Het was niet voor niets.

Het is alweer een tijdje geleden dat jullie iets van mij hoorden (niet echt want ik plaats nog steeds teveel op Facebook en op Twitter maar laten we even doen alsof jullie jarenlang niets van mij hebben vernomen omdat ik meedeed aan Grenzeloos Verliefd en geen internetverbinding had in de bossen van Drenthe) maar ik ben terug.

Hoera.

Dank u.

Nou, ik ben nu alweer 3,5 week in het land en het is net alsof ik nooit weggeweest ben. Ik heb het gevoel alsof ik super veel gegroeid ben (Ja mentaal dan, fysiek zit dat er niet meer in helaas) en ook super veel geleerd heb maar niet weggeweest ben. En dan de andere keer voelt het alsof ik ieder moment weer op het vliegtuig terug naar Toronto kan stappen. Ik zou dat ook best wel willen, maar niet voor lang.

Halifax was fantastisch, ik was alleen compleet uitgeput van de laatste paar weken. Verhuizen, in een Air BnB, gedag zeggen tegen iedereen en mijn leven daar, het viel me niet mee. En dan het constant  denken aan "Maar hoe moet het dan als ik weer thuis ben?". Ik moet zeggen dat ik het voor nu niet zo erg vind dat ik weer thuis woon, ik had echt tijd nodig om bij te komen en dat gaat toch makkelijker als je niet constant alles alleen hoeft te doen. Halifax bracht me wat rust en wederom vertrouwen in mezelf. Dan liep ik daar rond, over de boardwalk, haren in de wind, vingertoppen eraf geslagen door de scherpe wind, haar van mijn knar geblazen, ogen naar mijn achterhoofd geduwd, heerlijk genietend van al het moois om me heen. Lekker alleen, lekker even zelf genieten van alles.

Ik heb mezelf in Toronto niet altijd de tijd gegeven of gegund om van al het moois om me heen te genieten. Dan liep ik soms ergens waar ik al 20 keer gelopen had en dan dacht ik ineens "Fuck, wat is het hier eigenlijk mooi!". Ik genoot van de kleuren van de bladeren aan de boom, de eekhoorntjes op het pad en de mooie bloemen. Maar als ik dan genoot, dan genoot ik ook van het leven daar. Heerlijk gaan en staan, niemand let op je. Hier staat de buurvrouw voor het raam te koekeloeren als ik om 22u wordt opgehaald door een vriendin. Hier weet iedereen dat ik naar Canada ben geweest maar ik ken ze allemaal niet. Toronto is een stad waarin je je makkelijk eenzaam kunt voelen, als je daar gevoelig voor bent. Ik vond het prachtig, lekker mijn eigen ding doen en niemand kijkt naar je om. Dat vrije gevoel mis ik al vanaf de dag dat ik ben geland.

Maar mijn toekomst ligt hier.

Zoals jullie eerder hebben gelezen, was ik echt bang voor wat mijn terugkomst in Nederland zou brengen. Zou ik Toronto super erg missen? Zou ik wel een baan krijgen? Is dit allemaal voor niets geweest? Voor niets is het sowieso niet geweest, het was een fantastische ervaring waarvoor ik iedereen die eraan mee heeft gewerkt voor altijd dankbaar zal zijn. En de maandag nadat ik landde, had ik al 2 sollicitatiegesprekken. Dinsdag nog 1 en donderdag nog 1.Die van donderdag werd het, en dan heb je ineens 5 dagen na je terugkomst een fulltime baan in debiteurenbeheer (& meer administratieve werkzaamheden) bij een baas die super enthousiast over je is. Binnen een paar uur was het geregeld en zat ik gebakken. Ongelofelijk! En iedereen die zegt "Ik zei toch dat het goed zou komen!" ja bedankt, maar dat moesten we eerst nog maar eens gaan zien. Ik hou er niet om van tevoren te denken dat het toch wel goed komt want het is zo vaak niet goed gekomen en dat zal in de toekomst ook nog wel gebeuren. Maar ik heb nu geleerd dat dat niet uit maakt, want al gaat het slecht, dan komt het weer goed. Alleen dan gaat het weer slecht en komt het weer goed. Dat is het leven.

En ik accepteer dat nu een stuk meer.

Voorheen probeerde ik dingen die ik niet in de hand had te wijzigen. Ik heb niet zo zeer opgegeven maar ik heb het naast me neer gelegd. Er zijn in het afgelopen jaar heel veel dingen gebeurt waarover ik veel na heb kunnen denken. Ik ben nooit iemand geweest die haar gevoel onder banken stopte, daar ben ik te eerlijk voor en ik hou ervan om dat te zijn. Iemand die ik haast niet kende in Toronto, zei tegen mij dat hij mij wel een beetje verdrietig over vond komen soms. Ik denk dat dat niet zo zeer verdriet is maar zo over komt op mensen omdat wat ik zeg best hard kan zijn. En dat snap ik 100%, alleen ben ik zo altijd al geweest. In Toronto heb ik alleen maar gemerkt dat dat best Nederlands is. Ik vind niet dat daar iets mis mee is, al moet je natuurlijk rekening houden met tegen wie je het zegt en wanneer. Ik heb in Toronto mensen gekend die zo nep waren, die iets met je proberen op te bouwen of te forceren wat er niet is. Dat hoeft van mij niet.

Goed, ik ben terug in Nederland, heb een aantal van mijn vrienden al gezien, mijn hele familie en ik heb een fulltime baan binnen een bedrijf waar eigenlijk iedereen op een vast contract werkt. Ik zie de toekomst weer een beetje rooskleurig in en ga proberen dat rooskleurige alleen maar feller te maken. Ik heb hard gewerkt om hier te komen, ik heb mijn leven hier een jaar lang stop gezet maar gelukkig was het niet voor niets. Ik heb echt een super leuke ervaring achter de rug en heb heel veel fijne mensen leren kennen. De dagen dat ik met Joost naar de film ging waren mijn favoriete weekenden en de keren dat ik bij Kara en Neil mocht eten waren mijn favoriete avonden. De keren dat ik er met Durand op uit trok waren mijn favoriete middagen en de keren dat ik met Jessica mocht lachen waren een groot deel van mijn favoriete momenten. Ik ga absoluut nog eens terug! En niet maar 1 keer, hoor.

Doei

Mvg

Gr