Voor altijd.

Van de volière in de achtertuin en de thee met melk tot de talloze kastanjes die ik ieder jaar weer verzamelde. Van mijn oorbel die bleef haken aan het houten raamkozijn tot uw beschuitbus van de Fabeltjeskrant. Van de struiken waarachter ik mij verstopte tijdens alle spelletjes tot de koffiebonen maler in uw keuken. Van uw vogelboeken en fotocollage aan de muur tot de atlas in uw boekenkast en de zaag in de schuur. Van het dropje op uw nachtkastje tot het nood-touwtje in de badkamer dat iedereen voor licht-touwtje aanzag. Van de manier waarop u lachte en daarna uw neus op haalde tot de talloze keren dat u mij aan het lachen heeft gemaakt.

Ik mis u, nog steeds elke dag. Vergeten ben ik u nog nooit. Lachen om de herinneringen die ik aan u heb, huilen als ik u in mijn gedachten weer hoor lachen. Ik ben blij dat ik het nog kan horen, dat ik u nog zo voor de geest kan halen maar tegelijkertijd is het hartverscheurend omdat ik nooit meer een knuffel van u kan krijgen. Omdat ik u nooit kan horen zeggen wat u van mijn foto's vindt, omdat ik geen nieuwe herinneringen meer met u kan maken. Weet u, u was voor mij de eerste die kwam te overlijden binnen de familie. Nadat ik gepest werd was het groepje van mensen die ik vertrouwde erg klein. Mijn wereld was klein, u zat in mijn wereld, u was een groot deel van mijn wereld. U bent nog steeds een groot deel van mijn wereld, van mijn hart.

De allerlaatste keer dat ik u zag was het plotseling allemaal zo snel gegaan maar nog steeds maakte u dat grapje. "Dus je was 5 uur eerder uit van school? Dat vond je vast heel erg!", ik lachte, natuurlijk. Ik wist tegen die tijd ook dat er geen hoop meer was, dat dat de laatste keer zou zijn dat ik u mocht zien. We hebben geen afscheid genomen. Dat hoefde ook niet, op een dag zien we elkaar weer. Ik weet niet waar, ik weet niet hoe maar ik weet het.

Lieve overgrootopa, ik mis u nog elke dag. Ik hoop dat de vogels u om uw oren vliegen en de planten en bloemen om u heen groeien. Tot ooit lieve opa, want minder dan dat was u voor mij nooit.

Romantisch romantiseren.

Laten we dingen romantiseren. Laten we dat doen, zodat we achteraf teleurgesteld kunnen zijn en kunnen zeuren zoveel we willen. Laten we dingen mooier laten lijken dan ze zijn, zodat we achteraf na kunnen praten over hoe iets tegen gevallen is. Laten we daar allemaal vooral mee doorgaan en voor een paar minuten gelukkig zijn. Realisme is lastig en wordt vaak negatief genoemd maar feit is, realisme is het mooiste dat er is. Door realisme ga je je realiseren wat je écht hebt en waar je je best voor moet doen.

Ik heb recent een nieuwe tatoeage laten zetten: Time wounds all the heals. Nu denk je misschien 'Joh, dat is verkeerd! Time heals all the wounds!' maar nee. Sommige mensen vinden het ontzettend negatief en pessimistisch. Dat zijn vooral mensen die dingen romantiseren. Als jij iets meegemaakt hebt dat daadwerkelijk een grote impact heeft gehad op jouw leven dan heeft dat invloed op je dagelijkse leven. Hoe ouder je wordt, hoe meer je er over na gaat denken. Tijd heelt alle wonden, waarom dat niet waar is? Omdat sommige mensen geen tijd hebben. Hoe weet je dat het tijd is? Als je gaat zitten wachten tot jij denkt dat het tijd is, heb je al zo veel gemist. Je hebt al zo veel kansen gemist om de situatie beter te maken. Tijd heb je niet in de hand dus waarom wacht je op iets waar je geen controle over hebt? Deze tatoeage is voor mij een reminder dat je niet stil moet blijven zitten en wachten tot het vanzelf opgelost wordt.

Ik vind dat net als geloven dat alles door een God komt. Als jij denkt dat God iets heeft gedaan voor je, hoe kan je dan ooit in je eigen capaciteiten geloven?