any mistakes and don't read them again afterwards. Anyway, if you feel really happy: be warned. This is not a happy blog, it's gonna be about the loss of my grandmother. About how she was my sunshine and how that has dissapeared but how I believe that the memories of her will chase dark clouds away on my saddest days. If you don't feel like getting personal, click this blog away & do it fast.

My grandmother was an honest woman, an opinionated woman, and some people blamed her for that. I never did, because I believe that you should have your own opinion. We have voices for a reason, you know. And to be honest, she hardly ever hurt anyone with it. And if she did, she didn't always realize it because she lived in her own world. I'd like to believe she created that world when she was young. My grandmother was a special human being. She was special in so many ways. I wrote a blog a while ago, about how I wish that you knew my grandparents. My mom's parents are both still alive and now my dad's father is left alone, because my dad's mother passed away on october 15th. All of my grandparents are special people. They have huge hearts, which fills my heart.

My grandmother had been sick for a while, she was in the hospital for about 19 weeks. And in between those 19 weeks, she spend another 4 weeks at a revalidation center, but had to return to the hospital. And then in september, she went somewhere else because the hospital couldn't help her anymore. She was never gonna get better, and we all knew. It was hard because my grandfather didn't accept it. Until the wednesday before grandma died, grandpa thought she was gonna get home. We told him plenty of times she was never gonna be able to go home. We knew, deep in our hearts, she wasn't even gonna live til christmas. Little did I know she wasn't even gonna make it til my birthday.

She loved hard, she fought hard and it hurt me to see her in so much pain. She didn't complain once in the last 6 months. Did I mention she was 85? She always worked hard and always took care of everyone. If you needed a potato, you could knock on her door. If you needed 5 euros, you could knock on her door. If you needed a coffeemachine, she'd have 10 laying around, just in case. You can notice how that behaviour made her so strong. She wasn't gonna let go, not now. But she had to. She always carried on, this time it was different because she wasn't allowed to carry on. She was a wife, a mother, a grandmother & a greatgrandmother. She loved all of us dearly but she was gonna become a greatgrandmother again in December. How she would have loved to meet her 4th greatgrandchild.

I can't tell you how I feel because I feel so empty yet in so much pain. It literally hurts my heart that we have to miss her. It hurts my heart that my grandfather has to carry on alone. It hurts me that she was in so much pain. Her cremation was last friday and it was as beautiful as a goodbye gets. I spoke on the cremation and I'm gonna end this blog with a few of those words.

It hurts me that when you opened your eyes, you didn't look at me but you looked through me. It hurt me that you couldn't say what you wanted and felt because if there was one thing you were known for, it was for the fact that you always said what you felt & thought. I'm talking about my pain, but the pain you felt was indescribable and you carried on as well. On january 1st, a few years ago, I told you that I loved you. Tears filled your eyes. And dear grandma, I never stopped loving you.
My sun went down on october 15th, 2015. But she will rise again, every day, deep inside my heart.

In ons midden

Het is waar. Hoeveel pijn het ook doet, hoeveel tranen het ook opwekt, het is waar. "U mag nu egoïstisch zijn, u  heeft altijd voor anderen gezorgd en nu mag u aan uzelf denken", het is waar. Ze heeft haar hele leven gestreden en gevochten voor haar gezin, met als resultaat dat het nu allemaal mooie, respectvolle, begripvolle mensen met een mooi gezin zijn. En als iemand zo hard strijdt voor een ander, verdient diegene het om eens egoïstisch te zijn. De gevolgen die het gaat hebben zijn groot maar dat is niets vergeleken bij de strijd die gestreden werd, of moet ik zeggen, die gestreden is. Het maakt nu niets meer uit, het is niet er op of er onder. Het is er onder, en daarmee is alles gezegd. Het is ook niet alsof ik het niet wist, het is dat ik het ontkende voor mezelf. Als je iemand die zo veel voor je betekent zo voor je ogen weg ziet glijden doet dat pijn. Meer pijn dan elke pijn die ik ooit heb ervaren. En ik voel me machteloos, machteloos want ik kan niets anders dan er zijn wanneer ik kan. Ik kan niets anders dan haar een kus geven en meepraten als ze me aankijkt met haar ogen, die lang niet meer zo ondeugend zijn als vroeger. Haar ogen zijn levenloos, zelfs als ze zich met tranen vullen zijn ze leeg. Maar haar hart is dat niet, dat zit vol met liefde. Zelfs in deze tijd wilt ze voor ons doorgaan, voor ons pijn lijden, er voor ons zijn. Ze wilde ons troosten met het verlies van haar. Hoe geweldig moet een mens zijn om zo iets te doen? Ik zou ervoor vechten, ervoor door het vuur gaan om haar in ons midden te houden. Dat is waar ze altijd is geweest en dat is waar ze het liefste is. En dat is ook waar ik het liefste ben, altijd ergens met haar in ons midden.

Onvoorwaardelijke liefde

I'm still alive! And kicking. Well, kicking not so much since I'm currently in bed. Ik was gebleven bij het gedeelte waarin ik "jullie" bedankte voor alle steun en goede woorden, want ik had eindelijk een baan. Voor een paar maanden, maar het was een baan. En dat is nu voorbij. Ik heb een geweldige tijd gehad waarin een vriendschap sterker is geworden en waarin nieuwe vriendschappen zijn ontstaan. Ik heb de mooiste mensen leren kennen en de leukste dingen meegemaakt. Ik vond het jammer dat het tot een eind kwam, maar het was niet meer realistisch voor mij om nog door te gaan.

Zoals velen van jullie weten is mijn familie mijn hele leven. Het begint bij mijn familie en het eindigt bij mijn familie. Wie heeft er vrienden nodig als je zulke familie hebt? Gelukkig heb ik echt ontzettend lieve vrienden, die zelfs een beetje als familie voelen, maar ik denk dat jullie het principe snappen. Mijn familie is de enige houvast die ik al die jaren heb gehad. Zij zijn de enigen waar ik altijd van op aan kan. Misschien niet allemaal in dezelfde mate, niet iedereen is hetzelfde, maar uiteindelijk ligt het redelijk close. Mijn familie is heel leuk. Ik wou dat jullie ze allemaal konden ontmoeten.

Maar goed. Ik ben onder andere terug naar huis gegaan omdat het niet goed gaat met 1 van mijn oma's. Nou weten sommigen ook dat mijn grootouders mijn hele wereld zijn, alle 4. En hoe vaak ik wel niet aan moet horen hoe blij ik moet zijn dat ik ze allemaal nog heb en zo lang heb gekend... Dat ben ik, vanzelfsprekend. Ik zou ze nooit voor lief durven nemen. Mijn grootouders hebben altijd veel voor mij gedaan, of het nou bewust of onderbewust was. Ik probeer er altijd voor ze te zijn omdat zij er ook altijd voor mij waren. Maar ook omdat ze geweldige mensen zijn, die niet 1, 2, 3 oordelen en die je wel uit laten praten.

Ik ben ontzettend blij met mijn grootouders en trots op alle vier. Hoe sterk ze zijn, hoe eerlijk ze zijn, hoe grappig ze zijn. Het is allemaal een groot gedeelte van wie ik ben. Ik vind dan ook dat zij het mooiste deel zijn van mij. Zonder hen zou ik me geen leven meer voor kunnen stellen. 23 jaar met alle 4, waarvan 16 zelfs nog met mijn lieve overgrootopa, dat is veel. 23 jaar waarin ik met alle 4 geweldige dingen heb beleefd. 23 jaar waarin ik ze ieder jaar weer op een ander gebied heb mogen leren kennen. 23 jaar waarin ze elk jaar een beetje mooier worden. En ik hoop dat dat nog lang door blijft gaan want, egoïstisch als ik ben, wens ik ze zo lang mogelijk bij me te hebben. Om me te troosten als kleindochter, om me te adviseren als persoon en om mijn hart te doen smelten als geliefde. Ik hou van ze, elke dag een beetje meer. En soms denk ik dat dat niet mogelijk is, maar dan denk ik aan 4 oprechte glimlachen, 8 ondeugende ogen en ontelbare trouwe woorden en dan voel ik het. De liefde groeit, net als het verlangen naar vroeger. Want zij worden er niet jonger op en ik ook niet.

Wat ik vroeger niet zag, zie ik nu sneller. En soms doet dat pijn maar soms voelt dat fijn omdat ik het nu begrijp. Nu meer dan ooit. En ik kan meeleven, meepraten en meelachen. Er is geen dag die voorbij gaat dat ik niet aan ze denk. En nu het verlies van 1 dichterbij komt, wordt de winst van 23 jaar duidelijker. 23 jaar met 4 van de meest geweldige personen op aarde, die ik persoonlijk heb leren kennen en die ik nog steeds mooie mensen vind. Ieder huissie hebse kruissie maar dat neemt de liefde nooit weg. En ik hoop dat ze weten dat ik veel van ze hou. En dat ik hoop dat er nog zo veel jaren mogen komen waarin ze mij nog zo veel leren en ik hen ook. Ik hoop het.

YOU

The last blog I posted was about a month and a half ago. I wasn't feeling well, I guess you got that. I was pretty clear on that. I noticed that after the blog, more people understood where I was coming from and what I was feeling. It's kinda weird to experience that sort of thing. A lot of people can relate as well, that's part of why I wrote the blog. It made me kind of angry that I had to spell out what was going on before some people could finally understand it. Frustating, I guess that's what it felt like. I hope some of you really got that you should choose your words carefully. I'm someone that says what she thinks too, unless I know someone is feeling a certain way. A lot of times I know what I say because I try to relate. I don't want to kick while they're down. That's what some of you did to me. I also just really want to thank the people who helped me, whether they were sitting right next to me, 3 minutes away or across the ocean.

So I found a job, at least for a couple of months. And I'm really excited. I'm leaving tomorrow. Leaving? Yep. I'm leaving my hometown for a few months. I don't know when I'll be back, maybe next week. Maybe in 2 weeks, maybe 3. I don't know and I kind of like that. People here make it hard to leave though. Going away for a few months made me notice that I have some really special people in this place that I'm gonna miss talking to. Today I went to say goodbye to one of my best friends and her mother and grandparents. They feel like my second family, I've known them for about 20 years now. And I don't think we've been apart for longer than 3 weeks ever. We see each other at least once a week. They have always been really sweet to me and I've always been welcome. I want them to know I'm gonna miss them, even if it's just for a week! You hold a special place in my heart. And you deserve to know that because you are beautiful people. Thank you for your endless support and kind words. You make me feel like I'm worth it and I want you to know that you are too. I don't think I need to say I'm gonna miss my real family, you all know I will. Since I live in quite the small town and I don't make a lot of friends, my family has been there for me forever, ever since I was a little girl to this very day. They ask me to take care of stuff, they kept me busy and I liked that. I'm also very glad I got to help my grandparents for a year and a half because not that many people get to be that close to their grandparents. Some of you haven't even known them. I'm glad I do, because they are the most wonderful people on the entire planet EVER.

So I guess that is all I have to say. I can't bring my laptop because I don't have a charger (yet). But I will try to keep you all updated on how it's going. You know, I'm glad I'm going away for a while. You all know that I felt stuck, like I wasn't going anywhere. Finally I get to write a blog like this. Like I said, I don't know for how long I'm leaving home tomorrow and I might be back for a few days next week but I just feel SO ready to go. As you may have noticed in my previous blogs, I start a lot of sentences with "I" but right now I wanna start a new sentence with another word. YOU have supported me and sometimes cheered me up. YOU helped me and talked me through it. YOU deserve someone like yourself that helps you through bad days. YOU deserve someone like yourself that makes the good times even better. YOU deserve to feel as good about yourself as you made me feel about myself. Of course I wasn't talking to all of you, maybe 20%?! But I guess that's still a lot, if you like 20% of the people you know.

Announcement - Mededeling

The last couple of days I've been feeling worse than I felt before. Everyone is commenting on me not having a job. Everyone is asking about my thoughts on the future. The entire world is on my shoulders and I don't have an answer to any of the questions all of you are asking me. I can't give you anything. Why? Because I have nothing.

I can't take it when everyone is watching every single thing I do, every move I make, every breath I take (STOP IT, THE POLICE, GET OUT OF MY HEAD!!!!!!!).
I know that I should be moving out of my parents's house in my 20's, BUT WHAT IF THAT DOESN'T WORK OUT?? "Save up your money" what MONEY?? Am I not allowed to do ANYTHING? Am I not allowed to buy a shirt? Am I not allowed to go out and have fun? Am I not allowed TO GET THE FUCK OUT OF THIS HOLE THAT I HAVE BEEN LIVING IN FOR A YEAR AND A HALF NOW? Am I not allowed to do ANYTHING for myself? You all have been like "It must be so easy for you, just sitting home and doing nothing" it's not easy. It's not fun. I'm going INSANE. I have never been someone who likes to do nothing. I'm saying that it's enough with the comments. Enough with you telling me how to live my life. I have no other choice right now.

Right now I don't see a future. I can't see anything. It feels like I don't have a future and I don't know how to get rid of this feeling. I feel so low. I want to crawl out of this hole but I every time I try I get kicked down again. It's enough with all of that. Enough with the judging. Enough with the comments. I don't want to hear another "what do you want to do?". I have said so many times I don't care, I just want to work. For myself, for my parents, so that we can be in a better place, mentally.

And trust me when I say I will do anything. I will. I will do any job, as long as it pays. My head is hurting right now, there's only chaos in there. There's nothing I know for sure. There's nothing. There's no now, there's no future. Nothing. Not right now. I'm don't think I'm showing my weakness here because honestly I have always been strong and I will be now. So if you think you can kick me when I'm down, think again.

_________________________________________________________________

Dus.. De laatste paar dagen voel ik me niet zo goed. Slechter dan eerst. Iedereen heeft maar commentaar op dat ik geen baan heb, iedereen vraagt maar om wat er in de toekomst van mij moet worden. Hoe ik de toekomst zie. Iedereen hijgt in mijn nek en ik kan jullie vragen niet beantwoorden. Ik kan jullie niets geven. Waarom niet? Omdat ik niets heb.

Ik kan er niet tegen als mensen me in de gaten houden, steeds op mijn vingers en over mijn schouders kijken. Ik weet dat mensen uit huis horen te gaan als ze in de twintig zijn, maar wat als dat niet zo gaat? "Spaar je geld" welk geld? Mag ik niets meer doen dan? Mag ik geen shirt kopen? Mag ik niet uitgaan en lol hebben? Mag ik niet uit dit stomme gat waar ik al anderhalf jaar in zit? Mag ik niets doen voor mezelf? Jullie zeggen steeds "het is vast lekker makkelijk voor je, lekker thuis zitten en niets doen" dat is het niet. Het is niet leuk. Ik word gek. Ik ben nooit iemand geweest die zomaar niets deed en dat leuk vond. Ik vind dat het genoeg is met het commentaar. Ik heb er genoeg van dat jullie me steeds vertellen hoe ik moet leven. Ik heb nu geen keuze om het anders te doen.

Op dit moment zie ik even geen toekomst, ik zie even helemaal niets. Het voelt alsof ik geen toekomst heb en ik weet niet hoe ik van dit gevoel af moet komen. Ik wil uit dit gat kruipen maar elke keer als ik dat probeer word ik er terug in geschopt. Het is genoeg. Genoeg met het oordelen, genoeg met het commentaar. Ik wil geen "Wat wil je doen?" meer horen. Ik heb zo vaak gezegd dat het me niet uit maakt, ik wil gewoon werken. Voor mezelf, voor mijn ouders. Zodat we mentaal meer op orde zijn.

Geloof me als ik zeg dat ik alles wil doen. Ik wil al het werk doen, zolang het maar betaald. Mijn hoofd doet pijn, het is een en al chaos daar binnen. Er is niets dat ik zeker weet. Niets. Er is geen nu, er is geen toekomst. Niets. Niet nu. Ik denk niet dat ik hier mijn zwakte laat zien want ik ben altijd sterk geweest en dat zal ik nu ook zijn.

Het is twee uur snachts, we liggen niet op bed

Het is twee uur 's nachts en ik ben aan het zoeken naar vacatures. Ja.. Alweer. En nog steeds. Zin om moeite te doen heb ik niet maar het moet wel. De laatste paar weken was ik eigenlijk met een paar mogelijkheden bezig maar die zijn deze week allemaal op niets uitgedraaid. En zoals sommige van jullie weten is mijn carrière als postpakketten sorteerster ook voorbij. Het wordt er niet veel beter op hè. Ik zie ook zo veel achterlijke vacatures. Eisenlijsten van 16 punten lang. Ik snap het, je wilt iemand voor je bedrijf. Maar dit is net als een moeder van een jongen die dan alle vriendinnetjes van haar zoon afkeurt. Terwijl die meisjes misschien wel hartstikke leuk zijn en een goede invloed zouden hebben op je zoon. Ja ja, ik zeg net over mezelf dat ik leuk ben. En dat ik een goede invloed binnen een bedrijf zou kunnen hebben, als ik daarvoor  de kans krijg.

"Je hebt verstand van machines" Natuurlijk heb ik verstand van machines. Ik weet hoe een blender werkt. Bam. Solliciteren.
"Uitstekende beheersing van Nederlandse taal" Zetten ze dan bij een vacature voor bijvoorbeeld aardbeien plukken. En dan kom je daar met je perfecte Nederlands en zit je tussen 20 polen die geen woord Nederlands spreken. Kun je lekker met jezelf in duet, de hele dag Acda en de Munnik zingen. Ik vind Acda en de Munnik leuk en ken zelfs ook liedjes van Van Dik Hout dus misschien kan ik een medley doen? Ik solliciteer.
"Goede uitstraling" Die heb ik. Tenzij je me in een pakje stopt waarvan zelfs de broek van het bedrijf is en waarbij ik een petje op moet. Maar goed, solliciteren.
"MBO denk en werkniveau" En weet ik dat ik niet aangenomen word omdat ik geen MBO opleiding afgemaakt heb terwijl er staat dat ik toegelaten ben tot niveau 4 opleidingen. Er staat denk- en werkniveau. Dat heb ik, clearly. Goed. I call bullshit, maar ik solliciteer.

De ideale motivatiebrief.

Mijn naam is Michelle (insert achternaam), ik ben 23 jaar en woonachtig in (insert woonplaats). Ik ben op zoek naar een baan waarin ik uitgebuit, onderbetaald en afgepeigerd word. Want daar hou ik van. En jullie ook. Ik heb 5 jaar ervaring in de horeca, 3 jaar administratief, 7 jaar in de zorg, 4 jaar als adviseur en 4 jaar in de detailhandel. Ik ben flexibel, sociaal, punctueel, netjes, een echte teamplayer MAAR ook héél zelfstandig als dat moet en ik ben ondernemend. Verder ben ik niets. Ik heb geen bloed in mijn lichaam. Geen hart. Geen ziel. Geen mening. Ik ben eigenlijk een robot. Dat is nog eens vooruitstrevend voor de toekomst.

Ik ben een aanwinst voor jullie bedrijf omdat ik een robot ben. Ik heb geen gevoelens. Ze zijn al jaren bezig met het ontwikkelen van een robot en here I am. Be the first to hire one. Verder heb ik echt affiniteit met de dingen die jullie binnen het bedrijf doen. Tevens heb ik research gedaan naar het verleden en kan ik me niet meer aansluiten bij de keuzes die jullie als bedrijf hebben gemaakt. Ik heb vijf opleidingen gedaan. 2 op MBO en 3 op HBO. Mijn eerste begon ik toen ik 12 was. Toen ik 16 was had ik al 4 diploma's binnen. De andere had ik toen ik 17 was.

Ik hoop jullie voldoende geïnformeerd te hebben. Ik hoop binnen de komende 6 maanden van jullie te horen, zo niet dan probeer ik het daarna nog 12 keer.

Met ontzettend vriendelijke, geweldige, gezellige, gelukkige, spontane, sociale, punctuele, flexibele, nette, teamplayer máár zelfstandige, ondernemende groet,

Michelle.

13.

It's time. You know what for. If you know me, you do. You'll be like "oh fuck here she goes again, when is this gonna stop?". And I don't know the answer to that question. Because this will be number 13, in a little over 5 years. Guess you could say I'm addicted. But this time it has an even deeper meaning than all the ones I've gotten before. Except for the puzzle piece, which represents all the loved ones that left the earth. This time I'm getting a tattoo for my 2 cats, who passed away in August & September. They were 15. I've had them for over half of my life and I miss them so much. Sometimes when I think of them I just start crying. I can't even look at pictures of them without crying, even though some of those pictues are the cutest ever and so loving as well. 

I just want to have them with me no matter what. I will have them with me forever. Unless my arm gets chopped off and gets dropped into the ocean. They were my brothers. Yeah, that sounds weird as hell but it's true. I just miss the purring, the petting, the cuddling, the biting in my nose or elbow when I wouldn't give them attention, the following, the snoring and I even miss the hair on my clothes. I just miss having them around. I know they were quite old and it was better for them but it still hurts so much. And though they might only be cats to some of you, they were a lot more than that to me. I'm gonna remember my babies in the best way possible. And I'm gonna have them with me forever. Literally. I miss them. I love them. I miss them so much.

Thomas 

Wammes

WAKE UP.

So many things have been said over the past few days. 

I don't think I have anything to add.

I just want to say that this is 2015.

This is now.

This is real.

Wake up. Stop running.
Take a look around.
The world is constantly changing.
Stop closing your eyes.
Stop hiding your face.
If you want your voice to be heard,
create a chance for it to be heard.
Today.
Now.