Wachtkamers.

Wachtkamers, wat raar. Echt waar, of het nou bij de kapper is of in het ziekenhuis. De stilte is zo pijnlijk, ZO PIJNLIJK, terwijl je de mensen die er zitten niet eens kent. Je zit niet op je gemak en als je ademt kijkt iedereen je aan. Als je niet ademt ga je dood, dan kijkt ook iedereen je aan.

'S ochtends, bij de dokter. Je komt binnen, in mijn geval beslaan mijn brillenglazen onmiddellijk gezien ze het nodig vinden het in de kliniek 40 graden te maken. Niet erg, maar wel als het buiten niet warmer is als 7 graden. Wat een klap. Nou, je stapt dus binnen. Je kapsel staat op coupe windhoos en je gezicht staat op chagrijnig. Je doet er nog de moeite voor om er enigszins vriendelijk een "goedemorgen" uit te werpen en het enige wat je hoort van iedereen is : goeimompeldemompeldebrombrombrom. En bedankt. Dan ga je zitten naast iemand die klinkt als een zeehond en vervolgens ook nog eens geen moeite heeft met al zijn of haar bacteriën over je heen te hoesten. Alweer bedankt. De dokter roept je, na alle 30 patiënten die hij voor jou heeft geroepen omdat hij weer eens 20 minuten uit loopt, je staat op en het stoeltje piept alsof ie opgelucht is dat er een vrouw van 180 kilo van zijn schoot verwijderd is. Je kan het raden, iedereen kijkt je aan alsof je net een hitler-groet hebt gedaan tegen een oude dame die duidelijk al tegen de 100 loopt. Niet dat ik dat ooit heb gedaan. Elke stap die je zet, volgen ze, zelfs al zou je nog 5 keer heen en weer lopen. SCHIJT IRRITANT. Als het zo vroeg is, krijg ik mijn ogen niet open om op te letten wie er een stoel laat piepen als een zeug en waar diegene heen loopt. Sorry.

In het ziekenhuis is het wel wat minder erg. Iedereen kijkt je wel aan maar iedereen is even chagrijnig omdat de dokter weer eens een uur uit loopt. Je ziet ook echt dat iedereen probeert te ontdekken wat er mis is met de mensen die er zitten. Als er dan een Lucille Werner op staat, zie je mensen elkaar aankijken van "told you so, I knew there was a Lucille hiding".

Ook ongemakkelijk is als je in een wachtkamer zit en er komt iemand die je kent. Je wilt eigenlijk helemaal niet praten omdat die mensen daar helemaal niets van je hoeven te weten, maar het moet maar. Met tegenzin gooi je er een paar woorden uit maar de subtiele hint om je mond te houden, word niet begrepen. De mensen kijken je aan alsof ze aantekeningen van het gesprek maken in een briefje in hun zak, waarin ze overigens allemaal de handen hebben gestoken.

Vrienden, wat heb ik een enorme poephekel aan wachtkamers. Het liefst zou ik ze voor altijd vermijden.