Dit weekend was ik hier alweer een half jaar. Die zes maanden zijn echt voorbij gevlogen. Ik snap niet zo goed waarom mensen mij blijven vragen wat ik allemaal al heb gezien. Ik werk gewoon 40 uur per week, OV is best prijzig, ik heb geen rijbewijs en/of auto én het is hier al sinds eind november winter. Stop dus a.u.b met die vraag, ik post wel gewoon foto’s als ik ergens ben geweest.
Joost en ik proberen bijna ieder weekend naar een film te gaan, we hebben er al best veel gezien. O.a;
Three Billboards
Lady Bird
Love, Simon
Phantom Thread
Black Panther
Victoria & Abdul
Murder on the Oriënt Express
Red Sparrow
Er zijn er nog meer maar die kan ik me even niet herinneren aangezien ik momenteel uit bed geblazen word door de hevige wind.
Goed, 6 maanden. Klinkt lang, is kort. Aan de ene kant leuk, aan de andere kant wat minder. Ik kijk nu vooral uit naar de zomer, het zal dan een stuk makkelijker zijn om wat leuks te gaan doen, al is het in m’n eentje. Over een paar weken komt Tessa langs, over 2 maanden mijn moeder en Gerrit, in augustus Elma en Sifa voor 2! weken en erna komt Wesley nog een paar dagen. Allemaal super lief dat ze langs komen.
Ik vind het moeilijk om dingen te missen. Dingen zoals verjaardagen, lekker uiteten of gewoon even bij mijn opa’s en oma langs. Binnenkort is één van mijn oude klantjes die ik bij Aafje had jarig en word zij 93. Had ik onwijs graag bij willen zijn. Maar wat ik ervoor terug krijg is super fijn.
Ik doe onwijs veel ervaring op. Niet alleen qua werk maar ook sociaal. Hoe ga je om met iemand waar je niet aan kunt wennen? Hoe ga je om met iemand wiens kijk op de wereld zo anders is en daardoor mensen respectloos behandelt? Het zijn best moeilijke dingen die ik voorheen nog niet echt tegen gekomen ben. Normaal zou je zeggen “joh, doei hè!” maar als je in een situatie zit waarin je niet weg kunt lopen van diegene, moet je dat wel even handiger aanpakken.
Er is onwijs veel te doen hier, zeker met lekker weer. Dan zal mijn mening over de stad ook wel veranderen maar dat zal niet wegnemen dat ik voel dat mijn toekomst niet hier is. Mijn toekomst is in Nederland. En ja, ergens dicht(er)bij mijn familie en vrienden. Ik waardeerde hen altijd al maar nu ik hier ben nog meer. Je moet begrijpen dat mijn familie er áltijd voor mij is geweest, niet alleen als alles leuk is of toen alles beter werd. Ik heb hen altijd als support system gehad. Er zijn weinig vrienden die ik vanaf de middelbare ken maar ik ken ze inmiddels allemaal al wel 8, 9 en 10 jaar. We zijn met elkaar gegroeid als we niet uit elkaar gegroeid zijn.
Het is vreemd. Als ik thuis ben, zie ik mijn vrienden die ver weg wonen helemaal niet zo vaak. Nu ik hier zit, mis ik ze. Juist omdat ik niet zo even de trein kan pakken en naar Groningen kan gaan. Juist omdat zij niet even kunnen zeggen “hè Mies, heb je dan en dan tijd?”. Zo gek.
Maar als dit half jaar iets heeft gedaan, dan is het dat ik mijn familie en vrienden nog meer waardeer dan ik al deed. Natuurlijk praat ik met ze als ik ergens mee zit of als zij ergens mee zitten maar het is niet hetzelfde. Elma en Sifa sturen mij berichtjes en foto’s als ze nieuwe kleding kopen, normaal zou ik mee gaan shoppen of kon ik het irl zien. Als ik ga shoppen of geshopt heb, doe ik hetzelfde. Het fijne is wel dat mijn vriendschappen zo sterk zijn dat we elkaar nog steeds met regelmaat spreken. En ik weet ook dat als dat even niet zo is, dat niets verandert aan de sterkte van de vriendschap.
Het is gewoon fijn dat je enorm op mensen kunt bouwen en dat je weet dat als je terug bent, daaraan niets verandert is.
Lieve familie en vrienden,
Ik heb het nog niet vaak genoeg gezegd maar ik waardeer jullie ontzettend. Jullie steun, jullie woorden, jullie kaarten, jullie pakketjes en jullie medeleven. Dat laat blijken dat jullie me niet vergeten en dat jullie net zo veel aan mij denken als ik aan jullie. Dank jullie wel. Ik ga hier nog even 6 goede maanden doorzetten en avonturen beleven en daarna moeten jullie me weer terug verwelkomen. Jullie hebben geen keus.
Jullie, jullie, jullie
