In ons midden

Het is waar. Hoeveel pijn het ook doet, hoeveel tranen het ook opwekt, het is waar. "U mag nu egoïstisch zijn, u  heeft altijd voor anderen gezorgd en nu mag u aan uzelf denken", het is waar. Ze heeft haar hele leven gestreden en gevochten voor haar gezin, met als resultaat dat het nu allemaal mooie, respectvolle, begripvolle mensen met een mooi gezin zijn. En als iemand zo hard strijdt voor een ander, verdient diegene het om eens egoïstisch te zijn. De gevolgen die het gaat hebben zijn groot maar dat is niets vergeleken bij de strijd die gestreden werd, of moet ik zeggen, die gestreden is. Het maakt nu niets meer uit, het is niet er op of er onder. Het is er onder, en daarmee is alles gezegd. Het is ook niet alsof ik het niet wist, het is dat ik het ontkende voor mezelf. Als je iemand die zo veel voor je betekent zo voor je ogen weg ziet glijden doet dat pijn. Meer pijn dan elke pijn die ik ooit heb ervaren. En ik voel me machteloos, machteloos want ik kan niets anders dan er zijn wanneer ik kan. Ik kan niets anders dan haar een kus geven en meepraten als ze me aankijkt met haar ogen, die lang niet meer zo ondeugend zijn als vroeger. Haar ogen zijn levenloos, zelfs als ze zich met tranen vullen zijn ze leeg. Maar haar hart is dat niet, dat zit vol met liefde. Zelfs in deze tijd wilt ze voor ons doorgaan, voor ons pijn lijden, er voor ons zijn. Ze wilde ons troosten met het verlies van haar. Hoe geweldig moet een mens zijn om zo iets te doen? Ik zou ervoor vechten, ervoor door het vuur gaan om haar in ons midden te houden. Dat is waar ze altijd is geweest en dat is waar ze het liefste is. En dat is ook waar ik het liefste ben, altijd ergens met haar in ons midden.