Al meer dan 5 weken ben je weg bij ons, het voelt als een eeuwigheid sinds ik je gezien heb. Nog maar 5 weken sinds je ons verlaten hebt, het voelt als gisteren dat ik je stem nog even hoorde. Je aanwezigheid is nu afwezigheid, een leegte die niet opgevuld kan worden.
Ineens kwam dat ene belletje waar we al jaren op wachtten maar die we nog lang niet verwachtten. Ik schoot omhoog uit bed maar het was al te laat, je kon niet meer wachten op ons. Geen gedag, geen zoen, geen boks, geen blik, alleen maar stilte. Ik ben blij dat je er zelf niet bij kon zijn, dat had je vreselijk gevonden.
Een leven overladen met liefde, warmte en drukte is voldaan en dat neemt niemand je meer af, die vrijheid in zoveel beperking was alsnog een verademing maar daaraan kwam helaas abrupt een einde. Wat had je nog graag in je stoel gezeten en stiekem genoten van alles om je heen en wat hadden we jou daar nog graag zien zitten.
Helaas hebben we niets te wensen en was dat eigenlijk ook niet nodig, het is egoïstisch om te denken dat dat anders had gemoeten want dit is hoe je het wilde en dat heb je gekregen, wie zijn wij om het van je af te nemen om je te vertellen dat we zielsveel van je houden en je niet kwijt willen terwijl je dat wist.
Ik kan nog geen afscheid van je nemen want weg ben je niet maar waarom kan ik je dan niet zien? Waarom kan ik je dan niet horen? Ik wil ook rouwen maar ik ben daar nog niet want je bent nog hier.
zondag 15 september 2019
vrijdag 28 december 2018
Ik mis je
Dag lieveling, ik mis je zo.
Ik mis je als ik aan je denk, ik mis je als ik niet aan je denk, ik mis je als ik adem, als ik kijk, als ik praat, als ik loop, bij alles wat ik doe. Je bent er niet meer.
Nu moeten we een heel nieuw jaar beginnen, voor het eerst zonder jou. Zonder je lieve lach, je ondeugende ogen, je aparte trekjes, je grappige gezegden en gewoon, zonder je aanwezigheid. Voor het eerst in 27 jaar hoef ik je geen gelukkig en gezond nieuwjaar te wensen, voor het eerst in 27 jaar kán ik je geen gelukkig en gezond nieuwjaar wensen.
Ik vind het nog zo moeilijk om over je te praten in de verleden tijd, ik heb nog zo het gevoel dat ik zo naar je toe kan fietsen en je even kan horen en zien. Ik heb nog het gevoel dat je vanmiddag lekker over de gang aan het wandelen bent en dat je me dan zondag gaat vertellen dat je weer zoveel meter hebt gelopen. Ik vind het zo gek dat je er niet meer bent.
Ik betrap mezelf erop dat ik ergens loop en dingen zie waarvan ik denk "Die neem ik voor je mee" en dan komt het soms niet meteen binnen dat dat niet meer kan. Dan loop ik maar weer terug naar waar ik het vandaan heb gepakt en zet ik het daar weer terug. Ik ben zo met je bezig.
Toen ik in Toronto zat, miste ik je zo maar je hield niet zo van bellen. We hebben het een keer of drie gedaan en dat vond je fijn, ik ook want ik miste je zo. Ik dacht maar "Wat nou als ik niet meer tijd met je heb?", ik vind het fijn dat we dat nog wel hebben gehad maar ik had nog zo veel meer tijd met je gewild.
Ik had je nog graag verteld over hoe het op mijn werk gaat, ik had je nog graag horen tellen hoe veel weken er nog komen gaan tot Frankrijk, ik had je nog vaak mee uiteten willen nemen maar het allerliefst van alles had ik nog graag even je hand beet gehad. Gewoon om er even in te knijpen, om je te laten weten dat het goed is.
Ik mis je zo.
Ik mis je als ik aan je denk, ik mis je als ik niet aan je denk, ik mis je als ik adem, als ik kijk, als ik praat, als ik loop, bij alles wat ik doe. Je bent er niet meer.
Nu moeten we een heel nieuw jaar beginnen, voor het eerst zonder jou. Zonder je lieve lach, je ondeugende ogen, je aparte trekjes, je grappige gezegden en gewoon, zonder je aanwezigheid. Voor het eerst in 27 jaar hoef ik je geen gelukkig en gezond nieuwjaar te wensen, voor het eerst in 27 jaar kán ik je geen gelukkig en gezond nieuwjaar wensen.
Ik vind het nog zo moeilijk om over je te praten in de verleden tijd, ik heb nog zo het gevoel dat ik zo naar je toe kan fietsen en je even kan horen en zien. Ik heb nog het gevoel dat je vanmiddag lekker over de gang aan het wandelen bent en dat je me dan zondag gaat vertellen dat je weer zoveel meter hebt gelopen. Ik vind het zo gek dat je er niet meer bent.
Ik betrap mezelf erop dat ik ergens loop en dingen zie waarvan ik denk "Die neem ik voor je mee" en dan komt het soms niet meteen binnen dat dat niet meer kan. Dan loop ik maar weer terug naar waar ik het vandaan heb gepakt en zet ik het daar weer terug. Ik ben zo met je bezig.
Toen ik in Toronto zat, miste ik je zo maar je hield niet zo van bellen. We hebben het een keer of drie gedaan en dat vond je fijn, ik ook want ik miste je zo. Ik dacht maar "Wat nou als ik niet meer tijd met je heb?", ik vind het fijn dat we dat nog wel hebben gehad maar ik had nog zo veel meer tijd met je gewild.
Ik had je nog graag verteld over hoe het op mijn werk gaat, ik had je nog graag horen tellen hoe veel weken er nog komen gaan tot Frankrijk, ik had je nog vaak mee uiteten willen nemen maar het allerliefst van alles had ik nog graag even je hand beet gehad. Gewoon om er even in te knijpen, om je te laten weten dat het goed is.
Ik mis je zo.
maandag 5 november 2018
Het was niet voor niets.
Het is alweer een tijdje geleden dat jullie iets van mij hoorden (niet echt want ik plaats nog steeds teveel op Facebook en op Twitter maar laten we even doen alsof jullie jarenlang niets van mij hebben vernomen omdat ik meedeed aan Grenzeloos Verliefd en geen internetverbinding had in de bossen van Drenthe) maar ik ben terug.
Hoera.
Dank u.
Nou, ik ben nu alweer 3,5 week in het land en het is net alsof ik nooit weggeweest ben. Ik heb het gevoel alsof ik super veel gegroeid ben (Ja mentaal dan, fysiek zit dat er niet meer in helaas) en ook super veel geleerd heb maar niet weggeweest ben. En dan de andere keer voelt het alsof ik ieder moment weer op het vliegtuig terug naar Toronto kan stappen. Ik zou dat ook best wel willen, maar niet voor lang.
Halifax was fantastisch, ik was alleen compleet uitgeput van de laatste paar weken. Verhuizen, in een Air BnB, gedag zeggen tegen iedereen en mijn leven daar, het viel me niet mee. En dan het constant denken aan "Maar hoe moet het dan als ik weer thuis ben?". Ik moet zeggen dat ik het voor nu niet zo erg vind dat ik weer thuis woon, ik had echt tijd nodig om bij te komen en dat gaat toch makkelijker als je niet constant alles alleen hoeft te doen. Halifax bracht me wat rust en wederom vertrouwen in mezelf. Dan liep ik daar rond, over de boardwalk, haren in de wind, vingertoppen eraf geslagen door de scherpe wind, haar van mijn knar geblazen, ogen naar mijn achterhoofd geduwd, heerlijk genietend van al het moois om me heen. Lekker alleen, lekker even zelf genieten van alles.
Ik heb mezelf in Toronto niet altijd de tijd gegeven of gegund om van al het moois om me heen te genieten. Dan liep ik soms ergens waar ik al 20 keer gelopen had en dan dacht ik ineens "Fuck, wat is het hier eigenlijk mooi!". Ik genoot van de kleuren van de bladeren aan de boom, de eekhoorntjes op het pad en de mooie bloemen. Maar als ik dan genoot, dan genoot ik ook van het leven daar. Heerlijk gaan en staan, niemand let op je. Hier staat de buurvrouw voor het raam te koekeloeren als ik om 22u wordt opgehaald door een vriendin. Hier weet iedereen dat ik naar Canada ben geweest maar ik ken ze allemaal niet. Toronto is een stad waarin je je makkelijk eenzaam kunt voelen, als je daar gevoelig voor bent. Ik vond het prachtig, lekker mijn eigen ding doen en niemand kijkt naar je om. Dat vrije gevoel mis ik al vanaf de dag dat ik ben geland.
Maar mijn toekomst ligt hier.
Zoals jullie eerder hebben gelezen, was ik echt bang voor wat mijn terugkomst in Nederland zou brengen. Zou ik Toronto super erg missen? Zou ik wel een baan krijgen? Is dit allemaal voor niets geweest? Voor niets is het sowieso niet geweest, het was een fantastische ervaring waarvoor ik iedereen die eraan mee heeft gewerkt voor altijd dankbaar zal zijn. En de maandag nadat ik landde, had ik al 2 sollicitatiegesprekken. Dinsdag nog 1 en donderdag nog 1.Die van donderdag werd het, en dan heb je ineens 5 dagen na je terugkomst een fulltime baan in debiteurenbeheer (& meer administratieve werkzaamheden) bij een baas die super enthousiast over je is. Binnen een paar uur was het geregeld en zat ik gebakken. Ongelofelijk! En iedereen die zegt "Ik zei toch dat het goed zou komen!" ja bedankt, maar dat moesten we eerst nog maar eens gaan zien. Ik hou er niet om van tevoren te denken dat het toch wel goed komt want het is zo vaak niet goed gekomen en dat zal in de toekomst ook nog wel gebeuren. Maar ik heb nu geleerd dat dat niet uit maakt, want al gaat het slecht, dan komt het weer goed. Alleen dan gaat het weer slecht en komt het weer goed. Dat is het leven.
En ik accepteer dat nu een stuk meer.
Voorheen probeerde ik dingen die ik niet in de hand had te wijzigen. Ik heb niet zo zeer opgegeven maar ik heb het naast me neer gelegd. Er zijn in het afgelopen jaar heel veel dingen gebeurt waarover ik veel na heb kunnen denken. Ik ben nooit iemand geweest die haar gevoel onder banken stopte, daar ben ik te eerlijk voor en ik hou ervan om dat te zijn. Iemand die ik haast niet kende in Toronto, zei tegen mij dat hij mij wel een beetje verdrietig over vond komen soms. Ik denk dat dat niet zo zeer verdriet is maar zo over komt op mensen omdat wat ik zeg best hard kan zijn. En dat snap ik 100%, alleen ben ik zo altijd al geweest. In Toronto heb ik alleen maar gemerkt dat dat best Nederlands is. Ik vind niet dat daar iets mis mee is, al moet je natuurlijk rekening houden met tegen wie je het zegt en wanneer. Ik heb in Toronto mensen gekend die zo nep waren, die iets met je proberen op te bouwen of te forceren wat er niet is. Dat hoeft van mij niet.
Goed, ik ben terug in Nederland, heb een aantal van mijn vrienden al gezien, mijn hele familie en ik heb een fulltime baan binnen een bedrijf waar eigenlijk iedereen op een vast contract werkt. Ik zie de toekomst weer een beetje rooskleurig in en ga proberen dat rooskleurige alleen maar feller te maken. Ik heb hard gewerkt om hier te komen, ik heb mijn leven hier een jaar lang stop gezet maar gelukkig was het niet voor niets. Ik heb echt een super leuke ervaring achter de rug en heb heel veel fijne mensen leren kennen. De dagen dat ik met Joost naar de film ging waren mijn favoriete weekenden en de keren dat ik bij Kara en Neil mocht eten waren mijn favoriete avonden. De keren dat ik er met Durand op uit trok waren mijn favoriete middagen en de keren dat ik met Jessica mocht lachen waren een groot deel van mijn favoriete momenten. Ik ga absoluut nog eens terug! En niet maar 1 keer, hoor.
Doei
Mvg
Gr
Hoera.
Dank u.
Nou, ik ben nu alweer 3,5 week in het land en het is net alsof ik nooit weggeweest ben. Ik heb het gevoel alsof ik super veel gegroeid ben (Ja mentaal dan, fysiek zit dat er niet meer in helaas) en ook super veel geleerd heb maar niet weggeweest ben. En dan de andere keer voelt het alsof ik ieder moment weer op het vliegtuig terug naar Toronto kan stappen. Ik zou dat ook best wel willen, maar niet voor lang.
Halifax was fantastisch, ik was alleen compleet uitgeput van de laatste paar weken. Verhuizen, in een Air BnB, gedag zeggen tegen iedereen en mijn leven daar, het viel me niet mee. En dan het constant denken aan "Maar hoe moet het dan als ik weer thuis ben?". Ik moet zeggen dat ik het voor nu niet zo erg vind dat ik weer thuis woon, ik had echt tijd nodig om bij te komen en dat gaat toch makkelijker als je niet constant alles alleen hoeft te doen. Halifax bracht me wat rust en wederom vertrouwen in mezelf. Dan liep ik daar rond, over de boardwalk, haren in de wind, vingertoppen eraf geslagen door de scherpe wind, haar van mijn knar geblazen, ogen naar mijn achterhoofd geduwd, heerlijk genietend van al het moois om me heen. Lekker alleen, lekker even zelf genieten van alles.
Ik heb mezelf in Toronto niet altijd de tijd gegeven of gegund om van al het moois om me heen te genieten. Dan liep ik soms ergens waar ik al 20 keer gelopen had en dan dacht ik ineens "Fuck, wat is het hier eigenlijk mooi!". Ik genoot van de kleuren van de bladeren aan de boom, de eekhoorntjes op het pad en de mooie bloemen. Maar als ik dan genoot, dan genoot ik ook van het leven daar. Heerlijk gaan en staan, niemand let op je. Hier staat de buurvrouw voor het raam te koekeloeren als ik om 22u wordt opgehaald door een vriendin. Hier weet iedereen dat ik naar Canada ben geweest maar ik ken ze allemaal niet. Toronto is een stad waarin je je makkelijk eenzaam kunt voelen, als je daar gevoelig voor bent. Ik vond het prachtig, lekker mijn eigen ding doen en niemand kijkt naar je om. Dat vrije gevoel mis ik al vanaf de dag dat ik ben geland.
Maar mijn toekomst ligt hier.
Zoals jullie eerder hebben gelezen, was ik echt bang voor wat mijn terugkomst in Nederland zou brengen. Zou ik Toronto super erg missen? Zou ik wel een baan krijgen? Is dit allemaal voor niets geweest? Voor niets is het sowieso niet geweest, het was een fantastische ervaring waarvoor ik iedereen die eraan mee heeft gewerkt voor altijd dankbaar zal zijn. En de maandag nadat ik landde, had ik al 2 sollicitatiegesprekken. Dinsdag nog 1 en donderdag nog 1.Die van donderdag werd het, en dan heb je ineens 5 dagen na je terugkomst een fulltime baan in debiteurenbeheer (& meer administratieve werkzaamheden) bij een baas die super enthousiast over je is. Binnen een paar uur was het geregeld en zat ik gebakken. Ongelofelijk! En iedereen die zegt "Ik zei toch dat het goed zou komen!" ja bedankt, maar dat moesten we eerst nog maar eens gaan zien. Ik hou er niet om van tevoren te denken dat het toch wel goed komt want het is zo vaak niet goed gekomen en dat zal in de toekomst ook nog wel gebeuren. Maar ik heb nu geleerd dat dat niet uit maakt, want al gaat het slecht, dan komt het weer goed. Alleen dan gaat het weer slecht en komt het weer goed. Dat is het leven.
En ik accepteer dat nu een stuk meer.
Voorheen probeerde ik dingen die ik niet in de hand had te wijzigen. Ik heb niet zo zeer opgegeven maar ik heb het naast me neer gelegd. Er zijn in het afgelopen jaar heel veel dingen gebeurt waarover ik veel na heb kunnen denken. Ik ben nooit iemand geweest die haar gevoel onder banken stopte, daar ben ik te eerlijk voor en ik hou ervan om dat te zijn. Iemand die ik haast niet kende in Toronto, zei tegen mij dat hij mij wel een beetje verdrietig over vond komen soms. Ik denk dat dat niet zo zeer verdriet is maar zo over komt op mensen omdat wat ik zeg best hard kan zijn. En dat snap ik 100%, alleen ben ik zo altijd al geweest. In Toronto heb ik alleen maar gemerkt dat dat best Nederlands is. Ik vind niet dat daar iets mis mee is, al moet je natuurlijk rekening houden met tegen wie je het zegt en wanneer. Ik heb in Toronto mensen gekend die zo nep waren, die iets met je proberen op te bouwen of te forceren wat er niet is. Dat hoeft van mij niet.
Goed, ik ben terug in Nederland, heb een aantal van mijn vrienden al gezien, mijn hele familie en ik heb een fulltime baan binnen een bedrijf waar eigenlijk iedereen op een vast contract werkt. Ik zie de toekomst weer een beetje rooskleurig in en ga proberen dat rooskleurige alleen maar feller te maken. Ik heb hard gewerkt om hier te komen, ik heb mijn leven hier een jaar lang stop gezet maar gelukkig was het niet voor niets. Ik heb echt een super leuke ervaring achter de rug en heb heel veel fijne mensen leren kennen. De dagen dat ik met Joost naar de film ging waren mijn favoriete weekenden en de keren dat ik bij Kara en Neil mocht eten waren mijn favoriete avonden. De keren dat ik er met Durand op uit trok waren mijn favoriete middagen en de keren dat ik met Jessica mocht lachen waren een groot deel van mijn favoriete momenten. Ik ga absoluut nog eens terug! En niet maar 1 keer, hoor.
Doei
Mvg
Gr
maandag 13 augustus 2018
Dag lieve vriendin
Het is de zomer van 2016, ik ben net aangenomen bij een organisatie als vakantiehulp in de schoonmaak. Ik bel aan bij een huis niet ver van waar ik woon vandaan. Ik weet niet wat of wie ik moet verwachten, het is pas mijn tweede week en ik heb al zo veel verschillende mensen getroffen. Als ik de deurbel indruk, duurt het lang voor de deur open gaat. Er staat een nette, oudere vrouw met rollator die iets voorzichtig mij naar binnen laat. Ik heb het gevoel alsof ze onwijs over me oordeelt, ze kijkt naar mijn haar en tatoeages maar zegt niets. We hebben het over wat er gedaan moet worden en ik ga aan de slag, als ik klaar ben vraagt ze of ik iets wil drinken. Daar begon een van de meest waardevolle vriendschappen in mijn leven tot nu toe.
Voor we het wisten waren we al door de eerste 50 jaar van haar leven heen, toen kwam de andere 41 nog. Ik kwam erachter dat ze 91 jaar oud was, ze woonde alleen in een groot huis waar tot een aantal jaar geleden, haar man haar bijstond. Helaas was hij al overleden maar ze hebben een prachtige tijd gehad samen. We gingen van het ene onderwerp naar het andere en de tijd vloog voorbij. Ik zou 5 weken lang bij haar schoonmaken, 2 keer per week voor 2 uur. Uiteindelijk kwam ik, als mijn rooster het toeliet, een uur van tevoren en bleef ik een uur erna. We dronken eerst een lekker bakje thee met een heel oud chocolaatje of koekje erbij, dan ging ik aan de slag en dan hadden we altijd een glaasje sinaasappelsap en een plakje cake.
In mijn tweede week dat ik bij haar werkte, kwam uit dat mijn ouders gingen scheiden. Mevrouw wist inmiddels al veel over mijn leven dus het duurde niet lang voor ze er achter kwam dat er iets aan de hand was. Ze heeft mij toen zo gesteund, ze heeft me zo veel perspectieven laten zien en door haar ben ik er best goed doorheen gekomen. Toen die 5 weken voorbij waren kwam haar gewone hulp terug. Helaas viel er iets voor en mocht ik terug naar haar, dit keer tot mijn contract afliep en uiteindelijk zelfs tot ik naar Toronto vertrok. Ik begon meer voor haar te doen in mijn eigen tijd, een boodschapje hier en daar, wat eten dat ze nog wilde proberen of waar ze echt trek in had.
Ik bewonderde haar zo, ze had veel verloren en nog zei ze altijd dat ze nog zo veel had om voor te leven. Ze waardeerde iedereens hulp zo intens. Wat ze niet wist, is dat ze ons net zo hielp. Haar deur stond altijd open, je kreeg koffie of thee, een chocolaatje of koekje, wat wijze raad, een dosis humor en altijd een glimlach na. Ze kon zo hard schaterlachen en was zo ondeugend.
Toen ik haar vorig jaar vertelde dat ik 5 weken naar Toronto zou gaan, was ze daar niet blij mee. Haar vorige ervaringen met (tijdelijke) thuishulp waren echt niet goed, daardoor had ze haar vertrouwen verloren. Ik vond het moeilijk om haar achter te laten maar hoopte dat de 5 weken voorbij zouden vliegen voor haar, dat deden ze gelukkig. Later kwam het gedeelte waar ik haar moest vertellen dat ik de keuze had gemaakt dat ik voor een jaar naar Toronto zou gaan, vooral om mijn carriere een beetje te helpen. Ze begreep het maar was meteen verdrietig. De weken erna hebben we nog genoten van een bakje thee en een plakje cake, tot ik dan echt voor de laatste keer kwam.
Samen hebben we gehuild, ik heb haar beloofd dat ik haar elke maand iets zou laten horen. Maar zo veel mensen komen hun beloftes niet na dus ze zei "Dat zien we dan wel.". Toen ik de deur uitliep, had ik een brok in mijn keel. Ze was al 92 nu, een mens van de dag. Op 24 oktober stuurde ik haar mijn eerste kaartje, op de kaart stonden mijn appartement en de omgeving. Een paar dagen daarna belde ik haar en dan kletsten we erover. Zo ging dat eigenlijk elke maand, tot ik in januari een week naar huis toe kwam. Toen we elkaar weer zagen was het alsof ik nooit weg was geweest. We verzekerden elkaar ervan dat de tijd naar oktober ook zou vliegen, dat dat net zo snel zou gaan.
Ik wist helaas niet dat ik haar in mei voor het allerlaatst zou spreken. Ik wist niet dat de telefoon niet opgepakt ging worden in juni, dat ze met veel pijn en weinig energie in het ziekenhuis zou liggen in juli en uiteindelijk zou overlijden in augustus.
Als ik dat wel had geweten had ik haar verzekerd van dat haar God, waarin zij sterk geloofd, bestaat. En dat die op haar wacht aan de hemelpoort, waar hij haar dan koningin maakt omdat ze het meest onbaatzuchtige en zorgzame mens op de hele planeet is. Daar zullen haar man en dochter op haar wachten. Ik had haar gerust gesteld, gezegd dat het zo echt goed is en dat ik onze tijd samen zo gewaardeerd heb. 93 jaar mocht ze worden, het is niet makkelijk geweest maar wat was ze altijd tevreden. Ik geloof niet in God, ik geloof niet in de hemel of de hel maar mocht ik verkeerd zitten en mochten die er wel zijn, dan prijst iedereen in de hemel zich gelukkig met haar aanwezigheid.
Haar kracht, haar doorzettingsvermogen, haar humor, haar wijsheid, haar zorgzaamheid en haar eerlijkheid zorgden ervoor dat ze veel jonger over kwam dan ze daadwerkelijk was. Helaas voelde ze zich lichamelijk wel 93.
Na de 5 eerste weken die ik voor haar had gewerkt, kreeg ik een kaart waar op stond "Bedankt voor je vriendschap" en nu zijn we dat voor altijd, vriendinnen. Ik miste haar de afgelopen maanden al maar het idee dat ik nu nooit meer met haar kan praten of haar maar eventjes kan zien breekt mijn hart elke seconde een beetje meer. Het is het leven en 93 is ook onwijs oud maar uiteindelijk wil je van niemand waar je om geeft afscheid nemen. Ik wist dat onze tijd samen geen lange tijd zou zijn maar het had van mij nog wel minimaal 7 jaar mogen duren. Het was kort maar zo krachtig. Het was een eer om in haar gezelschap te mogen zijn.
Dag lieve vriendin, het gaat u goed.
Voor we het wisten waren we al door de eerste 50 jaar van haar leven heen, toen kwam de andere 41 nog. Ik kwam erachter dat ze 91 jaar oud was, ze woonde alleen in een groot huis waar tot een aantal jaar geleden, haar man haar bijstond. Helaas was hij al overleden maar ze hebben een prachtige tijd gehad samen. We gingen van het ene onderwerp naar het andere en de tijd vloog voorbij. Ik zou 5 weken lang bij haar schoonmaken, 2 keer per week voor 2 uur. Uiteindelijk kwam ik, als mijn rooster het toeliet, een uur van tevoren en bleef ik een uur erna. We dronken eerst een lekker bakje thee met een heel oud chocolaatje of koekje erbij, dan ging ik aan de slag en dan hadden we altijd een glaasje sinaasappelsap en een plakje cake.
In mijn tweede week dat ik bij haar werkte, kwam uit dat mijn ouders gingen scheiden. Mevrouw wist inmiddels al veel over mijn leven dus het duurde niet lang voor ze er achter kwam dat er iets aan de hand was. Ze heeft mij toen zo gesteund, ze heeft me zo veel perspectieven laten zien en door haar ben ik er best goed doorheen gekomen. Toen die 5 weken voorbij waren kwam haar gewone hulp terug. Helaas viel er iets voor en mocht ik terug naar haar, dit keer tot mijn contract afliep en uiteindelijk zelfs tot ik naar Toronto vertrok. Ik begon meer voor haar te doen in mijn eigen tijd, een boodschapje hier en daar, wat eten dat ze nog wilde proberen of waar ze echt trek in had.
Ik bewonderde haar zo, ze had veel verloren en nog zei ze altijd dat ze nog zo veel had om voor te leven. Ze waardeerde iedereens hulp zo intens. Wat ze niet wist, is dat ze ons net zo hielp. Haar deur stond altijd open, je kreeg koffie of thee, een chocolaatje of koekje, wat wijze raad, een dosis humor en altijd een glimlach na. Ze kon zo hard schaterlachen en was zo ondeugend.
Toen ik haar vorig jaar vertelde dat ik 5 weken naar Toronto zou gaan, was ze daar niet blij mee. Haar vorige ervaringen met (tijdelijke) thuishulp waren echt niet goed, daardoor had ze haar vertrouwen verloren. Ik vond het moeilijk om haar achter te laten maar hoopte dat de 5 weken voorbij zouden vliegen voor haar, dat deden ze gelukkig. Later kwam het gedeelte waar ik haar moest vertellen dat ik de keuze had gemaakt dat ik voor een jaar naar Toronto zou gaan, vooral om mijn carriere een beetje te helpen. Ze begreep het maar was meteen verdrietig. De weken erna hebben we nog genoten van een bakje thee en een plakje cake, tot ik dan echt voor de laatste keer kwam.
Samen hebben we gehuild, ik heb haar beloofd dat ik haar elke maand iets zou laten horen. Maar zo veel mensen komen hun beloftes niet na dus ze zei "Dat zien we dan wel.". Toen ik de deur uitliep, had ik een brok in mijn keel. Ze was al 92 nu, een mens van de dag. Op 24 oktober stuurde ik haar mijn eerste kaartje, op de kaart stonden mijn appartement en de omgeving. Een paar dagen daarna belde ik haar en dan kletsten we erover. Zo ging dat eigenlijk elke maand, tot ik in januari een week naar huis toe kwam. Toen we elkaar weer zagen was het alsof ik nooit weg was geweest. We verzekerden elkaar ervan dat de tijd naar oktober ook zou vliegen, dat dat net zo snel zou gaan.
Ik wist helaas niet dat ik haar in mei voor het allerlaatst zou spreken. Ik wist niet dat de telefoon niet opgepakt ging worden in juni, dat ze met veel pijn en weinig energie in het ziekenhuis zou liggen in juli en uiteindelijk zou overlijden in augustus.
Als ik dat wel had geweten had ik haar verzekerd van dat haar God, waarin zij sterk geloofd, bestaat. En dat die op haar wacht aan de hemelpoort, waar hij haar dan koningin maakt omdat ze het meest onbaatzuchtige en zorgzame mens op de hele planeet is. Daar zullen haar man en dochter op haar wachten. Ik had haar gerust gesteld, gezegd dat het zo echt goed is en dat ik onze tijd samen zo gewaardeerd heb. 93 jaar mocht ze worden, het is niet makkelijk geweest maar wat was ze altijd tevreden. Ik geloof niet in God, ik geloof niet in de hemel of de hel maar mocht ik verkeerd zitten en mochten die er wel zijn, dan prijst iedereen in de hemel zich gelukkig met haar aanwezigheid.
Haar kracht, haar doorzettingsvermogen, haar humor, haar wijsheid, haar zorgzaamheid en haar eerlijkheid zorgden ervoor dat ze veel jonger over kwam dan ze daadwerkelijk was. Helaas voelde ze zich lichamelijk wel 93.
Na de 5 eerste weken die ik voor haar had gewerkt, kreeg ik een kaart waar op stond "Bedankt voor je vriendschap" en nu zijn we dat voor altijd, vriendinnen. Ik miste haar de afgelopen maanden al maar het idee dat ik nu nooit meer met haar kan praten of haar maar eventjes kan zien breekt mijn hart elke seconde een beetje meer. Het is het leven en 93 is ook onwijs oud maar uiteindelijk wil je van niemand waar je om geeft afscheid nemen. Ik wist dat onze tijd samen geen lange tijd zou zijn maar het had van mij nog wel minimaal 7 jaar mogen duren. Het was kort maar zo krachtig. Het was een eer om in haar gezelschap te mogen zijn.
Dag lieve vriendin, het gaat u goed.
woensdag 4 juli 2018
Here we go
Omg... is it... is it really a blog in English? Is this the real life? I’m not gonna go into the fantasy part because it is overplayed and makes me think of way too many things. Like the Fanta boat that says is this just Fanta sea? That everyone still posts in 2018 even though the meme was first seen in 2009. This is definitely not how I wanted to start this blog. I also don’t know how I did want to start it.
Anyway, now that we broke the ice and we know each other a little better (not really but let’s go with it), it’s time to go to the second base; Emotional baggage. You’re stuck here now, there’s no way back.
Since I’ve been here, it’s kind of been weird when it comes to emotions. At first I felt happy to be here, then something happened that made me doubt myself and my abilities even though I shouldn’t even have in the first place because it was completely out of my hands, then the missing part came because I missed Christmas at home, then I was happy to go home for a week, happy to come back, in between there was a lot of anger because Toronto wanted me to freeze to death.
I appreciate the effort but you failed, Mother Nature, Toronto location. Now you’re trying to burn me to death, I plan on installing a fan in my rib cage.
Anyway, the last few months have been great but also confusing. In May, one of my best friends stopped by and it made me see what it’d be like if my friends were here. It would be so much better. I’m not one to go out of the house often, I’m ok inside although I also love being outside. There’s a lot of things to do here, when you’re with friends. I don’t mind going to a concert or the cinema by myself because that’s places where you don’t talk anyway but I always want to share my experiences with someone because I always have so many thoughts I would like to share.
My mom and her husband were here for two weeks, a week ago they left. They made me realize what it’d be like if my family was here. Going out for lunch, going shopping, going out for dinner but mainly just talking after a long day. Like I said, I have so many thoughts and in order to process them, I need to talk about them.
I think that if they were here, I would stay here. The city is so big, there’s always something to do, even late at night. I don’t really make new friends easily because I don’t really go to places where you do that. My friends are all from high school or from concerts, or even social media and we met irl. I don’t drink, don’t smoke, don’t do drugs so I see no fun in just going to the pub and sitting there. I don’t like forcing myself into things just to be “social”. I feel like I also don’t really need that. “Making friends” is just such a weird thing, like you’re doing it on purpose. The friends I have are not people I specifically looked for. They are people I clicked with and with whom it flowed naturally.
I made one very good friend here and that’s actually a coworker. I sure am going to miss her and her husband. You know, sometimes when people ask you over, it feels forced. With them, it never did. It never felt like we had dinner because they felt like they had to invite me. It never felt like I could tell her everything and she’d listen and reply because she felt like she had to. It feels genuine and that’s what I truly appreciate. I’d rather not be invited than feel uncomfortable because it doesn’t feel genuine.
Like I said, I’ve had a lot of emotions and fortunately there’s things such as whataapp, messenger and video calls that make it possible to call home or friends. I honestly can’t wait to go home, except for the part where I’m going to miss the people I’ve gotten to know here. It’s been a good experience and I still have a couple of months to make some more memories. I’m very fortunate to have been here and to have had this experience. There’s always ups and downs, it gets worse before it gets better and then it gets worse and gets better again.
Anyway, now that we broke the ice and we know each other a little better (not really but let’s go with it), it’s time to go to the second base; Emotional baggage. You’re stuck here now, there’s no way back.
Since I’ve been here, it’s kind of been weird when it comes to emotions. At first I felt happy to be here, then something happened that made me doubt myself and my abilities even though I shouldn’t even have in the first place because it was completely out of my hands, then the missing part came because I missed Christmas at home, then I was happy to go home for a week, happy to come back, in between there was a lot of anger because Toronto wanted me to freeze to death.
I appreciate the effort but you failed, Mother Nature, Toronto location. Now you’re trying to burn me to death, I plan on installing a fan in my rib cage.
Anyway, the last few months have been great but also confusing. In May, one of my best friends stopped by and it made me see what it’d be like if my friends were here. It would be so much better. I’m not one to go out of the house often, I’m ok inside although I also love being outside. There’s a lot of things to do here, when you’re with friends. I don’t mind going to a concert or the cinema by myself because that’s places where you don’t talk anyway but I always want to share my experiences with someone because I always have so many thoughts I would like to share.
My mom and her husband were here for two weeks, a week ago they left. They made me realize what it’d be like if my family was here. Going out for lunch, going shopping, going out for dinner but mainly just talking after a long day. Like I said, I have so many thoughts and in order to process them, I need to talk about them.
I think that if they were here, I would stay here. The city is so big, there’s always something to do, even late at night. I don’t really make new friends easily because I don’t really go to places where you do that. My friends are all from high school or from concerts, or even social media and we met irl. I don’t drink, don’t smoke, don’t do drugs so I see no fun in just going to the pub and sitting there. I don’t like forcing myself into things just to be “social”. I feel like I also don’t really need that. “Making friends” is just such a weird thing, like you’re doing it on purpose. The friends I have are not people I specifically looked for. They are people I clicked with and with whom it flowed naturally.
I made one very good friend here and that’s actually a coworker. I sure am going to miss her and her husband. You know, sometimes when people ask you over, it feels forced. With them, it never did. It never felt like we had dinner because they felt like they had to invite me. It never felt like I could tell her everything and she’d listen and reply because she felt like she had to. It feels genuine and that’s what I truly appreciate. I’d rather not be invited than feel uncomfortable because it doesn’t feel genuine.
Like I said, I’ve had a lot of emotions and fortunately there’s things such as whataapp, messenger and video calls that make it possible to call home or friends. I honestly can’t wait to go home, except for the part where I’m going to miss the people I’ve gotten to know here. It’s been a good experience and I still have a couple of months to make some more memories. I’m very fortunate to have been here and to have had this experience. There’s always ups and downs, it gets worse before it gets better and then it gets worse and gets better again.
dinsdag 12 juni 2018
Een veer in je reet?
Inmiddels zijn we al ver over de helft van mijn verblijf. Voor ik wegging was het “ik ga een heel jaar weg...” maar al 8 maanden van dat jaar zijn voorbij. Acht maanden! Waanzin. Inmiddels werk ik weer naar mijn toekomst thuis toe, ik wil graag sollicitatiegesprekken hebben staan nadat ik weer thuis ben. Ik kijk ernaar uit om thuis verder te kunnen met mijn leven, om mijn eigen plek in deze wereld verder op te bouwen. Ik denk niet dat het makkelijk zal worden maar dat zou ook wel erg saai zijn, hè...
Weet je, ik heb nooit gehad dat ik wist wat ik wilde worden. Ik vond werken bij de brandweer of bij de politie altijd gaaf, was zo stoer om te zien. Dat was ook maar tot ik een jaar of 12 was, daarvoor is dolfijnentrainer natuurlijk ook nog eens langs gekomen. Maar na mijn twaalfde heb ik het volgens mij nooit geweten. Ik kan me ook nooit herinneren wat ik op schreef als ze mij vroegen waar ik mezelf in 5 of 10 jaar zag. Vanaf mijn zestiende was het iets vaags als “goede baan, huisdieren, gelukkig”, nooit iets specifieks. Ik heb nooit gedroomd van een gezinnetje, ik ben daar niet mee bezig en nooit mee bezig geweest. Nu ik hier zit is dat ook niet veranderd, het zit gewoon niet in mij.
Ik heb altijd moeite gehad met naar het grotere plaatje kijken. Wij waren geen rijk gezin, ook zeker niet arm en we kwamen nooit wat tekort maar ik hoefde geen cadeautjes van over de €25 voor kerst of Sinterklaas, ik hoefde geen super coole step en ik hoefde niet perse de nieuwste telefoon. Alles wat wij hadden, daar werkten mijn ouders hard voor. Ik denk dat ik daarom misschien snel tevreden ben. Voor mij is een baan hebben altijd een kwestie geweest van “verdien ik goed en ben ik gelukkig?”. Ik weet niet wat mijn passie is, ik weet niet wat bij mij zou passen en er is niets wat ik mezelf tot een pensioen zie doen. Ik ben sowieso meer van het doen dan van hele dagen op kantoor zitten. Ik vind creatief zijn leuk, nieuwe manieren ontdekken waarop je iets kunt doen, mensen weten te bereiken en mensen helpen. Dat zijn dingen waarvan ik kan zeggen dat ik dat wel zoek in een baan. Daar houdt het ook mee op.
Dat ik nooit fan ben geweest van naar school gaan, is geen geheim. Middelbare school maar net gehaald (niet omdat ik het niet kon maar omdat ik niet gemotiveerd was), eerste studie gestopt (te saai, paste niet bij mij), tweede studie gestopt (ging plots in een andere richting en dat was iets waardoor ik weer motivatie kwijt was) en mijn derde studie werd ook niks, al was dat een studie die mij wel motiveerde, dat werd alleen niks omdat er wiskunde bij betrokken was. Ik heb wel iets uitdagends nodig, iets waarin ik mijn grenzen kan verleggen.
Hier op kantoor ben ik nog steeds bang als de telefoon gaat. De eerste paar keren was dat omdat ik dacht dat ze mij niet zouden kunnen verstaan of begrijpen maar nu is het omdat ik bang ben dat ik hén niet begrijp, hoewel het 9 van de 10 keer goed gaat. En als het dan toch die ene keer mis gaat, kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan! Ik heb hier geleerd met wildvreemden te communiceren en dat ook nog eens in een andere taal. Ik heb hier geleerd verschillende services op te zetten, in een andere taal. Ik vind dat allemaal interessant. Maar weet je, iedereen heeft zoveel wensen en ze gaan lang niet allemaal uitkomen, daarom ben ik al blij als ik goed geld verdien en gelukkig ben.
We hadden nooit veel maar we hadden nooit niets, juist wat daar tussenin zit is waardevol geweest. “Ik wil, ik wil, ik wil”, ik wil zoveel. We willen allemaal zoveel. Maar zoveel is nooit teveel, zolang je er wat voor wil doen. Ik zie er nu alweer tegenop om te reageren op vacatures omdat ik toch al denk “ik ben daar toch niet goed genoeg voor?” of “ik heb toch niet genoeg ervaring?”. Mijn gedachten wisselen zo erg, de ene keer lul ik mezelf naar de hoogste bergtop en schreeuw ik er vanaf dat ik in Toronto werk, hier een baan heb waarvoor ik geen ervaring had, dat goed doe en het ook nog eens financieel niet slecht doe. De andere keer lig ik onderaan die hoogste berg te miepen, hoor ik alleen maar ge-maar in mijn hoofd want ja, ik heb echt geen diploma en ik heb echt niet zoveel ervaring en ik vind mezelf daar niet voor geschikt en ik ga nooit goed genoeg zijn voor een bedrijf. En 2 minuten later ga ik weer terug naar het vorige. 2 minuten daarna weer terug naar het laatste.
Je gedachten kunnen je zo bespelen, zelf manipulatie is echt één van de meest ontmoedigende dingen die er is. Je kan zoveel veren in mijn kont steken als je wil maar als ik ze er zelf allemaal weer uittrek, voel ik er niks meer van. Ik moet die veer in mijn eigen hol steken.
Nou dit draaide weer op helemaal niets uit.
Weet je, ik heb nooit gehad dat ik wist wat ik wilde worden. Ik vond werken bij de brandweer of bij de politie altijd gaaf, was zo stoer om te zien. Dat was ook maar tot ik een jaar of 12 was, daarvoor is dolfijnentrainer natuurlijk ook nog eens langs gekomen. Maar na mijn twaalfde heb ik het volgens mij nooit geweten. Ik kan me ook nooit herinneren wat ik op schreef als ze mij vroegen waar ik mezelf in 5 of 10 jaar zag. Vanaf mijn zestiende was het iets vaags als “goede baan, huisdieren, gelukkig”, nooit iets specifieks. Ik heb nooit gedroomd van een gezinnetje, ik ben daar niet mee bezig en nooit mee bezig geweest. Nu ik hier zit is dat ook niet veranderd, het zit gewoon niet in mij.
Ik heb altijd moeite gehad met naar het grotere plaatje kijken. Wij waren geen rijk gezin, ook zeker niet arm en we kwamen nooit wat tekort maar ik hoefde geen cadeautjes van over de €25 voor kerst of Sinterklaas, ik hoefde geen super coole step en ik hoefde niet perse de nieuwste telefoon. Alles wat wij hadden, daar werkten mijn ouders hard voor. Ik denk dat ik daarom misschien snel tevreden ben. Voor mij is een baan hebben altijd een kwestie geweest van “verdien ik goed en ben ik gelukkig?”. Ik weet niet wat mijn passie is, ik weet niet wat bij mij zou passen en er is niets wat ik mezelf tot een pensioen zie doen. Ik ben sowieso meer van het doen dan van hele dagen op kantoor zitten. Ik vind creatief zijn leuk, nieuwe manieren ontdekken waarop je iets kunt doen, mensen weten te bereiken en mensen helpen. Dat zijn dingen waarvan ik kan zeggen dat ik dat wel zoek in een baan. Daar houdt het ook mee op.
Dat ik nooit fan ben geweest van naar school gaan, is geen geheim. Middelbare school maar net gehaald (niet omdat ik het niet kon maar omdat ik niet gemotiveerd was), eerste studie gestopt (te saai, paste niet bij mij), tweede studie gestopt (ging plots in een andere richting en dat was iets waardoor ik weer motivatie kwijt was) en mijn derde studie werd ook niks, al was dat een studie die mij wel motiveerde, dat werd alleen niks omdat er wiskunde bij betrokken was. Ik heb wel iets uitdagends nodig, iets waarin ik mijn grenzen kan verleggen.
Hier op kantoor ben ik nog steeds bang als de telefoon gaat. De eerste paar keren was dat omdat ik dacht dat ze mij niet zouden kunnen verstaan of begrijpen maar nu is het omdat ik bang ben dat ik hén niet begrijp, hoewel het 9 van de 10 keer goed gaat. En als het dan toch die ene keer mis gaat, kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan! Ik heb hier geleerd met wildvreemden te communiceren en dat ook nog eens in een andere taal. Ik heb hier geleerd verschillende services op te zetten, in een andere taal. Ik vind dat allemaal interessant. Maar weet je, iedereen heeft zoveel wensen en ze gaan lang niet allemaal uitkomen, daarom ben ik al blij als ik goed geld verdien en gelukkig ben.
We hadden nooit veel maar we hadden nooit niets, juist wat daar tussenin zit is waardevol geweest. “Ik wil, ik wil, ik wil”, ik wil zoveel. We willen allemaal zoveel. Maar zoveel is nooit teveel, zolang je er wat voor wil doen. Ik zie er nu alweer tegenop om te reageren op vacatures omdat ik toch al denk “ik ben daar toch niet goed genoeg voor?” of “ik heb toch niet genoeg ervaring?”. Mijn gedachten wisselen zo erg, de ene keer lul ik mezelf naar de hoogste bergtop en schreeuw ik er vanaf dat ik in Toronto werk, hier een baan heb waarvoor ik geen ervaring had, dat goed doe en het ook nog eens financieel niet slecht doe. De andere keer lig ik onderaan die hoogste berg te miepen, hoor ik alleen maar ge-maar in mijn hoofd want ja, ik heb echt geen diploma en ik heb echt niet zoveel ervaring en ik vind mezelf daar niet voor geschikt en ik ga nooit goed genoeg zijn voor een bedrijf. En 2 minuten later ga ik weer terug naar het vorige. 2 minuten daarna weer terug naar het laatste.
Je gedachten kunnen je zo bespelen, zelf manipulatie is echt één van de meest ontmoedigende dingen die er is. Je kan zoveel veren in mijn kont steken als je wil maar als ik ze er zelf allemaal weer uittrek, voel ik er niks meer van. Ik moet die veer in mijn eigen hol steken.
Nou dit draaide weer op helemaal niets uit.
zondag 15 april 2018
Jullie
Dit weekend was ik hier alweer een half jaar. Die zes maanden zijn echt voorbij gevlogen. Ik snap niet zo goed waarom mensen mij blijven vragen wat ik allemaal al heb gezien. Ik werk gewoon 40 uur per week, OV is best prijzig, ik heb geen rijbewijs en/of auto én het is hier al sinds eind november winter. Stop dus a.u.b met die vraag, ik post wel gewoon foto’s als ik ergens ben geweest.
Joost en ik proberen bijna ieder weekend naar een film te gaan, we hebben er al best veel gezien. O.a;
Three Billboards
Lady Bird
Love, Simon
Phantom Thread
Black Panther
Victoria & Abdul
Murder on the Oriënt Express
Red Sparrow
Er zijn er nog meer maar die kan ik me even niet herinneren aangezien ik momenteel uit bed geblazen word door de hevige wind.
Goed, 6 maanden. Klinkt lang, is kort. Aan de ene kant leuk, aan de andere kant wat minder. Ik kijk nu vooral uit naar de zomer, het zal dan een stuk makkelijker zijn om wat leuks te gaan doen, al is het in m’n eentje. Over een paar weken komt Tessa langs, over 2 maanden mijn moeder en Gerrit, in augustus Elma en Sifa voor 2! weken en erna komt Wesley nog een paar dagen. Allemaal super lief dat ze langs komen.
Ik vind het moeilijk om dingen te missen. Dingen zoals verjaardagen, lekker uiteten of gewoon even bij mijn opa’s en oma langs. Binnenkort is één van mijn oude klantjes die ik bij Aafje had jarig en word zij 93. Had ik onwijs graag bij willen zijn. Maar wat ik ervoor terug krijg is super fijn.
Ik doe onwijs veel ervaring op. Niet alleen qua werk maar ook sociaal. Hoe ga je om met iemand waar je niet aan kunt wennen? Hoe ga je om met iemand wiens kijk op de wereld zo anders is en daardoor mensen respectloos behandelt? Het zijn best moeilijke dingen die ik voorheen nog niet echt tegen gekomen ben. Normaal zou je zeggen “joh, doei hè!” maar als je in een situatie zit waarin je niet weg kunt lopen van diegene, moet je dat wel even handiger aanpakken.
Er is onwijs veel te doen hier, zeker met lekker weer. Dan zal mijn mening over de stad ook wel veranderen maar dat zal niet wegnemen dat ik voel dat mijn toekomst niet hier is. Mijn toekomst is in Nederland. En ja, ergens dicht(er)bij mijn familie en vrienden. Ik waardeerde hen altijd al maar nu ik hier ben nog meer. Je moet begrijpen dat mijn familie er áltijd voor mij is geweest, niet alleen als alles leuk is of toen alles beter werd. Ik heb hen altijd als support system gehad. Er zijn weinig vrienden die ik vanaf de middelbare ken maar ik ken ze inmiddels allemaal al wel 8, 9 en 10 jaar. We zijn met elkaar gegroeid als we niet uit elkaar gegroeid zijn.
Het is vreemd. Als ik thuis ben, zie ik mijn vrienden die ver weg wonen helemaal niet zo vaak. Nu ik hier zit, mis ik ze. Juist omdat ik niet zo even de trein kan pakken en naar Groningen kan gaan. Juist omdat zij niet even kunnen zeggen “hè Mies, heb je dan en dan tijd?”. Zo gek.
Maar als dit half jaar iets heeft gedaan, dan is het dat ik mijn familie en vrienden nog meer waardeer dan ik al deed. Natuurlijk praat ik met ze als ik ergens mee zit of als zij ergens mee zitten maar het is niet hetzelfde. Elma en Sifa sturen mij berichtjes en foto’s als ze nieuwe kleding kopen, normaal zou ik mee gaan shoppen of kon ik het irl zien. Als ik ga shoppen of geshopt heb, doe ik hetzelfde. Het fijne is wel dat mijn vriendschappen zo sterk zijn dat we elkaar nog steeds met regelmaat spreken. En ik weet ook dat als dat even niet zo is, dat niets verandert aan de sterkte van de vriendschap.
Het is gewoon fijn dat je enorm op mensen kunt bouwen en dat je weet dat als je terug bent, daaraan niets verandert is.
Lieve familie en vrienden,
Ik heb het nog niet vaak genoeg gezegd maar ik waardeer jullie ontzettend. Jullie steun, jullie woorden, jullie kaarten, jullie pakketjes en jullie medeleven. Dat laat blijken dat jullie me niet vergeten en dat jullie net zo veel aan mij denken als ik aan jullie. Dank jullie wel. Ik ga hier nog even 6 goede maanden doorzetten en avonturen beleven en daarna moeten jullie me weer terug verwelkomen. Jullie hebben geen keus.
Jullie, jullie, jullie
Abonneren op:
Posts (Atom)