Soms doet het een beetje pijn, soms doet het veel pijn. Soms doet het zo veel pijn dat ik er niets van voel. Dat is niet soms het geval, eigenlijk best vaak. Ik ben teleurgesteld. Het was geen droom, geen nachtmerrie. Het is levensecht. Vind ik het moeilijk om opa te zien? Ja. Oma staat niet aan zijn zijde. Op woensdag gaan we niet meer, we hebben geen plek om heen te gaan. Op woensdag halen we opa op, eten we en brengen we hem naar huis. De tijd erna voelt leeg, ook al vul ik die tijd tegenwoordig op met mijn werk. Dat is leuk, het brengt afleiding, maar de pijn steekt. Iedere dag, ieder uur, iedere minuut, iedere seconde. Ik vind het moeilijk om naar haar lege stoel te kijken, in haar stoel zitten wil ik liever helemaal niet. Ik vind het moelijk om opa over haar te horen praten maar ik vind het ook mooi. Zij hebben 67 jaar van hun levens met elkaar gedeeld en nu begint het leven zonder haar weer voor hem. Voor mij is het zwaar, voor hem is het ondraagbaar. "Soms als ik wakker word, kijk ik naast me. Dan ligt ze er nog steeds niet.", "Soms als ik wakker schrik, zeg ik dat ze wakker moet worden maar is ze er nog steeds niet." en "Soms heb ik het er nog heel moeilijk mee hoor." zijn uitspraken die ik geregeld hoor. En opa denkt dat het erg is om dat te zeggen, wat mijn hart breekt. Na zevenenzestig jaar samen verwacht ik niet anders. Na zevenenzestig jaar hou je van elkaar voor eeuwig, mis je elkaar voor altijd en vergeet je elkaar nooit.
Soms voelt het alsof we in de auto gaan stappen, naar u toe rijden en samen kunnen gaan lachen. Soms voelt het alsof ik u moet bellen om iets leuks te vertellen. Soms, als de telefoon gaat, denk ik dat u het bent. Soms doet het geen pijn, maar dat is eigenlijk nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten