Bluesfestival

Afgelopen zaterdag ging ik naar de tiende editie van het Bluesfestival in Ridderkerk. Omdat het de tiende editie was, had de organisatie een aantal bands die er de afgelopen jaren gespeeld hebben terug laten komen. Uiteindelijk was er een prachtig programma compleet die bestond uit de UB Dolls (ITA), The Veldman Brothers (NL), Twelve Bar Blues Band (NL), King Mo (NL), Julian Sas (NL), Joe Louis Walker (USA) & Nico Wayne Toussaint (FR). Prachtig toch? Zo prachtig dat ik ontzettend blij was dat ik 4 dagen van tevoren toch nog een kaartje kon kopen.

Omdat ik het de voorgaande 3 jaar in de Fakkel (waar het plaatsvond) nogal koud vond, besloot ik me dit jaar goed aan te kleden. Een shirtje met lange mouwen en daaroverheen een zomerjasje leek me genoeg. Niet dus. Ik kon niet stoppen met trillen wat ertoe leidde dat mijn benen onwijs veel pijn deden, al na de eerste band.

De UB Dolls waren als eerst aan de beurt en waren een goed begin. Na 5 tot 6 nummers vond ik het eentonig worden en kon ik eigenlijk niet meer wachten tot The Veldman brothers zouden beginnen. Jammer genoeg was de organisatie niet in mijn handen en kon ik de tijd niet laten vliegen dus moest ik de UB Dolls uitzitten. Ik heb me wel echt kapot gelachen om het Italiaanse accent van de zangeres, als zij Engels sprak. Zo werden de boots die made for walking waren, ineens de boots die made voor wokking waren. En toen ze riep "ARE YOU READY BOOTS?" kon ik alleen maar lachen en hier aan denken; Click .

Toen was het eindelijk zo ver; The Veldman Brothers. Van mijn vader had ik al gehoord dat het een onwijs toffe band was en niets is minder waar. nog geen minuut nadat ze begonnen waren leek iedereen al bezeten te zijn door ze. Het was echt onwijs tof en toen het optreden van The Veldman Brothers tot een einde kwam vond ik het jammer. Snel maar eens even kijken of ze binnenkort ergens in de buurt komen en als ik jou was zou ik dat ook maar doen, als je van Blues houdt dan. Oke, als je van Blues houdt dan moet je ze eigenlijk al kennen.

Hierna kwam, zoals gezegd, de beste bluesband van Nederland. Mijn verwachtingen waren hoog en misschien komt het daardoor maar zo'n groot succes vond ik het nou ook weer niet. De zanger kwam redelijk arrogant over en ik voelde een grote afstand tussen het publiek dat deze band nog niet zo die hard kon als de fans vooraan en de zanger. Ik vond het na een aantal nummers toch eigenlijk wel genoeg, ze wisten me niet te boeien met solo's en praatjes. Vlak nadat het optreden was begonnen raakten er 2 lampen los en werd 1 gedeelte voor het podium afgezet met hekken. Dit was voor niemand een beperking want de vaste fans van de band bezette nog steeds de eerste en tweede rij. Over het algemeen vond ik het niet voldoen aan mijn verwachtingen en zoals ik al eerder zei, afstandelijk tegenover de niet-fans. Toen de band het einde naderde ben ik gaan kijken of ik nog snel iets kon eten voor King Mo begon maar blijkbaar had iedereen dat idee; de kantine stond helemaal vol.

Toen kwam de band waarnaar ik ook had uitgekeken; King Mo. Ik heb ze in 2009 gezien op het Bluesfestival, toen die nog gehouden werd in De Gooth. Helaas was dat niet meer mogelijk omdat het pand niet veilig was. Natuurlijk is een sporthal minder bluesy & minder sfeervol maar de laatste 3 jaar is de organisatie er toch in geslaagd om het minder kaal aan te laten voelen. Met de aanhoudende kou begaven we ons naar het andere podium waar de mannen van King Mo al klaar stonden. King Mo begon & het was gewoon stil. Iedereen luisterde aandachtig naar de mooie stem van zanger Phil Bee maar ook vooral naar het gitaarspel van Sjors Nederlof. De interactie tussen de bandleden van King Mo is duidelijk aanwezig en heel tof om te zien. Plek voor arrogantie is er in deze band niet; er wordt duidelijk samen gewerkt om een geweldig resultaat te krijgen en iedereen heeft daar een duidelijk aandeel in. Dit in tegendeel tot de vorige band. Mensen dansten, mensen zongen en mensen lachten.

Toen het eenmaal afgelopen was had ik niet het gevoel dat de aankomende bands de pijn in mijn benen waard waren en besloot ik naar huis te gaan. Ik heb nog ongeveer 20 minuten meegekregen van Julian Sas. Hoewel hij en zijn band ook erg goed zijn, hou ik persoonlijk niet van zijn stem. Nog voor King Mo begon kreeg ik te horen dat de frituur kapot was en dat er eigenlijk geen warm eten meer was, op een tosti na. En tijdens King Mo ging gedurende 3 nummers het brandalarm af. Dit was ironisch, gezien de burgemeester aan het begin van het festival de organisatie nog geprezen had voor de goede organisatie, het feit dat er nooit incidenten zijn en hoe zij de financiën aan elkaar knopen.

Het tofste aan het bluesfestival vind ik toch wel dat je merkt dat het georganiseerd wordt door een onwijs gepassioneerd team, met als een van de "aanvoerders" Nico Bravenboer. Dus ook namens mij complimenten voor de organisatie, muziek & uitvoering van het Bluesfestival. Ik ga er altijd met plezier heen en kom met goede herinneringen terug, zo ook dit jaar, ondank dat ik eerder weg ging. Het is iets waar ik een jaar lang naar uit kijk en als het dan eindelijk zo ver is, het ook aan mijn verwachtingen voldoet.

Als je van Blues houdt is dit Bluesfestival niet iets wat je zomaar kan missen. Dus komen jullie ook volgend jaar? www.sbrr.nl <- voor meer informatie!